Oct 20, 2015

"I would like to hire you" (a.k.a. ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ)

"I would like to hire you",
a melody in my ears.
My father maybe would have wished that somebody had told me "I would like to marry you"
but I was never so euphoric professionally.
The first time I was offered a job. And what an opportunity!
I was on fire for the next two days.
I had so warm feet that I had to present my poster barefoot.
And it felt good. Natural. In my scene.
Being acknowledged by competent people in their field.
Feeling the mutual respect and open-mindedness for new, progressive research.
Being inspired and inspiring.
Best conference ever.
I cannot believe it, I will soon be living in London. (If everything goes as planned.)
I have never been to London.
Maybe because for some weird reason I have been saving it for the absolute experience.
"You will be happy there" he told me and I trust him.
The boy with the good heart and the blues.
This professional success gives me strength to finish the current step.
To give my best, write up in this short time, submit and be gone.
To travel and prepare the defense.
To defend and be gone for real.

And then the big fest begins.
Methods, algorithms, coding.
Fighting with my nature and struggling to gain useful skills.
I am afraid and excited at the same time.
It's going to be awesome.
I'll keep you posted.



P.S. The photo of that morning.

Oct 19, 2015

For Amy


Στην πτήση για Σικάγο,
μετά από ένα μισό, αφού ο Γιόνα έφαγε το μισό ούτως ή άλλως μισητό γεύμα πτήσης,
προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ για το πόσο με θλίβει η απουσία της Έιμι.
Ακόμα, ναι.
Όταν πέθανε είχα σοκαριστεί.
Και τώρα, με αφορμή το ντοκιμαντέρ για την ιστορία της,
με έπνιξαν δάκρυα για την αδικία
την απώλεια της μοναδικής της ύπαρξης.
Θρηνώ για την απουσία της από τη μουσική.
Βαθιά αισθαντική, θλιμμένη και προσωπική.
Δεν την κρίνω για τις πράξεις της.
Μακάρι να ήξερε πόσο σημαντική ήταν.
Όπως είπε και ο Τόνι Μπένετ:
"Αν μπορούσα να της δώσω μία συμβουλή, θα ήταν,
είσαι πολύ σημαντική, πρόσεχε τον εαυτό σου
και η ζωή θα σου δείξει το δρόμο".
Μα η κατάθλιψη, το βαθύ μαύρο πηγάδι που κουβαλούσε μαζί της, την κατάπιε.
Δεν βρήκε βέβαια και τις ιδανικές συνθήκες,
με φθαρμένο ανδρικό πρότυπο,
τραγικά πολλή δημοσιότητα και σκληρότητα του τύπου,
ένα παιδί που ζητούσε την αγάπη και οι άνθρωποι που ήταν δίπλα της, την εκμεταλλευόντουσαν.
Στον ήδη ασταθή και αδύναμο χαρακτήρα προστέθηκαν οι διαφυγές από την πραγματικότητα.
Τη βραδυά που κέρδισε το Γκράμι είπε στην καλύτερή της φίλη ότι όλα είναι βαρετά χωρίς ναρκωτικά.
Η Έιμι διέφυγε.
Κι εγώ έμεινα με την απορία σε ποιά μονοπάτια θα την οδηγούσαν τα επόμενα βήματά της,
σαν μια άλλη Έλλα ή Λαίδη Ντι,
πόσο υπέροχη θα ήταν στα 50 της,
χωρίς πλαστική προσώπου με μια διαπεραστική λαμπερή μελαγχολία στο βλέμμα.
Μου λείπεις Έιμι.

Oct 3, 2015

Είδα πάλι τον Ψαραντώνη

 
Το ταξίδι στην Κρήτη έχει πετύχει όταν επιτευχθούν τα εξής:
με φιλήσει η γιαγιά απανωτά και ρουφηχτά φύρω στις 30 φορές κάθε φορά που με βλέπει,
πάω στο οροπέδιο και αναπνεύσω αυτόν τον αέρα π' "αλλάζει επαέ πάνω",
βουτήξω στη θάλασσα του Λιβυκού,
σπάσω τα νεύρα των γονιών που πλέον σπάνε πολύ δύσκολα γιατί τους λείπω,
φάω φασολάκια δροσερά και γαλακτομπούρεκο από το ΓΚΛΟΡΙΑ,
δω τον Ψαραντώνη στο δρόμο,
ψωνίσω τα αγαπημένα μου ρούχα,
κουρευτώ στο αγαπημένο μου κομμωτήριο
και βουρκώσω όταν αποχαιρετώ το κρητικό πέλαγος από το αεροπλάνο.
Τσεκ σε όλα.

Με γεμάτες μπαταρίες και άλλον αέρα γράφω το δεύτερό μου πέιπερ στο αεροπλάνο.
Και η χαρά μου που πέρασα τόσο όμορφα δεν περιγράφεται.
Ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου.

that's me Vanilla

My photo
Λατρεύω τον Claude Monet, τα κυριακάτικα απογεύματα και το μπλε του ουρανού τις ενδιάμεσες ώρες, τους φίλους μου, τη φύση, τη ζωή.