Νοέμβριος, πτήση 277 για Αδελαϊδα

Ο Νοέμβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας,
παρά το ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι το καλοκαίρι.
Στην Αυστραλία το Νοέμβριο έχει καλοκαίρι.
Στον ύπνο της δεύτερης μεγάλης πτήσης και ενώ μωρά φωνάζουν,
ελλινάκια, ινδάκια, φιλιπινεζάκια όλα μαζί με εμπάθεια το ένα για το άλλο,
σκέφτηκα ότι αυτός ο Νοέμβριος είναι ο πιο συγκινητικός Νοέμβριος από τη σύλληψή μου και έπειτα.
Συγκινητικός γιατί νιώθω πολλά, διαφορετικά και ανάμεικτα συναισθήματα μέσα σε έναν μήνα.
Ο Νοέμβριος με βρήκε στον Καναδά στο εθνικό πάρκο να ενθουσιάζομαι με σκιουράκια,
να παγώνω στη θέα ενός απέραντου τοπίου ελάτων,
να συνειδητοποιώ ότι έχω κουραστεί να αποχαιρετώ τους αγαπημένους μου.
Και πάνω από όλα να συνειδητοποιώ ποιοί είναι οι πραγματικά αγαπημένοι μου, στων οποίων τη σκέψη χαμογελώ.
Τα μεγάλα μάτια της μαμάς, το δοντάκι που προεξέχει του μπαμπά, το δάχτυλα των ποδιών του αδερφού,
τη χαρά στα μάτια του παππού μαζί με τα σφιχτά επαναλαμβανόμενα φιλιά της πιο απίθανης γιαγιάς,
την αγκαλιά της καλύτερης φίλης, το γέλιο της καλύτερης παρέας
και οι λαβές του πιο έξυπνου και καλόκαρδου ταυτόχρονα αγοριού.
Μάλλον η κούραση θα φταίει για τα δάκρυα,
τη ζωή σου να κανα μου λένε.
Κι όμως περνάω τα καλύτερα χρόνια, το ξέρω και το πιστεύω.
Μακάρι να μην ήταν τόσο δύσκολα.
Μακάρι να σταματούσαν επιτέλους αυτά τα δάκρυα να τρέχουν,
δεν θέλω να ανησυχήσει ούτε η Ελληνίδα δίπλα μου
ούτε η αεροσυνοδός που μόλις με σέρβιρε το 4ο και ελπίζω τελευταίο αηδιαστικό γεύμα πτήσης,
ακόμα χωνεύω τα δύο προηγούμενα πρωινά.
Τελικά όντως τα γεύματα είναι και μια δικαιολογία για να μας απασχολούν στα αεροπλάνα.
22 Νοεμβρίου. Σε ένα μήνα θα γυρίζω σπίτι.

