για τη γιαγιά

Κάθομαι στο γραφείο και δουλεύω ακούγοντας μουσική..
Και μια στιγμή ακούω τη φωνή μιας γιαγιάς, της γιαγιάς των Λεμονοστιφέλ.
"Θα με βγάλεις φωτογραφία, κάτσε να σουλουπωθώ, Κάτσε..."
"Ψυχή μου, αγάπη μου, μου λείπεις,
φάε ένα γάλα, φάε το πρωινό σου,
μην ξενυχτάς, μην κάνεις καταχρήσεις"

Και σκέφτομαι τη δική μου τη γιαγιούλα που είναι στο κρεβάτι υποχρεωτικά.
Για τρεις εβδομάδες μετά από εγχείρηση.
Η αεικίνητη γιαγιά μου στο κρεβάτι.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Ούτε και το δικό της όπως φαίνεται.
Η μάνα μου μου είπε ότι "κάνει κακιά άρρωστη".
Ε ναι, δεν είναι της υπομονής και της νωθρότητας, τι να κάνουμε.

Μια αιωνιότητα είναι τρεις εβδομάδες όταν έχεις το χαρακτήρα της γιαγιάς.
Η αγαπημένη μου!!

Υ. Γ. Ναι βρε, και τη μανούλα μου την αγαπώ, αλλά αυτή "κάνει καλύτερη άρρωστη"...!!! Μακράν!!! Υπομονή και επιμονή.

What are you waiting for?

It is a way of self-projection and self-satisfaction.
Masturbation on a mental and psychical level.
The blog, of course.
Instead of posting to the blog I (and you, instead of reading this post) should go out and find this satisfaction in whatever you really do. In the real life, not in the virtual. 'Cause that satisfaction is so much more intense and makes you so happy.
Don't poison your brain with short reward loops.
What are you waiting for?

I miss.

Πάσχα στις ανθισμένες λεμονιές

Φόρεσα την πράσινή μου φορεσιά και πέταξα να βρω τη μάνα μου με την πλατιά ποδιά γεμάτη αγάπη.
"Τρελή! Τρελή!", η μαμά.
"Αα Χα Χα Χα Χα!" "Ααααα Χα Χα Χα Χα!", ο μπαμπάς.
"Μώρ' εσύ! Δεν ήσουνε σε 'να χωριό στη Γερμανία εχτές;", η γιαγιά.
"Όμορφη μου φαίνεσαι, εφώτισες τον κόσμο μου" συνεχίζει η αγαπημένη μου.
Και μπαίνει κι ο μπαμπάς χοροπηδώντας: "ήρθε το παιδί μου, ήρθε το παιδί μου!"
Και ο αδερφός! "Έλα ρε, και έλεγα να μην κατεβώ το Πάσχα φέτος, α ρε, μπράβο" και άκουγα το χαμόγελο μέσα στη χαρούμενη φωνή του.
Επιτέλους μια φορά που μου πέτυχε η έκλπηξη!
 
Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και μύρισα τα άνθη του κίτρου.
Πορτοκαλιές, λεμονιές στους κήπους της γειτονιάς.
Το απόγευμα παρακολουθούσα με τη γιαγιά τη λειτουργία μέσα από το βιβλιαράκι ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ. Όπως τότε όταν πήγαινα σχολείο που πηγαίναμε στην εκκλησία την Μεγάλη εβδομάδα.
Το βράδυ βγήκα και μύριζα στο δρόμο τα θαλασσινά στα κάρβουνα.
Ο νότος μου έπαιρνε τα μαλλιά και τα μυαλά.
Και τ' αυτιά! Με ξυπνάει τη νύχτα.
"Άφρικα εγενήκαμε!" θα έλεγε ο παππούς. Και μετά θα ρωτούσε αν πήγα στο Άαχεν να βρω το μαθητή του το δεσπότη.

Η Λαμπρή είναι πιο λαμπερή με τους δικούς μου.