Η δυσκολία των καιρών και της κατάστασης έχει αρχίσει να γίνεται υποφερτή. Τα πράγματα δείχνουν να μπαίνουν σε μια σειρά και τα θέλω μου να απενοχοποιούνται από κονφορμισμούς. Μέσα από δυνατές συζητήσεις, νευρικά γέλια, παλιά και γνώριμα πρόσωπα, ελπίδες για επιτυχίες κρατιέμαι θετική. Είχα ξεκινήσει να συνηθίζω στη μιζέρια και να αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτή, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το να κλαίω μαζί με τους φίλους μου (σε αντίθεση με το να κλαίω μόνη μου) με έκανε να κοιτάζω προς τα πάνω μέσα σε αυτό το πηγάδι που έχω πέσει. Μπορεί όταν έκλαιγα μόνη να έγραφα τους καλύτερους στίχους που έχω γράψει μέχρι τώρα αλλά παγιδευόμουν στη θλίψη. Μάλλον προτιμώ να βγω από το σκοτάδι μου παρά να το εκμεταλλευτώ δημιουργικά.
Η αφορμή για το σημερινό πόστ είναι ότι σιγοτραγουδούσα όταν έπλενα τα πιάτα. Πολύ χάρηκα, μετά από πολύ καιρό που ήμουν σιωπηλή και βυθσμένη σε σκέψεις. Ξαναβρίσκω σιγά σιγά τον αγαπημένο μου εαυτό.
Μεγαλώνω ωριμάζοντας και μαθαίνοντας όλο και περισσότερο τι αναζητώ. Μ' αρέσει αυτό γιατί όταν ξέρω τι θέλω, ξέρω ταυτόχρονα και τι δεν θέλω ή τι δεν αξίζω. Και μπορεί αυτά τα θέλω για κάποιο διάστημα να προσωποποιούνται, αλλά όταν διίστανται τα πρόσωπα και τα θέλω, τότε υπερισχύουν θέλω. Και θα συνεχίσω να αναζητώ. Γιατί
για μια αγάπη ζούμε,
για ένα ιδανικό,
κι αν δεν το προσπαθούμε,
δεν έχουμε σκοπό.
Και το τραγούδι της Νανάς το χαρίζω από τώρα στο όνειρο στο οποίο τα θέλω μου θα ξαναπροσωποποιηθούν.
No comments:
Post a Comment