Στο τρένο

Τα τρένα έχουν κάτι μελαγχολικό
προχωράς και αλλάζουν τα τοπία,
Μέχρι και οι τυπικές ανακοινώσεις αλλάζουν προφορά αναλόγως που βρίσκεσαι:
στο Tübingen λένε το άηχο ες και μιλούν αργά στα μικρόφωνα,
πηγαίνοντας προς Φρανκφούρτη και πιο βόρεια προς Μάρμπουργκ
το ες γίνεται πιο ηχηρό και ο κόσμος κινείται πιο γρήγορα.
Ακούω Βασιλική Καρακώστα, την ξαναανακάλυψα ψάχνοντας στη μουσική μου γιατί στο τρένο δεν έχω ίντερνετ.
(έχει και τα καλά του, αλλιώς θα άκουγα πάλι την κασέτα για την Αθήνα από το Κασετόφωνο)
"Μην ξεχνάς", ο ρυθμός του τραγουδιού κάνει το τρένο να γλιστράει μελωδικά στις ράγες,
έστω και αν βουίζουν οι τροχοί κάτω από το κάθισμά μου.
"Όταν ξυπνάς σε άδειο κρεβάτι", μούσκεμα από εφιάλτη και το σκοτάδι της νύχτας είναι ισχνό
"όταν ο κόσμος για σένα είναι ξένος κι εσύ ένας ξένος γι' αυτόν"
όταν το μυαλό σου είναι ακόμα σε μια παραλία στον καυτό ήλιο με το μαγιό δεμένο στο κεφάλι για τη δροσιά
"Μην ξεχνάς πως κάποιο βράδυ μες στο βαθύ σκοτάδι σε βρίσκει εκείνος που ζητάς, μην ξεχνάς."
Δεν ξεχνώ, εννοείται.
Αλλά συνεχίζω να θαυμάζω το πράσινο του τοπίου, γιατί αυτό που έχουμε είναι το καλύτερο, Μπιλ, ναι;
Κοίτα να δεις που ενώ ξεκίνησε μελαγχολικά το κείμενο, μου έφτιαξε τη διάθεση.
Για να αποτυπώσω αυτή τη στιγμή στο τρένο.
Στην περιφέρεια του πεδίου όρασής μου οι ράγες που τρέχουν,
πού και πού περνάει κανένα κόκκινο τρένο της ντόιτσε μπαν,
Καρακώστα στα ακουστικά,
η δερμάτινη τσάντα της μαμάς στα δεξιά μου,
η πλάτη του μπροστινού καθίσματος,
από το πλάι της ξεπροβάλλει και καθρεφτίζεται στο τζάμι μια ξανθιά γεμανίδα με ένα πετρόλ πιαστράκι στα μαλλιά
διαγωνίως δεξιά διακρίνεται μέσα από τα καθίσματα ένας Ινδός,
στην ποδιά μου το χιπστερόμακο. (πάει του το χάλασα του Γιώργου)
Ζωάρα.

Dreaming again

The future doesn't exist.
That's what my doctor said once to make me calm down from the anxiety I had about the future.
I tend to make plans and imagine everything in detail, these details are what give me pleasure.
How I would get home from the office and open the door to the terrace. I would look up and have to close my eyes cause the sun would be so strong. Right in my eyes. Oh, how I dream of this.
And then I would breathe in. one, two, three, four, five, six, seven, eight. And out. one, two, three, four.
I would take a shower cause I would have bathed in sweat on the way home.
And then I would think about what to cook. I wouldn't have to be careful with my olive oil, so that I make sure I have enough until summer. That'll be so nice.
I miss home.

breathe!

A couple of months ago in my office in the psychiatry clinic.

Working working working.

Went fast to the WC, came fast out, went again to my desk and continued working furiously.

Wait, was it Lina* I saw in the room opposite the loos? Na. You are too focused on work and see familiar faces. (Indeed this happens to me when I am extremely tired, but that's the topic of another post.)

So, no, I decided it wasn't her.

A couple of weeks ago in my office in the psychiatry clinic.

Working working working.

Went fast to the WC, came fast out.

I see Lina, she wants to go to the loos, too. She says hi and asks what I am doing there. I say "I work here, my office is the first door after the glass door" (very precise because I was shocked and wanted to be very informational in order to suppress the emotional). And then I dared to ask "what are you doing here?"

She says it in the most natural way. "I had burnout. I am now doing ergotherapy, painting a bit in order to relax."
... Then I felt her story so mine. I took it personally, too personally. I admire this friend, her courage, her competence, her ambition and hard work. And actually felt I am similar to her. And now she's burnout. I could have been at her place. ...

Back to reality. I managed to hug her once more and wish her all the best with the therapy. Tell her that I miss her and that we should meet sometime again. She said, "a bit later", when she's completely fine. Or at least "much better".

And then I went to my desk and couldn't calm down to get to my work. I couldn't breathe normally. I couldn't find any paper, except some pink post-it sheets. Here is what I wrote as if I was talking to my friend:

"Yes, you are smart.

Yes you contribute to knowledge.

Ambition is healthy but learn to remember you are just a human.

Sleep, eat, love and enjoy breathing.

I just don't accept you not being able to breath normally.

NOW OPEN YOUR WINDOW AND TAKE A DEEP BREATH.

Of course you then sit and continue writing/ thinking/ coding but you can breathe again normally.

What's with this pressuring society.

Just say no and breathe.

Because yes we are smart but we are even smarter when we manage not to collapse. To breathe."

