Λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα:
Όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω,
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο,
όλα σταματούν κι όλα τρέχουν συγχρόνως,
ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος;
Όσο σε μαθαίνω χάνω τις λέξεις,
γίνομαι ένα σώμα με χίλιες ορέξεις,
τόσα ραντεβού σε μια καφετέρια,
τόση αμηχανία για τέσσερα χέρια.
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο,
όλα σταματούν κι όλα τρέχουν συγχρόνως,
ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος;
Όσο σε μαθαίνω χάνω τις λέξεις,
γίνομαι ένα σώμα με χίλιες ορέξεις,
τόσα ραντεβού σε μια καφετέρια,
τόση αμηχανία για τέσσερα χέρια.
Και με την ίδια μουσική για υπόβαθρο, θέλω να πω:
Κάθε νύχτα
με μια φωτογραφία
Μπλε μάτια
για καληνύχτα
Κάθε πρωί
με μια φωτογραφία
Μπλε μάτια
για καλημέρα
Θέλω χρόνο,
μαζί σου
Και χώρο,
μαζί σου
Μόνο μαζί σου.
Όλα μέσα μου έχουν μπει σε παύση μέχρι το Σεπτέμβριο, περιμένω αναπολώντας την αμηχανία των χεριών.
