υπάρχουν μέρες

Υπάρχουν μέρες σαν τη σημερινή που νιώθω βαριά κι ασήκωτη.
Που κάθε στιγμή το κρεβάτι μου με καλεί σε μια συνουσία ύπνου.
Που θυμάμαι παλιές αγάπες και πληγώνομαι ξανά όσο δυνατή κι αν είμαι.
Μέρες σαν αυτήν είμαι αδύναμη μέσα στη δύναμή μου,
θέλω μια παρέα απλή, χωρίς προσμονές και ανταποδώσεις.
Θέλω να με πάρει ο ύπνος.
Κι όμως, βγαίνω έξω στο κρύο.
Τα πόδια μου δεν θέλουν να κινηθούν,
βλέπω ένα κίτρινο φύλλο με κόκκινες αρτηρίες και νιώθω τόσο κοντά του,
τόσο όμοια. Το παίρνω μαζί μου και προσέχω μην το χάσω στο δρόμο.
Κι όταν φτάνω στο γραφείο αποκοιμιέμαι στην καρέκλα.
Ο ύπνος είναι τόσο καλός σύντροφος.
Τόσο απλός και ζεστός και απλόχερος.
Τόσο ανακουφιστικός.

Ή ίσως όλα αυτά να γίνονται επειδή δεν έχω πιει καφέ.
Έναν απλό long black.

October revisited

All my years I thought that October is the most boring month between the end of the summer (since September can be thought as summer because of the warm temperatures) and the pre-Christmas time. There always was this month in between in which I wasn't sure what it's supposed to be useful for.
But this October was different. Being at the phase where I don't know what's awaiting me after the PhD and longing for finishing even though the chaos was supposed to follow. October 1st found me in south Crete enjoying tasty milkshakes for breakfast and the warm calm sea all day. Mom was happy playing board games with me, she didn't need anything else. But I couldn't rest. My mind was working on the new proposal and on the next papers. Then I was sad and glad to leave, you know this awkward feeling of leaving the beloved ones behind but also longing to go back to your creative life and especially work.

Back home I finished the new proposal and sent it for evaluation. Then conference one Marburg, conference two Chicago. Job offer! Eyes and heart opened to new possibilities. Then back home. A man for a day. Janosh was a revelation. Smart and handsome, but so unhappy. Why did I pick him? I did like him. "Don't you wanna be happy?", asked Diane. And it hit me. Don't I want to be happy? Maybe that's why I always pick the wrong guys or discard the right ones. But that will be the topic of another post, when I will have worked that out.
After that workshop, the results of the evaluation came out and I had to defend my project proposal. I was surprisingly calm and confident that this project makes absolute sense. I'm not sure what happened to me this October. A new, scientifically confident me arose. I am kind of proud and afraid of myself at the same time. I don't want to grow my ego to the sky. But sometimes I feel I'm on fire. I can answer questions and talk about topics, review papers and theses. I guess this is the start of feeling like an academic.
Anyway let's get back to the October timeline. The (felt) longest trip to Adelaide followed. With Maria and 17K sleeping beauty. And then in Adelaide, driving uphill to the uni the first morning, gathering shells at the beach the next day. So this October ended at the beach, just as it started. A different beach at the other side of the world and with different background feelings. The insecurity has been replaced by confidence and the closed eyes to the sun are now open and brave to embrace it. Not that I would see so much sun in London, but you know how I mean it.
So, looking back, this October was not the usual weird month between the end of summer and the preparation for Christmas. It was absolutely dazzling! Hail to October 2015! May there be more of those!

"I would like to hire you" (a.k.a. ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ)

"I would like to hire you",
a melody in my ears.
My father maybe would have wished that somebody had told me "I would like to marry you"
but I was never so euphoric professionally.
The first time I was offered a job. And what an opportunity!
I was on fire for the next two days.
I had so warm feet that I had to present my poster barefoot.
And it felt good. Natural. In my scene.
Being acknowledged by competent people in their field.
Feeling the mutual respect and open-mindedness for new, progressive research.
Being inspired and inspiring.
Best conference ever.
I cannot believe it, I will soon be living in London. (If everything goes as planned.)
I have never been to London.
Maybe because for some weird reason I have been saving it for the absolute experience.
"You will be happy there" he told me and I trust him.
The boy with the good heart and the blues.
This professional success gives me strength to finish the current step.
To give my best, write up in this short time, submit and be gone.
To travel and prepare the defense.
To defend and be gone for real.

And then the big fest begins.
Methods, algorithms, coding.
Fighting with my nature and struggling to gain useful skills.
I am afraid and excited at the same time.
It's going to be awesome.
I'll keep you posted.

