Περί ελευθερίας

Νόμιζα πως ήμουν ελεύθερη.
Ηθελα, έλεγα, την ελευθερία μου,
το πολυτιμότερο για μένα αγαθό τώρα.
Και ανακάλυψα κάτι νέο.

Η απόλυτη ελευθερία σημαίνει απόλυτη μοναξιά.

Κάθε σχέση, φιλική, οικογενειακή, ερωτική συνεπάγεται περιορισμό αυτής της απόλυτης ελευθερίας, υπό τη στέγη της αγάπης των δύο συμπλεκόμενων.

Είναι απίστευτο για μένα.
Νιώθω πως ανακαλύπτω τον κόσμο από την αρχή.

Ένας φίλος είναι αγάπη και προσφορά ανιδιοτελής (όσο ανιδιοτελής μπορεί να είναι, κατά τον Μπουκάι)
Ένας φίλος συνεπάγεται υποχρεώσεις, τις οποίες αν ονομάζεις υποχρεώσεις ντροπή σου.
Θα πρέπει να εκπηγάζουν αυθόρμητα.

"Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου".
Το είχα γράψει με μεγάλα πράσινα γράμματα στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου,
δίπλα στο προσκέφαλο, να το βλέπω πριν κοιμηθώ και μόλις σηκωθώ.
Από τότε που βάφτηκε το δωμάτιο, χάθηκε το μήνυμα και σαμπως να χάθηκε και από μένα.
Ο ευατός μου θα πρεπε να μου το θυμίζει.

Ανακαλύπτω ξανά την αξία, τη σημασία και την ουσία της φιλίας.
Νόμιζα πως ήμουν καλή φίλη,
όμως, από τότε που έπεσα στην παγίδα της (απόλυτης) ελευθερίας,
σαλάτα τα έχω κάνει σε όλα.
Τυπική σχέση με τους γονείς,
ερωτική σχέση στον απόπατο,
τώρα αρχίζω να καταστρέφω και τις φιλίες μου.

Κάθε σχέση με τους γύρω σου σε γεμίζει χαρά,
όμως όχι χωρίς αντάλλαγμα τον περιορισμό της "απόλυτης" ελευθερίας σου.
Αλλά, στάσου,
καθετί απόλυτο δεν είναι αρνητικό;;
Μήπως τελικά η πραγματική ελευθερία είναι η ισορροπία στις σχέσεις σου;
Ισορροπία όμως σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου,
τα όριά σου,
να ξέρεις πόσο μπορείς να προσφέρεις και σε ποιόν
και πόσο μπορείς να αντέξεις και από ποιόν.

Πολύ παραπάνω από το δικό μου επίπεδο αυτογνωσίας.
Help!!
Who am I??

Για τον Β. και την Π.

Στο Περού

"Στο Περού μ' εξωτικές μορφές
να πας
κι ας μ' αγαπάς.
Προέχει ο αγών για τη ζωή.
Μου 'χες πει για σένα πάω,
μ' αν το θες μένω εδώ.

Δεν θέλω
εμπόδιο να σου μπω
δεν θέλω
να νιώσεις μίσος για τα χρόνια
που έχασες μαζί μου.
Φύγε,
μακριά όσο δεν πάει
κι όταν ξαναγυρίσεις
ξέρεις που θα με βρεις.
Για μένα είσαι συ, το ξέρω.

Και εγώ;
Μια πτήση κι ένα τρένο μακριά,
ίδια απόσταση μα ένας ωκεανός στη μέση.
Θ' αντέξει, ό,τι είναι γραφτό ν' αντέξει.

Δεν θέλω
εμπόδιο να σου μπω
δεν θέλω
να νιώσεις μίσος για τα χρόνια
που έχασες μαζί μου.
Φύγε,
μακριά όσο δεν πάει
κι όταν ξαναγυρίσεις
ξέρεις που θα με βρεις.
Για μένα είσαι συ, το ξέρω."

