but you left a trace in my heart

Marburg.
Packing is sad. Wherever you are going. Packing is sad.
It forces you to think what to take and what to leave.
To leave behind, to give to people, to throw it in the rubbish bin.
One can take it positively, that they get rid of a lot of shit they have been accumulating through the years.
I find it hard to sort out. This might be useful sometime, and this, and this. Oh no, I can't get rid of this one. By no means.
Uh.
In the last drawer in my office I had, besides dry danish bread and two drops of virgin olive oil, all the Lingulelen songs. My eye fell on one line of our greatest hit "Kill all phoneticians":
"A trace can't keep want and to apart,
but you left a trace in my heart"
You left a trace in my heart Marburg.
And especially Lingulelen.
But I cannot hold back to sweet memories if they are hurting now.
Let's just pack them in and when I can sort them out again in London, I can write another melancholic post about how I am not going to re-live those glorious moments again.

Marburg, February 2016

Περί (ιδανικού) θανάτου

Σήμερα τον ένιωσα για πρώτη φορά.
Τον φόβο, τον τρόμο του θανάτου.
Συνέβη όταν διάβαζα για τον εγκέφαλο του Albert Einstein, ο οποίος πέθανε στα 75 του. (Όταν πήγαινα σχολείο μαθαίναμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας στην Ελλάδα είναι 75 έτη.)
Αφορμή για το φόβο μου ήταν το γεγονός ότι η αυτοψία του Αινστάιν στο νοσοκομείο του Princeton έχει χαθεί εδώ και πάνω από 18 χρόνια.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο άρχισα να προσθέτω ερμηνείες σε αυτό το τυχαίο γεγονός.
Μήπως ο Αινστάιν να πέθανε εθελουσίως στα 75 του για να δείξει ότι αυτή είναι η ιδανική ηλικία θάνατου;
Οπότε άρχισα τις συγκρίσεις.
Αν η ιδανική ηλικία θανάτου είναι τα 75 χρόνια, τότε ο παππούς μου έζησε 17 χρόνια παραπάνω.
Αν λοιπόν πεθάνω ιδανικά στα 75, αυτό σημαίνει ότι έχω ήδη ζήσει τα 2/5 της ζωής μου.
Τότε είναι που τρόμαξα. Τότε ένιωσα ότι υπάρχει ένα ρολόι που χρονομετρά ανάποδα μέχρι τα 75 μου.
Σκέφτηκα πως το μετά (το θάνατο) δεν είναι συνειδητή επιλογή.
Για την ακρίβεια δεν είναι καν επιλογή. Είναι σαν αυτά τα "μαθήματα υποχρεωτικής επιλογής" που είχαμε στη σχολή.
Θα το πάρεις, γιατί είναι στο πρόγραμμα, άσχετο ποιό από τα επόμενα θα είναι:
θάνατος χωρίς μεταθανάτια ζωή,
θάνατος με ορθόδοξη μεταθανάτια ζωή,
καθολική (ή προτεσταντική) μεταθανάτια ζωή,
ισλαμοπαράδεισο,
ινδουιστική ανακύκλωση ψυχών.*

Η πρώτη μου διέξοδος ήταν να κάνω κάτι στη ζωή μου μεγάλο, να προσφέρω κάτι που να αξίζει, στην επιστήμη.
Όχι απλώς να αναπαράγω ανθρώπους και σχέσεις (χωρίς κριτική σε όλον τον υπέροχο κόσμο που προτιμά αυτήν την επιλογή), αλλά να δημιουργήσω κάτι με στόχο την ουσία και την υστεροφημία.
Ίσως έτσι να νιώσω ότι αυτά τα 75 χρόνια που μου αναλογούν δεν έχουν περάσει άσκοπα.
Αργότερα, μελαγχολώντας που πιθανότατα να μην φτάσω σε τέτοια επίπεδα υστεροφημίας, σκέφτηκα πεθαίνοντας να βοηθήσω κόσμο που έχει ανάγκη τα όργανά μου.
Η δωρεά οργάνων ως "μια κάποια λύσις" με ανακούφισε αρκετά, ωστόσο δεν με ικανοποίησε απόλυτα.

Πάντως από όλο αυτό το ταξίδι του νου, έμαθα πώς είναι αυτός ο ύψιστος φόβος, που δεν είχα νιώσει ποτέ ως τώρα, ατρόμητη όπως πάντα.


Λονδίνο, 14 Μαρτίου 2016


* Η λίστα είναι ενδεικτική, αλλά σίγουρα η όποια επιλογή θα περιλαμβάνει θάνατο. Με σεβασμό προς όλες τις θρησκείες.