P.S. The photo of that morning.

For Amy

 

Στην πτήση για Σικάγο,
μετά από ένα μισό, αφού ο Γιόνα έφαγε το μισό ούτως ή άλλως μισητό γεύμα πτήσης,
προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ για το πόσο με θλίβει η απουσία της Έιμι.
Ακόμα, ναι.
Όταν πέθανε είχα σοκαριστεί.
Και τώρα, με αφορμή το ντοκιμαντέρ για την ιστορία της,
με έπνιξαν δάκρυα για την αδικία
την απώλεια της μοναδικής της ύπαρξης.
Θρηνώ για την απουσία της από τη μουσική.
Βαθιά αισθαντική, θλιμμένη και προσωπική.
Δεν την κρίνω για τις πράξεις της.
Μακάρι να ήξερε πόσο σημαντική ήταν.
Όπως είπε και ο Τόνι Μπένετ:
"Αν μπορούσα να της δώσω μία συμβουλή, θα ήταν,
είσαι πολύ σημαντική, πρόσεχε τον εαυτό σου
και η ζωή θα σου δείξει το δρόμο".
Μα η κατάθλιψη, το βαθύ μαύρο πηγάδι που κουβαλούσε μαζί της, την κατάπιε.
Δεν βρήκε βέβαια και τις ιδανικές συνθήκες,
με φθαρμένο ανδρικό πρότυπο,
τραγικά πολλή δημοσιότητα και σκληρότητα του τύπου,
ένα παιδί που ζητούσε την αγάπη και οι άνθρωποι που ήταν δίπλα της, την εκμεταλλευόντουσαν.
Στον ήδη ασταθή και αδύναμο χαρακτήρα προστέθηκαν οι διαφυγές από την πραγματικότητα.
Τη βραδυά που κέρδισε το Γκράμι είπε στην καλύτερή της φίλη ότι όλα είναι βαρετά χωρίς ναρκωτικά.
Η Έιμι διέφυγε.
Κι εγώ έμεινα με την απορία σε ποιά μονοπάτια θα την οδηγούσαν τα επόμενα βήματά της,
σαν μια άλλη Έλλα ή Λαίδη Ντι,
πόσο υπέροχη θα ήταν στα 50 της,
χωρίς πλαστική προσώπου με μια διαπεραστική λαμπερή μελαγχολία στο βλέμμα.
Μου λείπεις Έιμι.

Είδα πάλι τον Ψαραντώνη

 
Το ταξίδι στην Κρήτη έχει πετύχει όταν επιτευχθούν τα εξής:
με φιλήσει η γιαγιά απανωτά και ρουφηχτά φύρω στις 30 φορές κάθε φορά που με βλέπει,
πάω στο οροπέδιο και αναπνεύσω αυτόν τον αέρα π' "αλλάζει επαέ πάνω",
βουτήξω στη θάλασσα του Λιβυκού,
σπάσω τα νεύρα των γονιών που πλέον σπάνε πολύ δύσκολα γιατί τους λείπω,
φάω φασολάκια δροσερά και γαλακτομπούρεκο από το ΓΚΛΟΡΙΑ,
δω τον Ψαραντώνη στο δρόμο,
ψωνίσω τα αγαπημένα μου ρούχα,
κουρευτώ στο αγαπημένο μου κομμωτήριο
και βουρκώσω όταν αποχαιρετώ το κρητικό πέλαγος από το αεροπλάνο.
Τσεκ σε όλα.

Με γεμάτες μπαταρίες και άλλον αέρα γράφω το δεύτερό μου πέιπερ στο αεροπλάνο.
Και η χαρά μου που πέρασα τόσο όμορφα δεν περιγράφεται.
Ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου.

His poison of compassion

Deep cut.
Revolting heart, lost, not knowing how to feel.
Little somatosensory input.
Minimal vaginal input.
It hurts.
You hurt me.
Do it again.
Cause tomorrow I'll feel it all,
the sweet pain of emptiness.
And my breath getting heavier when I think of you.
But no contact.
Why do I know your brother, your father, your sister, your mother?
I want you to be faceless.
Emotionless.
But full of compassion.
To sooth my loneliness.
To make my eyes glow again.
Or not.
But full of compassion.

P.S. For M. who is reckless.

Απουσία συναισθήματος, παρουσία λυρισμού

Κάτι μου λείπει σήμερα.
Άδεια σκέψη, καμία ζωή και θά θελα να μπορώ.
Μα κουράζομαι εύκολα, δεν επιμένω πια, δεν υπομένω πολλά.
Μηνύματα άστοχα και αναπολήσεις σε ιστορίες γραμμάτων αρχαίων.
Φέτος ξέχασα πολλά γενέθλια.
Και πόνεσα στα δικά μου που με ξέχασαν.
Κοστίζει ξαφνικά όταν κάποιος έστελνε πάντα και τώρα κόπηκε.
Δε μιλώ για τους γονείς, ούτε για τον αδερφό.
Μιλώ για κάποιον που αγάπησα πολύ, πόνεσα πολύ, απογοήτευσα πολύ.
Έτυχε σήμερα να σκεφτώ τα παλιά, τα αρχαία, από φόβο για τα ερχόμενα.
Αν υπάρξουν.
Αχ αυτή η λυρική διάθεση.

Κι αν πάω στα νότια θα ξυπνάω καλύτερα το πρωί, θα χαίρομαι τη δροσιά του πρωινού;
Σε αντίθεση με την τωρινή παγωνιά.
Θα ναι μια ωραία αλλαγή από τον αγγλοσαξονικό μου γλωσσικό κόσμο.
Αλλά κυρίως από τον κυνισμό που νιώθω να εκπέμπει το περιβάλλον εδώ.
Αν συμβεί.
Θα σκάσω απόψε από λυρισμό.

Αυτό:

Όσο κρατάει ένα παγωτό (a.k.a. μια κραυγή απ' την ανατολή)

Μια κραυγή από την ανατολή με αφύπνισε χτες.
Πάνω σε μια χάρτινη τσάντα γεμάτη κόκκους καφέ σημείωσα:

Όσο κρατάει ένα παγωτό.
Μια κραυγή από την Ανατολή
μια βαθιά φωνή και μια σαντουρομελωδία επαναλαμβανόμενη.
Κάθεσαι και αποκαλύπτεις την ψυχή σου
εν μέσω ανίδεων και φωνακλάδων,
εν μέσω τρελών, ζητιάνων και σαλτιμπάγκων,
εν μέσω παιδιών που ήδη έχουν μάθει να κρίνουν.
Τραγούδα ξανά σε παρακαλώ.
Κάνε με να ταξιδέψω σε μεσογειακά πελάγη
και να αφήσω τους εδώ φίλους μου να ψωνίζουν σουηδικά μικροαντικείμενα.
Ποιά είναι η ιστορία σου και πώς έμαθες να εκτιμάς τον πόνο;
Και ποιά μονοπάτια, ποιές μνήμες κατάφερες να μου ξυπνήσεις;
Κάτι προσπέρασε βιαστικά την επιφάνεια και βούτηξε κατευθείαν στον πυρήνα, στο αληθινό μου είναι.
Πόσο λίγες νότες επαναλαμβανόμενες και πόσο πολλές θύμησες μοναδικές.
Μπορώ να μείνω στο εδώ και τώρα, στην ελευθερία του πετάγματος;
Και τελικά το παγωτό τελείωσε.
Κι δυστυχώς έφυγα γιατί με περίμεναν,
αλλά κράτησα τη βαθιά κάθαρση και  ευδαιμονία.

Write this down

I am writing it down. The plan for growing MM big and healthy.
Ready to offer to people all its goods.
Excited to be a part of this.

Evolving through experience (MMM summer school)

This week has been one of the best times in my life. So much strength and balance, so many authentic and beautiful moments.
On the MMM (Margaret Morris Movement) book the description of this movement is:
Recreational, Athletic, Creative, Therapeutic.
I clearly felt all these aspects in the extreme.
In Greek there is a perfect word that captures (almost all) these meanings: κάθαρσις (catharsis, first used by Aristotle in his definition of tragedy).

The wonderful French seaside and English countryside were the first stops of our trip.
Smelling the sea, eating juicy cherries and admiring colorful English-style gardens were my first strong impressions.

Then the summer school began.
Entering the gym full of expectations and excitement.
Appreciating the instructions of different teachers.
Imagining my invisible dance angel lifting my thorax before each exercise.
Pushing my ankle to keep the absolute balance (and hurting it by pushing too hard -- my fault, but the balance was so good!). 
Diving into myself and letting my body take the lead during creative dancing.
Meeting like-minded people and dreaming big.
Sharing the excitement and interesting new ideas.
Freeing myself from plans for the future and fears of not succeeding.
Warming up for the exam and feeling sure about myself and my strengths.
Letting the tears flow like a river during a strong choreography.
Standing on stage calm and ready to perform.

I feel stronger than before.
This experience brought me one step closer to myself and happiness.
Thank you MMM summer school!
Can't wait to come back next year!

Πόσο τυχερή είμαι

Μέσω Γερμανίας και Βελγίου φτάνουμε σε μια θάλασσα αλλιώτικη, το χρώμα γκρι-γαλάζιο-μπεζ της σκόνης, όλα μαζί. Και ακοίγω την πόρτα, κατεβαίνω και μυρίζω θάλασσα, ακούω γλάρους, ανασαίνω βαθιά. Γεύομαι ζουμερά καλοκαιρινά φρούτα με φόντο τη θάλασσα σαν πίνακα του Μονέ. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση πόσο καλά το έχει αποτυπώσει ο Μονέ, που μόλις το είδα το τοπίο, νόμισα ότι το ξέρω από κάπου, είχα την αίσθηση ότι το έχω ξαναδεί.

Ο πορθμός της Μάγχης. Ένα όνειρο που ήταν καλά κρυμμένο μέχρι να συμβεί. Πετούσα από χαρά στο κατάστρωμα, με μάτια γεμάτα περιέργεια, ανυπομονησία και τρελή χαρά. Και εμφανίζονται από μακριά the white cliffs of Dover, βγαλμένα από χαζο-ρομαντική τανία εποχής, τέλεια!!

Χαζεύω το φως της πανσελήνου στη θάλασσα της Μάγχης από το παράθυρο της σοφίτας. Στην αγγλική εξοχή. Ακούγοντας την Julie London στη μελωδία του blue moon. Αξία ανεκτίμητη.

Είμαι κατακουρασμένη αλλά δεν θέλω να πάω για ύπνο γιατί αυτή η στιγμή είναι πανυπέροχη, μοναδική, για τέτοιες στιγμές ζω.

Τόσο τυχερή είμαι.

it's so easy to cry now

I find it so easy to cry these days.
So easy.
On the telephone, on skype, in the street, in the office, at home.
Tears run and run but not much gets done.
Πολλοί οι δρόμοι της επιτυχίας και κανένας δικός μου.
Χαμένη σε ένα δάσος με παχιά σκιά μες στο κατακαλόκαιρο.
Είναι τόσα πράγματα που με απασχολούν.

Το διδακτορικό και αν τα καταφέρω να τελειώσω.
Να φύγω.
Όσο πιο σύντομα γίνεται από αυτόν τον τόπο που με πιέζει.
Προχωράω μέχρι τώρα με γνώμονα τι με ευχαριστεί να κάνω στη δουλειά μου.
Όμως σιγά σιγά φτάνω στο λαιμό του μπουκαλιού.
Είτε άλλη χώρα και πάλι από την αρχή.
Είτε Plan B. Τώρα. Όχι αργότερα.

Ο μπαμπάς μου και τα προβλήματα στη δουλειά του.
Η αδικία που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του.
Μετά από τόσα χρόνια κόπου και πάθους.
Πάλι βούρκωσα.
Αυτή η αδικία με γεμίζει με θλίψη.
Πόσο άδικη και σκληρή είναι η πραγματικότητα.

Ισορροπία.
Θα έπρεπε να έχω έναν τρόπο να εξισορροπώ παρά τις δυσκολίες.
Τον ψάχνω ακόμα.
Και πονώ μέχρι να τον ανακαλύψω.
Και αν κλονιστώ θα ξέρετε το λόγο.
(If I snap, you'll know why.)
I recently received this comic strip with the title "Don't snap."
Perfectly fitting to the my current context.

I spend my days

Work is the only thing I do and to do at the moment.
Something creative with brains.
Days pass by but the tunnel instead of being more straightforward, it strains its poison in my psyche.
Mood of the day is Mr. Moods' "I spend my days".

 

And all my worries get postponed to the next moment.

centre of thruth

beautiful she

together with this music...

and a dreamy dancing moment in the middle of the night, let's dance like fairies...
Full of love and true tiny sparkling moments.

Από το όνειρο με τον παππού

Είδα σήμερα για τρίτη φορά τον παππού όνειρο, από τότε που πέθανε.

