για τη γιαγιά

Κάθομαι στο γραφείο και δουλεύω ακούγοντας μουσική..
Και μια στιγμή ακούω τη φωνή μιας γιαγιάς, της γιαγιάς των Λεμονοστιφέλ.
"Θα με βγάλεις φωτογραφία, κάτσε να σουλουπωθώ, Κάτσε..."
"Ψυχή μου, αγάπη μου, μου λείπεις,
φάε ένα γάλα, φάε το πρωινό σου,
μην ξενυχτάς, μην κάνεις καταχρήσεις"

Και σκέφτομαι τη δική μου τη γιαγιούλα που είναι στο κρεβάτι υποχρεωτικά.
Για τρεις εβδομάδες μετά από εγχείρηση.
Η αεικίνητη γιαγιά μου στο κρεβάτι.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Ούτε και το δικό της όπως φαίνεται.
Η μάνα μου μου είπε ότι "κάνει κακιά άρρωστη".
Ε ναι, δεν είναι της υπομονής και της νωθρότητας, τι να κάνουμε.

Μια αιωνιότητα είναι τρεις εβδομάδες όταν έχεις το χαρακτήρα της γιαγιάς.
Η αγαπημένη μου!!

Υ. Γ. Ναι βρε, και τη μανούλα μου την αγαπώ, αλλά αυτή "κάνει καλύτερη άρρωστη"...!!! Μακράν!!! Υπομονή και επιμονή.