Στο τρένο

Τα τρένα έχουν κάτι μελαγχολικό
προχωράς και αλλάζουν τα τοπία,
Μέχρι και οι τυπικές ανακοινώσεις αλλάζουν προφορά αναλόγως που βρίσκεσαι:
στο Tübingen λένε το άηχο ες και μιλούν αργά στα μικρόφωνα,
πηγαίνοντας προς Φρανκφούρτη και πιο βόρεια προς Μάρμπουργκ
το ες γίνεται πιο ηχηρό και ο κόσμος κινείται πιο γρήγορα.
Ακούω Βασιλική Καρακώστα, την ξαναανακάλυψα ψάχνοντας στη μουσική μου γιατί στο τρένο δεν έχω ίντερνετ.
(έχει και τα καλά του, αλλιώς θα άκουγα πάλι την κασέτα για την Αθήνα από το Κασετόφωνο)
"Μην ξεχνάς", ο ρυθμός του τραγουδιού κάνει το τρένο να γλιστράει μελωδικά στις ράγες,
έστω και αν βουίζουν οι τροχοί κάτω από το κάθισμά μου.
"Όταν ξυπνάς σε άδειο κρεβάτι", μούσκεμα από εφιάλτη και το σκοτάδι της νύχτας είναι ισχνό
"όταν ο κόσμος για σένα είναι ξένος κι εσύ ένας ξένος γι' αυτόν"
όταν το μυαλό σου είναι ακόμα σε μια παραλία στον καυτό ήλιο με το μαγιό δεμένο στο κεφάλι για τη δροσιά
"Μην ξεχνάς πως κάποιο βράδυ μες στο βαθύ σκοτάδι σε βρίσκει εκείνος που ζητάς, μην ξεχνάς."
Δεν ξεχνώ, εννοείται.
Αλλά συνεχίζω να θαυμάζω το πράσινο του τοπίου, γιατί αυτό που έχουμε είναι το καλύτερο, Μπιλ, ναι;
Κοίτα να δεις που ενώ ξεκίνησε μελαγχολικά το κείμενο, μου έφτιαξε τη διάθεση.
Για να αποτυπώσω αυτή τη στιγμή στο τρένο.
Στην περιφέρεια του πεδίου όρασής μου οι ράγες που τρέχουν,
πού και πού περνάει κανένα κόκκινο τρένο της ντόιτσε μπαν,
Καρακώστα στα ακουστικά,
η δερμάτινη τσάντα της μαμάς στα δεξιά μου,
η πλάτη του μπροστινού καθίσματος,
από το πλάι της ξεπροβάλλει και καθρεφτίζεται στο τζάμι μια ξανθιά γεμανίδα με ένα πετρόλ πιαστράκι στα μαλλιά
διαγωνίως δεξιά διακρίνεται μέσα από τα καθίσματα ένας Ινδός,
στην ποδιά μου το χιπστερόμακο. (πάει του το χάλασα του Γιώργου)
Ζωάρα.