Ήμασταν σε ένα τραπέζι, στην αρχή ήμουν εγώ με τη γιαγιά μόνο, μετά πήγα και έφερα τον παππού. Ήταν πολύ αδύνατος και αδύναμος. Φορούσε καφέ ρούχα και καφέ αθλητικά παππούτσια. Παρόλο που ήταν αδύναμος, το βήμα του ήταν σταθερό και γρήγορο, γιατί δεν ήθελε να δείξει την αδυναμία του, ως περήφανος άνδρας που ήταν. Τον έφερα λοιπόν στο τραπέζι, η γιαγιά μου, νέα, μας περίμενε με ανυπομονησία. Μόλις την είδε προχώρησε με γρήγορα και σταθερά βήματα, έφτασε κοντά στην καρέκλα και καθώς τον βοηθούσε η γιαγιά μου να καθίσει άρχισε να τρέμει. Μετά κάθισα κι εγώ, στην κεφαλή του τραπεζιού. Ο παππούς καθόταν στα δεξιά μου, η γιαγιά στα αριστερά μου. Ο παππούς είχε σκύψει και μιλούσε στη γιαγιά κι εγώ του χάιδευα την πλάτη γιατί δεν ήξερα πώς αλλιώς να τον παρηγορήσω για την αδυναμία του. Δεν μιλούσα.
Και τότε η γιαγιά μου είπε: "Με τον καιρό, και τη σιωπή, θα αγαπάς με πράξεις." Και ξύπνησα διαφωτισμένη πως η σιωπή είναι πολλές φορές αρετή.

Το απόγευμα στο γραφείο θυμήθηκα το όνειρο και έγραψα νέους στίχους:

Με τον καιρό
και τη σιωπή
θα αγαπάς με πράξεις.

Μη μου μιλάς
κι υπόσχεσαι
πως δήθεν δεν θα αλλάξεις.

Θα σου χαϊδεύω γλυκά την πλάτη
Θα σε παινεύω στο κρεβάτι
άντεξέ με μόνο
κι αγάπα με με τον καιρό
και τη σιωπή
με πράξεις.

Θα προχωράς
κι εγώ μαζί
κι οι δυο μαζί με πράξεις.

Κι όταν γερνάς
και φθείρεσαι
προς το καλό θ' αλλάξεις.

Θα σου χαϊδεύω γλυκά την πλάτη
Θα σε παινεύω στο κρεβάτι
άντεξέ με μόνο
κι αγάπα με με τον καιρό
και τη σιωπή
με πράξεις.

Το δωρίζω στο υπέροχο ζευγάρι της Κατίνας και του Ζαχαρία, που, μπορεί να μην τα έλεγαν όλα, αλλά μείναν μαζί για πολύ, δεμένοι με πράξεις.
Μου λείπετε.

Έχω σκουλήκους κι ονειροπολώ.

Που θα πάει,
θα φύγω από τη χώρα αυτή που παγώνει τη νύχτα το Μάιο,
που βράχει καταρρακτωδώς τη μέρα σαν να είναι Νοέμβριος.
Είπαμε, είναι ο Νοέμβριος ο αγαπημένος μου μήνας, αλλά όχι κι έτσι.
Έχω πιει πολύ καφέ και τσάι και δεν μπορώ να δουλέψω.
Όπως θα έλεγε και ο παππούς, ο κώλος μου έχει σκουλήκους.
Παρόλα αυτά μένω στο γραφείο, μπας και τραβηχτεί κάτι από τα μαλλιά μέχρι να πάω στο χορό.
Καλά, κι όταν θα φύγω, όπου και να πάω, θα 'ναι μεγάλο πανηγύρι της ψυχής.
Θα φορέσω πράσινα και κόκκινα, θα βάλω γόβες και τιάρα, θα ξεφορτωθώ το ρολόι μου.
Θα βάλω σανδάλια, καπέλο και γυαλιά ηλίου.
Ίσως και το χειμώνα.
Μαύρη πέτρα θα ρίξω πίσω.
Όμορφη πόλη, γραφική, μικρή, με ιστορία, καλό πανεπιστήμιο.
Μαύρη.
Πέτρα.

Who's gonna save my soul

A groove to think, to move slowly, to dance on the tip of your toes.
At night.
In the candle lights reflections on the window.

για τη γιαγιά

Κάθομαι στο γραφείο και δουλεύω ακούγοντας μουσική..
Και μια στιγμή ακούω τη φωνή μιας γιαγιάς, της γιαγιάς των Λεμονοστιφέλ.
"Θα με βγάλεις φωτογραφία, κάτσε να σουλουπωθώ, Κάτσε..."
"Ψυχή μου, αγάπη μου, μου λείπεις,
φάε ένα γάλα, φάε το πρωινό σου,
μην ξενυχτάς, μην κάνεις καταχρήσεις"

Και σκέφτομαι τη δική μου τη γιαγιούλα που είναι στο κρεβάτι υποχρεωτικά.
Για τρεις εβδομάδες μετά από εγχείρηση.
Η αεικίνητη γιαγιά μου στο κρεβάτι.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Ούτε και το δικό της όπως φαίνεται.
Η μάνα μου μου είπε ότι "κάνει κακιά άρρωστη".
Ε ναι, δεν είναι της υπομονής και της νωθρότητας, τι να κάνουμε.

Μια αιωνιότητα είναι τρεις εβδομάδες όταν έχεις το χαρακτήρα της γιαγιάς.
Η αγαπημένη μου!!

Υ. Γ. Ναι βρε, και τη μανούλα μου την αγαπώ, αλλά αυτή "κάνει καλύτερη άρρωστη"...!!! Μακράν!!! Υπομονή και επιμονή.

What are you waiting for?

It is a way of self-projection and self-satisfaction.
Masturbation on a mental and psychical level.
The blog, of course.
Instead of posting to the blog I (and you, instead of reading this post) should go out and find this satisfaction in whatever you really do. In the real life, not in the virtual. 'Cause that satisfaction is so much more intense and makes you so happy.
Don't poison your brain with short reward loops.
What are you waiting for?

I miss.

Πάσχα στις ανθισμένες λεμονιές

Φόρεσα την πράσινή μου φορεσιά και πέταξα να βρω τη μάνα μου με την πλατιά ποδιά γεμάτη αγάπη.
"Τρελή! Τρελή!", η μαμά.
"Αα Χα Χα Χα Χα!" "Ααααα Χα Χα Χα Χα!", ο μπαμπάς.
"Μώρ' εσύ! Δεν ήσουνε σε 'να χωριό στη Γερμανία εχτές;", η γιαγιά.
"Όμορφη μου φαίνεσαι, εφώτισες τον κόσμο μου" συνεχίζει η αγαπημένη μου.
Και μπαίνει κι ο μπαμπάς χοροπηδώντας: "ήρθε το παιδί μου, ήρθε το παιδί μου!"
Και ο αδερφός! "Έλα ρε, και έλεγα να μην κατεβώ το Πάσχα φέτος, α ρε, μπράβο" και άκουγα το χαμόγελο μέσα στη χαρούμενη φωνή του.
Επιτέλους μια φορά που μου πέτυχε η έκλπηξη!
 
Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και μύρισα τα άνθη του κίτρου.
Πορτοκαλιές, λεμονιές στους κήπους της γειτονιάς.
Το απόγευμα παρακολουθούσα με τη γιαγιά τη λειτουργία μέσα από το βιβλιαράκι ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ. Όπως τότε όταν πήγαινα σχολείο που πηγαίναμε στην εκκλησία την Μεγάλη εβδομάδα.
Το βράδυ βγήκα και μύριζα στο δρόμο τα θαλασσινά στα κάρβουνα.
Ο νότος μου έπαιρνε τα μαλλιά και τα μυαλά.
Και τ' αυτιά! Με ξυπνάει τη νύχτα.
"Άφρικα εγενήκαμε!" θα έλεγε ο παππούς. Και μετά θα ρωτούσε αν πήγα στο Άαχεν να βρω το μαθητή του το δεσπότη.

Η Λαμπρή είναι πιο λαμπερή με τους δικούς μου.

Απόψε αποχαιρετάμε τον παππούκα.

Ένας άνθρωπος καλός, δυνατός και γενναιόδωρος έφυγε εχθές από τη ζωή.
Μια γεμάτη ζωή, στα 92 του χρόνια.
Μακάρι να τον φτάσουμε κι εμείς.

Θέλω να πω κάποια πράγματα για τον παππού μου, αφού δεν μπορώ να είμαι εκεί να τον αποχαιρετήσω από κοντά.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις με τον παππού είναι να με πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Μια φορά ο αδερφός μου είχε βάλει ανάποδα τα παππούτσια του (το αριστερό παππούτσι στο δεξί πόδι και το δεξί παππούτσι στο αριστερό πόδι). Και προχωρούσαμε, προχωρούσαμε μέχρι που λέω του παππού, κοίτα! Κι ο παππούς προς τον αδερφό μου: "ίντα 'καμες μωρέ εκειά!" Κι όση ώρα ο παππούς άλλαζε στοργικά τα παππούτσια του μικρού εγώ αναρωτιόμουν πως γίνεται να βάλει το λάθος παππούτσι και να μην το καταλάβει, δεν το ένιωθε στο πόδι του;;;!!!

