a lovely slow Sunday morning

I got confused when my flatmate came in the kitchen and said: Let's wake her up, she wants to study, we are good flatmates.
he: "Deine WG wundert sich wann Du duschen gehst"
me: "Hallo!"
she: "Gleich"
he: "Ich hab sie als Verstärkung aus der Küche mitgeschleppt"
me: "Hallo!"
she: "I'm watching a bad Guy Richie film"
me: "I know how you feel, I watched 2 episodes of a boring greek series to wake up smoothly"
he: "Why don't you watch winter sports?"
And then I had it.
We actually did the same thing in three different ways.
Waking up slowly, starting a Sunday the way it is supposed to start, by lying long enough in bed and feeling bad for yourself for not being creative.
Enough.
This is how it is supposed to be.
I accept it.
Have a wonderful sadly slow Sunday!

P.S. a song that goes with this Stimmung...
http://www.youtube.com/watch?v=zZqffXwc0VU

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

Πώς θα 'ταν

Κι αναρωτιέμαι πώς θα ταν η ζωή αν ήσουν εδώ...
Θα πηγαίναμε μαζί σινεμά;
Τι ώρα θα 'ταν η ταινία;
Κι αν ήταν βαρετή;
Θα με έπαιρνε ο ύπνος πάνω στον δεξί σου ώμο;
Και τελικά θα πήγαινα στα γενέθλια του συγκατοίκου μου;
Θα σου τηλεφωνούσα να σου ευχηθώ καλή προβολή μόνο για να ακούσω τη φωνή σου;
Και όταν θα τελείωνε η ταινία θα πήγαινες σπίτι σου ή σπίτι μου;
Ή και κάπου αλλού;
Και όταν θα έβλεπες την ταινία εγώ τι θα σκεφτόμουν;
Μήπως στενοχωριέται που δεν είμαι εκεί;
Μήπως του λείπω;
Αλλά σίγουρα θα με καταλάβαινες.
Και πάλι μάλλον μόνη για ύπνο θα πήγαινα.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

Το αττικόν φως μέσα μου

Πόσο αγαπώ την Αθήνα.
Τα στενά της Πλάκας, τις ανηφόρες του Παγκρατίου, τη Βασιλίσσης Σοφίας από το Ιπποκράτειο μέχρι το Δρομέα του Βαρώτσου στην πλατεία του Χίλτον.
Το Μετς.
Το τρόλλευ το 2.
Την επιστροφή στο σπίτι μέσα στη νύχτα και τη γυρόπιτα από τη λύσσα του περπατήματος.

Την πόλη που γεννήθηκα και ερωτεύτηκα βαριά.
Αργά.
Και όταν πήγα μακριά.

Να σε γυρίσω αγάπη μου στις ομορφιές τς Αθήνας.
Τα φαρμακεία ακριβά κι οι μνήμες ξεχειλίζουν.

It wasn't only Lou Reed

For the musicians who died in 2013, in memoriam
http://apps.npr.org/music-memoriam-2013/

I'd like to turn it around now (by thinking positive), imagine how many of such great spirits are still alive, creating the music of their souls. Let's discover them..!

δε μου μένει τίποτα να κάνω, τίποτα να πω

Έχω χάσει τις μέρες.
Πέρασαν οι μέρες.
Πού πήγαν οι μέρες;
Τι γίναν οι μέρες;
Έγιναν συναισθήματα.
Έτσι ο χρόνος μεταμορφώθηκε, γι' αυτό δεν τον ένιωσα.
Τελικά δεν έχασα τις μέρες. Τις κέρδισα. Κέρδισα το χρόνο.
Αλλά όχι την απόσταση.

(Just because it doesn't sound too awful in English, too, here it comes)

Nothing left to say or do

I lost the days.
They have passed.
Where have they gone?
What have they become?
Feelings.
This is how time transformed, this is why I didn't feel it.
Actually, I haven't lost the days. I won them. I beat time.
But not the distance.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight