So easy.
On the telephone, on skype, in the street, in the office, at home.
Tears run and run but not much gets done.
Πολλοί οι δρόμοι της επιτυχίας και κανένας δικός μου.
Χαμένη σε ένα δάσος με παχιά σκιά μες στο κατακαλόκαιρο.
Είναι τόσα πράγματα που με απασχολούν.
Το διδακτορικό και αν τα καταφέρω να τελειώσω.
Να φύγω.
Όσο πιο σύντομα γίνεται από αυτόν τον τόπο που με πιέζει.
Προχωράω μέχρι τώρα με γνώμονα τι με ευχαριστεί να κάνω στη δουλειά μου.
Όμως σιγά σιγά φτάνω στο λαιμό του μπουκαλιού.
Είτε άλλη χώρα και πάλι από την αρχή.
Είτε Plan B. Τώρα. Όχι αργότερα.
Ο μπαμπάς μου και τα προβλήματα στη δουλειά του.
Η αδικία που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του.
Μετά από τόσα χρόνια κόπου και πάθους.
Πάλι βούρκωσα.
Αυτή η αδικία με γεμίζει με θλίψη.
Πόσο άδικη και σκληρή είναι η πραγματικότητα.
Ισορροπία.
Θα έπρεπε να έχω έναν τρόπο να εξισορροπώ παρά τις δυσκολίες.
Τον ψάχνω ακόμα.
Και πονώ μέχρι να τον ανακαλύψω.
Και αν κλονιστώ θα ξέρετε το λόγο.
(If I snap, you'll know why.)
I recently received this comic strip with the title "Don't snap."
Perfectly fitting to the my current context.