Μια άλλη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία με τον παππού είναι στο χωριό. Αύγουστος, ο καιρός που "βγάνομε τσι καινούργιες  πατάτες". Το παιχνίδι μας με την Έμμυ ήταν να κάνουμε πικ νικ στο περιβόλι πίσω από το σπίτι της γιαγιάς της. Ο παππούς ήρθε να μας βοηθήσει να ετοιμάσουμε το πικ νικ. Θα φτιάχναμε οφτές πατάτες. "Τα καλύτερα κάρβουνα για τσι οφτές πατάτες βρίσκονται στη φύση" μου λέει ο παππούς. "Ξέρεις τι είναι αυτά;" είπε δείχνοντας με ένα κλαδί σε κάτι εντελώς ξεραμένα στρογγυλά απορρίματα γαιδάρου. "Σκατά;" λέω εγώ το παιδάκι. "Καβαλίνες!!" μου λέει. Μου έδιεξε τότε πώς φτιάχνουμε ένα βουναλάκι από καβαλίνες και μέσα βάζουμε τις πατάτες τυλιγμένες στο αλουμινόχαρτο. Ήμουν πολύ περήφανη όταν τρώγαμε αυτές τις πατάτες (μάλλον σπούντα), ψημένες στο χώμα με καβαλίνες, σε ευχαριστώ παππού για αυτό το μάθημα!

Την ίδια εποχή στο χωριό ωρίμαζαν τα καρύδια. Είχε μια "καρά" (καρυδιά) ο γείτονας που τα κλαδιά της έφταναν μέχρι το πίσω μπαλκόνι του χωριού. Θυμάμαι τα μαλακά χέρια του παππού (δάσκαλος, "ευγενές" επάγγελμα) να μαζεύουν τα καρύδια που έπεφταν στο μπαλκόνι και να μου τα καθαρίζει το σούρουπο που έλαμπε ο ήλιος στην πίσω μεριά του σπιτιού. Δεν ξέρω αν έχετε φάει ωμά καρύδια, αλλά αφού τα σπάσεις και βγάλεις τον καρπό, πρέπει να τον ξεφλουδίσεις. Αν δεν βγάλεις το φλούδι, είναι πικρά. Κι ο παππούς μου τα ξεφλούδιζε με μεγάλη προσοχή πριν μου τα δώσει.

Και τώρα θέλω να πω δυο λόγια για τις πιο πρόσφατες αναμνήσεις μου με τον παππού "στον κάμπο". Όποτε ο παππούς ήταν στο χωριό, εκτός από τις καθιερωμένες βόλτες στου Χαρουπά και στην Ένωση για τα ψώνια του σπιτιού, είχε μια εμμονή με τον "κάμπο".

Πριν λίγα χρόνια είχα ανέβει στο χωριό μόνη μου για να τους δω και ο παππούς με είχε σταυρώσει "να πάμε να ποτίσομε" στο "Μοθονιό" και στο "Σπήλιο" (περιβόλια με μηλιές). Πάλι καλοκαίρι, ο παππούς πάντα μαυρισμένος (μαύριζε πολύ ωραία, η αλήθεια να λέγεται), με το ψάθινο καπέλο του και ντυμένος ως κύριος του κάμπου. Τον πάω λοιπόν με το αμάξι στο Μοθονιό, κατεβαίνουμε και παίρνουμε δρόμο μέσα από τους θάμνους για το περιβόλι. Λίγο πριν μπούμε στο περιβόλι μας, είχε μια βάγκα (βάγκα ρε παιδί μου πώς το λένε) και κάτι αγκάθες δίπλα. Έπρεπε λοιπόν να "δώσομε έναν πήδο" (να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα) για να περάσουμε τη βάγκα. Ο παππούς δεν τον υπολόγισε καλά τον πήδο και κατέληξε να γλιστρήσει, πάει να πιαστεί από ένα θάμνο, σπάει το κλαδί και πέφτει φαρδύς πλατύς στο περιβόλι (ευτυχώς όχι στη βάγκα, γιατί εκεί μπορεί να είχε χτυπήσει το κεφάλι του). Και λέει "Ωωωπαλάκια!". Τον βοηθάω να σηκωθεί και μου βγαίνει ένα τρυφερό "Έλα παληκαράκι μου". Μετά από κάμποσες βόλτες πήγαινε-έλα στη στέρνα και στις μηλιές ήταν ευχαριστημένος.  Στο αμάξι του λέω "πάμε τώρα σπίτι;" και μου λέει, "ντα ίντα, εξέχασες το Σπήλιο;" Πέφτω, σηκώνομαι και επιμένω. Αυτό κράτησα εκείνη τη μέρα από τον παππού. Στα 85 του.

