Τι θα πάρετε παρακαλώ;

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που τη νιώθεις κρίσιμη.
Λες, εδώ είμαστε.
Ωπ, ΣΤΟΠ, σκέψου και κυρίως make up your mind, αποφάσισε τι θέλεις.
Κι εκεί είναι που νιώθεις μικρός, αδύναμος, ευάλωτος και τόσο μα τόσο μπερδεμένος..
Είναι η ώρα που αναμετριούνται μεταξύ τους οι μεγαλύτεροι φόβοι σου.
Ποιός νικάει, δεν ξέρεις.
Κι αν προσπαθήσεις να το ορίσεις, φτάνει η ώρα που κι ο ίδιος παραδέχεσαι
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Αποφασίζεις λοιπόν για την στιγμή μόνο,
ανάλογα πώς νιώθεις εκείνη τη ΣΤΙΓΜΗ..
Όμως, η Στιγμή σου, δεν είναι αρκετή για τους ανθρώπους που σε αγαπούν
η Στιγμή σου δεν είναι αρκετή ούτε για σένα, γιατί λες, πότε επιτέλους θα ωριμάσω;
Χμμμ..
Θα ωριμάσω.
Ωραίο είναι σε μέλλοντα, υπόσχεται πολλά για το παρόν.
Θα πάρω μια ανωριμότητα.
Ευχαριστώ.


Για τον φίλο μου Μ.

Το πέρασμα

Έκλεισε το κεφάλαιο της ζωής στην Αθήνα.
Τέσσερα όμορφα (είναι λίγο), υπέροχα, μαγευτικά, τρελά, θεότρελα χρόνια.
Μα και τις λύπες πώς να τις ξεχάσω.
Μη δεν τις αγάπησα κι αυτές;
Το Στάδιο το αποχαιρέτησα μια βραδυά..Του είπα γειά σου φίλε μου στις στιγμές της κούρασης, της θλίψης, του κενού, της ανίας, της χαράς, της προσμονής..
Κλαίω που πέρασε ο καιρός.
Μα χαίρομαι που γέμισα ζωή, φίλους πολλούς αγαπημένους.
Κλαίω που μου λείπετε ήδη.
Μα χαίρομαι το μέλλον που υπόσχεται.
Κλαίω που δε με χωράει το παλιό μου δωμάτιο.
Μα ελπίζω στη δύναμή μου.
(Αντλώ δύναμη από το ότι μπορώ να αντλήσω δύναμη.
Με μπλέκεις, μυαλό.
Μα αφού έτσι είναι.
Άσε με να ζήσω.
Ζήσε.)