ΚΔΚ

Σαν φρούτο ώριμο που ετοιμαζόταν για καιρό έπεσε το τραγούδι του.
Κάτι τέτοιες ώρες μου λείπει η κιθάρα μου.
Θα 'ταν μια αγκαλιά
Θα του 'βρισκα και μια μελωδία.
Μα πρέπει να περιμένεις μικρό μου τραγουδάκι..

Το καλοκαίρι περιμένοντας θα περάσει

Φέτος είμαι από τους πολύ λίγους που θέλουν να περάσει γρήγορα το καλοκαίρι.
Μαράζω σιγά σιγά σαν φυτό που ενώ "υπό κανονικές συνθήκες" καρποφορεί
μόνο ισχνά βγάζει τώρα άνθη
δύναμη δεν έχει για τα φρούτα
Το ποτίζουν
μα λείπει το αλάτι.
Η παρέα του;
Πώς ν' ανθίσει μόνο του το φυτό;
Οι γονείς δίπλα,
μα του τρων το χώμα και το λίπασμα.
Κι ένα φυτό δεν μπορεί να φύγει.
Ευτυχώς που είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Περιμένοντας θα περάσει ένα αδιάφορο καλοκαίρι.
Βαρετή ζωή, χωρίς σκοπό,
ουσία, φίλους.
Πώς να νιώσεις;
Πες μου εσύ γιατί εγώ μόνο νιώθω.

Μπορεί να περάσει γρήγορα ο Ιούλιος και ο Αύγουστος;
Μπορούν να αργήσουν να περάσουν τα επόμενα δύο χρόνια;
Όσο επιλέγω ανωριμότητα θα την έχω;
Μήπως θα αναγκαστώ για να ωριμάσω;
Θα σκάσω θαρρώ.
Μην απορείς που δεν με παίρνει ο ύπνος τις νύχτες.
Δε φταίει η ζέστη.
Οι σκέψεις δίνουν το γρήγορο ρυθμό στην καρδιά, το άγχος θριαμβεύει και η Βανίλια αρχίζει να πικραίνει ξανά..
(και χώνεται με τη μούρη στο καρπούζι να ξεχαστεί!)

"Words"

a letter and a letter on a string..
do-do-do-dot
do-do-do-dot
find them, you can use them,
say them, you can hear them,
write them, you can read them,
love them, fear theeem,
WORDS
a letter and a letter on a string!!
μια βραδυά με τραγούδι, αδέξιο, σωστό, σταθερό, ασταθές,
με παρτιτούρα ή χωρίς,
με δάσκαλο και μαθητή,
δεν θέλω τίποτα,
κανένα δώρο κανένα υλικό κανένα βραχιόλι δεν με κάνει χαρούμενη.
Nα τραγουδώ, χορωδία,
πάντρεμα φωνών και διαθέσεων
λες μόνο τη δική σου μελωδία, της φωνής σου,
κι όταν τη μάθεις καλά αφήνεσαι να ακούσεις και τις υπόλοιπες στη μείξη τους
φανταστικό!!
πανέμορφο!!
πλήρωση, ηρεμία αλλά και ενθουσιασμός
όπου και να πάω η χορωδία θα ναι επιλογή
η βραδυά αυτή ήταν μια αναδρομή αγαπημένη στα μουσικά μου χρόνια..
ξεπήδησε από μέσα μου μια πηγή χαράς!!

keep them..!!
Words, a letter and a letter on a string..

Μια πρόταση για σύγχρονη ποίηση

"Για μια στιγμή σώπασε το δωμάτιο
Κόπηκε το ρεύμα
Σβήσαν οι τηλεοράσεις
Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία
Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες
Και οι υπολογιστές δεν χωρούσαν πια την απελπισία μας
Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους
Ήταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη
Που ήθελα να ακούσω την καρδιά μου
Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο
Ήταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί από τα κόσμια
Ίσως κι απ'τα εγκόσμια
Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου
Κι είπα

Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης
Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία
Ματαιότης και λιτότης
Μα πάνω απ' όλα ηλιθιότης"

Ποίημα από την νεοεκδοθείσα συλλογή του Παναγιώτη Αρβανίτη "Μια στάλα κατράμι σ' ένα βαρέλι μέλι" (εκδόσεις Γαβρηιλίδης)

Για την υπεράσπιση: Δεν είμαι ο τύπος που κάνει διαφήμιση, ούτε χάρες, απλώς νομίζω ότι κάτι έχει να πει για την εποχή. Η κρίση δική σας!!

Το κορίτσι στο μάθημα

Κοιτάζει προς τον "πομπό της γνώσης", σημειώνει, προσέχει, αγχώνεται,
συνεχίζει με θάρρος και πείσμα να γράφει
σημαντικά και ασήμαντα.
Ξάφνου να σου ξανά τα μυγάκια στις πατούσες
και σ' όλο της το σώμα
Τινάζεται ελαφρά στρίβοντας το κεφάλι
και τότε
το βλέμμα της πέφτει στο "αττικόν φως" που λούζει τα ντουβάρια του κυλικείου
Έξω κάθονται πίνοντας τον καφέ τους συμφοιτητές.
Αλλά το κεφάλι της ασυναίσθητα στρέφεται ψηλότερα, στον ουρανό,
"Αισθάνεται" μια πεταλούδα
Που φεύγει για το πιο άγριο λιβάδι,
Για το πιο δροσερό βουνό
Και φτάνει στην Αφρική --πώς τα κατάφερε--, στη Χονολουλού
Αρπάζει ένα μπαμπού και σαν άλλος ένας Ευρωπαίος εξερευνητής προχωρά στα άγρια δάση του Αμαζονίου,
Ιθαγενείς η παρέα της,
συνεννοείται άψογα, επικοινωνεί σε όλες τις γλώσσες
και σε καμία αν δεν θέλει.
Πολύ ψηλά κρατούσε το κεφάλι και κάποια στιγμή την πόνεσε λίγο.
Τρίβει με το μικρό ζεστό της χέρι το πίσω μέρος του λαιμού,
αλλά μουτζουρώνεται με το στιλό.
Τι είναι αυτό στο χέρι μου; Α, ναι, είμαι στη σχολή. Πού πήγαν όλοι;



Στην αγαπημένη μου Β.

Μέρος δεύτερο

Επιλογή που πληγώνει κι εσένα τον ίδιο
"το μισό μου εαυτό πάλι θ' αφήσω πίσω" άκουσα σ' ένα τραγούδι.
Και πράγματι, κάθε φορά που μου 'ρχονται δάκρυα
κι αναρωτιέμαι γιατί
είναι που μου λείπει εκείνος
ο μισός μου εαυτός που είναι μαζί σου
μακριά.
Διπλώνομαι τότε στα δύο
και σκέφτομαι τη γούβα,
αυτή τη γουβίτσα του ώμου σου που με φιλοξενούσε πάντα γλυκά
στο μονό σου κρεβάτι.
Πόσο βαθιά μέσα μου μπορεί να είσαι;

Κάθε φορά θ' αφήνω πίσω το μισό μου εαυτό;
Και πόση θα μένει από μένα;
Αναπληρώνοντας το μισό που μου λείπει
Αλλάζω κάθε φορά
Αλλάζω σιγά σιγά
Για ν' αφήσω πάλι κάπου το νέο μου μισό και να ξανααλλάξω.