Αναπαύσου εν ειρήνη. Θα σ' αγαπώ πολύ, όσο ζω. Θα σε τιμώ με τις πράξεις μου και το ήθος μου.

Επιτέλους ξανασιγοτραγουδώ

Η δυσκολία των καιρών και της κατάστασης έχει αρχίσει να γίνεται υποφερτή. Τα πράγματα δείχνουν να μπαίνουν σε μια σειρά και τα θέλω μου να απενοχοποιούνται από κονφορμισμούς. Μέσα από δυνατές συζητήσεις, νευρικά γέλια, παλιά και γνώριμα πρόσωπα, ελπίδες για επιτυχίες κρατιέμαι θετική. Είχα ξεκινήσει να συνηθίζω στη μιζέρια και να αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτή, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το να κλαίω μαζί με τους φίλους μου (σε αντίθεση με το να κλαίω μόνη μου) με έκανε να κοιτάζω προς τα πάνω μέσα σε αυτό το πηγάδι που έχω πέσει. Μπορεί όταν έκλαιγα μόνη να έγραφα τους καλύτερους στίχους που έχω γράψει μέχρι τώρα αλλά παγιδευόμουν στη θλίψη. Μάλλον προτιμώ να βγω από το σκοτάδι μου παρά να το εκμεταλλευτώ δημιουργικά.
Η αφορμή για το σημερινό πόστ είναι ότι σιγοτραγουδούσα όταν έπλενα τα πιάτα. Πολύ χάρηκα, μετά από πολύ καιρό που ήμουν σιωπηλή και βυθσμένη σε σκέψεις. Ξαναβρίσκω σιγά σιγά τον αγαπημένο μου εαυτό.

Μεγαλώνω ωριμάζοντας και μαθαίνοντας όλο και περισσότερο τι αναζητώ. Μ' αρέσει αυτό γιατί όταν ξέρω τι θέλω, ξέρω ταυτόχρονα και τι δεν θέλω ή τι δεν αξίζω. Και μπορεί αυτά τα θέλω για κάποιο διάστημα να προσωποποιούνται, αλλά όταν διίστανται τα πρόσωπα και τα θέλω, τότε υπερισχύουν θέλω. Και θα συνεχίσω να αναζητώ. Γιατί
για μια αγάπη ζούμε,
για ένα ιδανικό,
κι αν δεν το προσπαθούμε,
δεν έχουμε σκοπό.

Και το τραγούδι της Νανάς το χαρίζω από τώρα στο όνειρο στο οποίο τα θέλω μου θα ξαναπροσωποποιηθούν.

Time is not a friend

February 11th, 2014.
It was cold. Where she would be going, it was even colder.
But she hoped to meet that warm heart to compensate for her emptiness.
The icy wind hit her face like a pointy metal palm.
But his hand was warm and his eyes were kind.
Their enthusiasm was obvious.
Bright eyes, big smiles, intense hugs.

February 11th, 2015.
She sits on the floor, just finished her dancing class.
Pleasantly tired, she admires her reflection on the mirror.
It's cold outside.
Dancing is redemptive, a perfect antidote to cold and pain.
She wishes she could dance more, sweat more, cry more.
Then maybe this revolting feeling would at last wash away.

Τ' ακούς;.. Ναρθείς!

Την ίδια περίπου εποχή πριν 3 χρόνια. Και πάλι επίκαιρο.

Mαζεύω τα πεσμένα στάχια να σου στείλω λίγo ψωμί,
μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό τι έμεινε απ' τον ήλιο
να σου το στείλω να ντυθείς. 'Εμαθα πως κρυώνεις.
Την πράσινή σου φορεσιά να την φορέσεις την Λαμπρή!
Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά.Θα βγούν τα περιστέρια,
κ' η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη!
Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δένδρο θέλεις
Μ' ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης
βγαίνουνε στην καρδιά μου!
Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως.Τ' ακούς;.. Ναρθείς!

Νικηφόρος Βρεττάκος

My perception

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Θέλει αρετή και τόλμη η αγάπη.
Ναι, και η αγάπη, το ίδιο.

Με περιορισμένη ελευθερία παρά τα φαινόμενα,
κάνε τη ζήλεια γεναιοδωρία,
την απογοήτευση διαίσθηση,
τον πόνο δύναμη,
τη θλίψη έκφραση,
τον κόμπο σκάλα να ανέβεις,
το δάκρυ απαραίτητο αλάτι της ζωής.

Back to everyday life.
Dreams are done.
From now on only plans,
'cause they're dreams with deadlines.

This can't go without sharing the song which is on repeat these days.
Gotta love the vocals.