ένα στα ελληνικά, περί του ηλίου και της άνοιξης

Ξυπνάω το πρωί, παίρνω πρωινό χαλαρά, Γερμανική συνήθεια που έμαθα να απολαμβάνω, και σκέφτομαι έχω καιρό να γράψω στο μπλογκ.

Κάθε βράδυ ονειρεύομαι τους γονείς μου και την Κρήτη. Τον ήλιο τον δυνατό, όχι αυτόν τον ισχνό που καμιά φορά θυμάται να βγαίνει πίσω από τα σύννεφα. Ονειρεύομαι και το Καψουράκι και την Εύα να με επισκέπτονται στο Μάρμπουργκ αλλά να τρέχουμε με τις βαλίτσες σε όλη την πόλη χωρίς να βρίσκουμε το σπίτι μου...

Και έχω να σας πω πάλι για τον καιρό εδώ και τις συνήθειες του κόσμου που με κάνουν να γελώ. Με το που ανεβαίνει η θερμοκρασία πάνω από 10 βαθμούς βάζουν κοντομάνικα, μερικοί σανδάλια, έλεος... Και το καλύτερο είναι τα βράδυα που πέφτει η θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς, κάθονται έξω στα καφέ και στις βεράντες. Και ενώ συνήθως το χειμώνα αν δεν χιονίζει, μπορείς να κάτσεις έξω και να σκεπαστείς με μια κουβέρτα προσφορά του καταστήματος, την άνοιξη (που έχει στην καλύτερη περίπτωση το βράδυ 13-15 βαθμούς) δεν προσφέρονται κουβερτούλες! Είναι αρκετά ζεστά θεωρείται... Αυτό εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Μπιλ, πάμε στο πι τσι κέι για ακαδημαϊκή καριέρα;;