For the strongest us. I believe in us.

*Lina: the name is of course changed. ;)

Time of re-creation

I wonder I wonder
where will I be in a year from now
and what will I know about my future.

This is the time of creation.
Creation of analyses, publications, discussions, research and most of all,
the time for inspirations and new ideas.
So it is actually a time for re-creation.
In an excitingly global context.

I was not satisfied with the idea I had about going into communication.
I had this fear it might be boring after a while.
So, inspired from Gabriella Vigliocco's talk about the way we should approach language in the brain,
I got courage to dream big.
I want to investigate language in communication in experimental setup.
Big words, trying the impossible.
Because experimental is experimental and communication is real, thus not experimental.
But why not?
We need difficult tasks, something impossible to start with.
Then chop chop chop, chop it in meaningful parts, this is what I am good at, putting ideas into organized boxes (quantifying).
It's going to be great.
I will keep you posted ;)

Μες στο μουσείο (μοντέρνας τέχνης)

Κι οι καλλιτέχνες τόσοι κόσμοι. 
Διαφορετικοί και εκπληκτικοί. 
Κάθε πίνακας, κάθε γλυπτό, κάθε κατασκευή μια γωνία της ευφυούς τρέλας του καλλιτέχνη. Λες ε, δε γίνεται, πρέπει να είναι σαλεμενος ο άνθρωπος να συλλάβει κάτι τέτοιο. 
Με ανακουφίζει αυτή η τρέλα. Ό, τι η φιλοσοφία για το μυαλό, τούτο η τέχνη για την καρδιά. Μ' αρέσει κι η λογική αλλά το συναίσθημα με ελευθερώνει.

Das Lied in mir

Σαν να 'παιζε το κρύο με το μέσα μου.

Έχω πολλά να επεξεργαστώ.

Αντανάκλαση του ήλιου πάνω στη θάλασσα που τυφλώνει.

Αντανακλαση του ήλιου πάνω στο χιόνι που τυφλώνει.

Αντανάκλαση των σκέψεων πάνω στα συναισθήματα που τυφλώνουν.

Το πρόσωπό μου σαν καμμένο από τον ήλιο.

Το σώμα πάγωσε αλλά το πρόσωπο καίει.

Δεν είναι η μιζέρια, είναι η αμηχανία του χειρισμού.

Αχ κι αυτές οι φωτογραφίες.

Όσο μεγαλώνω φοβάμαι και περισσότερο.

Έχω πολλά να επεξεργαστώ.

Και δεν μπορώ να τα έχω όλα.

Αναχώρηση

Πάμε.
Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.

τα διάφορα όνειρά μου και το ποπάκι τους

Εκεί που έπλενα σήμερα τα πιάτα...
αφού [το χρονικό] μου υπενθύμισε ο συγκάτοικος ότι σε 10 μέρες πετάω (όχι οτι το είχα ξεχάσει, απλώς ήμουν από τον ύπνο) T -11 και δεν το κατάλαβα, αφού εμείς λέμε 10 και σήμερα
και
αφού [πάλι το χρονικό] είχα ψάξει στο ίντερνετ για post doc σε Ευρώπη, Αμερική (βόρεια και νότια) και Αυστραλία
και
αφού [εδώ το χρονικό και αιτιολογικό] μίλησα με τον μπαμπά μου στο skype και του είπα για την εταιρία επικοινωνιών στη Φλόριδα και εκείνος μου έλεγε για πολυεθνικές και διαφημιστικές στην Αθήνα
και
αφού [το αιτιολογικό] ονειρευόμουν γενικά το μέλλον μου σε διάφορες γωνιές του πλανήτη (έχω γίνει πολύ ονειροπόλα από τότε που θέλω να φύγω από το Marburg)
μου ρθε μελωδία και στίχοι μαζί,
σε στιλ ποπάκι της δεκαετίας του '90
κάλλιστα θα μπορούσαν να το λένε οι Backstreet Boys:
follow your dreams
and follow your heart
it doesn't matter if it could hurt
cos if you follow your dreams
you stay true to yourself
if you follow your dreams
even pain can be sweet

