Χθες το βράδυ.
Δεν θυμάμαι γιατί, δε θυμάμαι τι σκεφτόμουν όταν αποκοιμήθηκα.
Αλλά ήρθε επίσκεψη η γλυκιά σου η φωνή, το νησί μέσα στον ωκεανό της θλίψης.
Από τότε.
Ξανασκέφτομαι τα ίδια μονοπάτια.
Προχωράω με δάκρυα στα μάτια.
Προχωράω.
Προχωράς κι εσύ.
Κι η ζωή θα δείξει ποιός θα βρει ποιόν.
Και πόσες διαδρομές θα ακολουθήσουμε αναζητώντας ο ένας τον άλλο.
Και όλα αυτά γιατί κάποιος μου είπε ότι είμαι σκληρή.
Πώς να μην γίνω.
Πες μου πώς να μην γίνω σκληρή μετά από τόσα χρόνια.