Τι θα πάρετε παρακαλώ;

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που τη νιώθεις κρίσιμη.
Λες, εδώ είμαστε.
Ωπ, ΣΤΟΠ, σκέψου και κυρίως make up your mind, αποφάσισε τι θέλεις.
Κι εκεί είναι που νιώθεις μικρός, αδύναμος, ευάλωτος και τόσο μα τόσο μπερδεμένος..
Είναι η ώρα που αναμετριούνται μεταξύ τους οι μεγαλύτεροι φόβοι σου.
Ποιός νικάει, δεν ξέρεις.
Κι αν προσπαθήσεις να το ορίσεις, φτάνει η ώρα που κι ο ίδιος παραδέχεσαι
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Αποφασίζεις λοιπόν για την στιγμή μόνο,
ανάλογα πώς νιώθεις εκείνη τη ΣΤΙΓΜΗ..
Όμως, η Στιγμή σου, δεν είναι αρκετή για τους ανθρώπους που σε αγαπούν
η Στιγμή σου δεν είναι αρκετή ούτε για σένα, γιατί λες, πότε επιτέλους θα ωριμάσω;
Χμμμ..
Θα ωριμάσω.
Ωραίο είναι σε μέλλοντα, υπόσχεται πολλά για το παρόν.
Θα πάρω μια ανωριμότητα.
Ευχαριστώ.


Για τον φίλο μου Μ.

Το πέρασμα

Έκλεισε το κεφάλαιο της ζωής στην Αθήνα.
Τέσσερα όμορφα (είναι λίγο), υπέροχα, μαγευτικά, τρελά, θεότρελα χρόνια.
Μα και τις λύπες πώς να τις ξεχάσω.
Μη δεν τις αγάπησα κι αυτές;
Το Στάδιο το αποχαιρέτησα μια βραδυά..Του είπα γειά σου φίλε μου στις στιγμές της κούρασης, της θλίψης, του κενού, της ανίας, της χαράς, της προσμονής..
Κλαίω που πέρασε ο καιρός.
Μα χαίρομαι που γέμισα ζωή, φίλους πολλούς αγαπημένους.
Κλαίω που μου λείπετε ήδη.
Μα χαίρομαι το μέλλον που υπόσχεται.
Κλαίω που δε με χωράει το παλιό μου δωμάτιο.
Μα ελπίζω στη δύναμή μου.
(Αντλώ δύναμη από το ότι μπορώ να αντλήσω δύναμη.
Με μπλέκεις, μυαλό.
Μα αφού έτσι είναι.
Άσε με να ζήσω.
Ζήσε.)

Στον Π.

κοιμόταν στο σπίτι του
μόνο στο σπίτι του
όταν διάβαζε πήγαινε αλλού
έβγαζε τσιγάρο και ξεκινούσε
ο κόσμος γύρω του χανόταν
ενώ εκείνος βυθιζόταν στη γνώση
για να τη νιώσει
αυτό ήταν για κείνον
να νιώθει
κι όταν ήταν η ώρα του να φύγει
θα πήγαινε σπίτι του
να κοιμηθεί.

3.3.09

Με αφορμή τη Φλόρα

τι αξία έχει η ζωή του ενός μπροστά στο ρου της ιστορίας;
άνθρωποι πέθαναν, έδωσαν τη ζωή τους για σκοπό ανώτερο ή κατώτερο από έναν έρωτα, μια τύχη, μια στιγμή, μια ευκαιρία..
Κι όταν από μακριά κοιτάς πίσω λες, μεγάλοι άνθρωποι, μεγαλείο ψυχής, πώς ένοιωσαν, πώς δώρισαν στον κόσμο το πεπρωμένο τους..





[στην εικόνα είναι η Φλόρα Τριστάν, Γαλλίδα συγγραφέας που οραματίστηκε ένα καλύτερο μέλλον για τους εργάτες και για τις γυναίκες και πάλεψε γι` αυτό.]

Φαεινή σκέψη..

Κανείς δεν είναι τέλειος.
Και γι` αυτό υπάρχει η αγάπη.

για αρχή..

ο κόσμος ορίζει τα όρια της γλώσσας ή η γλώσσα τα όρια του κόσμου μου;