Σε σχεικό μουντ από άλλη μουσική κατεύθυνση το νέο μου κόλλημα.
Να 'ναι καλά το κορίτσι μου στο Κιάτο.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

a lovely slow Sunday morning

I got confused when my flatmate came in the kitchen and said: Let's wake her up, she wants to study, we are good flatmates.
he: "Deine WG wundert sich wann Du duschen gehst"
me: "Hallo!"
she: "Gleich"
he: "Ich hab sie als Verstärkung aus der Küche mitgeschleppt"
me: "Hallo!"
she: "I'm watching a bad Guy Richie film"
me: "I know how you feel, I watched 2 episodes of a boring greek series to wake up smoothly"
he: "Why don't you watch winter sports?"
And then I had it.
We actually did the same thing in three different ways.
Waking up slowly, starting a Sunday the way it is supposed to start, by lying long enough in bed and feeling bad for yourself for not being creative.
Enough.
This is how it is supposed to be.
I accept it.
Have a wonderful sadly slow Sunday!

P.S. a song that goes with this Stimmung...
http://www.youtube.com/watch?v=zZqffXwc0VU

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

Πώς θα 'ταν

Κι αναρωτιέμαι πώς θα ταν η ζωή αν ήσουν εδώ...
Θα πηγαίναμε μαζί σινεμά;
Τι ώρα θα 'ταν η ταινία;
Κι αν ήταν βαρετή;
Θα με έπαιρνε ο ύπνος πάνω στον δεξί σου ώμο;
Και τελικά θα πήγαινα στα γενέθλια του συγκατοίκου μου;
Θα σου τηλεφωνούσα να σου ευχηθώ καλή προβολή μόνο για να ακούσω τη φωνή σου;
Και όταν θα τελείωνε η ταινία θα πήγαινες σπίτι σου ή σπίτι μου;
Ή και κάπου αλλού;
Και όταν θα έβλεπες την ταινία εγώ τι θα σκεφτόμουν;
Μήπως στενοχωριέται που δεν είμαι εκεί;
Μήπως του λείπω;
Αλλά σίγουρα θα με καταλάβαινες.
Και πάλι μάλλον μόνη για ύπνο θα πήγαινα.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

Το αττικόν φως μέσα μου

Πόσο αγαπώ την Αθήνα.
Τα στενά της Πλάκας, τις ανηφόρες του Παγκρατίου, τη Βασιλίσσης Σοφίας από το Ιπποκράτειο μέχρι το Δρομέα του Βαρώτσου στην πλατεία του Χίλτον.
Το Μετς.
Το τρόλλευ το 2.
Την επιστροφή στο σπίτι μέσα στη νύχτα και τη γυρόπιτα από τη λύσσα του περπατήματος.

Την πόλη που γεννήθηκα και ερωτεύτηκα βαριά.
Αργά.
Και όταν πήγα μακριά.

Να σε γυρίσω αγάπη μου στις ομορφιές τς Αθήνας.
Τα φαρμακεία ακριβά κι οι μνήμες ξεχειλίζουν.

It wasn't only Lou Reed

For the musicians who died in 2013, in memoriam
http://apps.npr.org/music-memoriam-2013/

I'd like to turn it around now (by thinking positive), imagine how many of such great spirits are still alive, creating the music of their souls. Let's discover them..!

δε μου μένει τίποτα να κάνω, τίποτα να πω

Έχω χάσει τις μέρες.
Πέρασαν οι μέρες.
Πού πήγαν οι μέρες;
Τι γίναν οι μέρες;
Έγιναν συναισθήματα.
Έτσι ο χρόνος μεταμορφώθηκε, γι' αυτό δεν τον ένιωσα.
Τελικά δεν έχασα τις μέρες. Τις κέρδισα. Κέρδισα το χρόνο.
Αλλά όχι την απόσταση.

(Just because it doesn't sound too awful in English, too, here it comes)

Nothing left to say or do

I lost the days.
They have passed.
Where have they gone?
What have they become?
Feelings.
This is how time transformed, this is why I didn't feel it.
Actually, I haven't lost the days. I won them. I beat time.
But not the distance.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight