Που κάθε στιγμή το κρεβάτι μου με καλεί σε μια συνουσία ύπνου.
Που θυμάμαι παλιές αγάπες και πληγώνομαι ξανά όσο δυνατή κι αν είμαι.
Μέρες σαν αυτήν είμαι αδύναμη μέσα στη δύναμή μου,
θέλω μια παρέα απλή, χωρίς προσμονές και ανταποδώσεις.
Θέλω να με πάρει ο ύπνος.
Κι όμως, βγαίνω έξω στο κρύο.
Τα πόδια μου δεν θέλουν να κινηθούν,
βλέπω ένα κίτρινο φύλλο με κόκκινες αρτηρίες και νιώθω τόσο κοντά του,
τόσο όμοια. Το παίρνω μαζί μου και προσέχω μην το χάσω στο δρόμο.
Κι όταν φτάνω στο γραφείο αποκοιμιέμαι στην καρέκλα.
Ο ύπνος είναι τόσο καλός σύντροφος.
Τόσο απλός και ζεστός και απλόχερος.
Τόσο ανακουφιστικός.
Ή ίσως όλα αυτά να γίνονται επειδή δεν έχω πιει καφέ.
Έναν απλό long black.
