Πάνω σε μια χάρτινη τσάντα γεμάτη κόκκους καφέ σημείωσα:
Όσο κρατάει ένα παγωτό.
Μια κραυγή από την Ανατολή
μια βαθιά φωνή και μια σαντουρομελωδία επαναλαμβανόμενη.
Κάθεσαι και αποκαλύπτεις την ψυχή σου
εν μέσω ανίδεων και φωνακλάδων,
εν μέσω τρελών, ζητιάνων και σαλτιμπάγκων,
εν μέσω παιδιών που ήδη έχουν μάθει να κρίνουν.
Τραγούδα ξανά σε παρακαλώ.
Κάνε με να ταξιδέψω σε μεσογειακά πελάγη
και να αφήσω τους εδώ φίλους μου να ψωνίζουν σουηδικά μικροαντικείμενα.
Ποιά είναι η ιστορία σου και πώς έμαθες να εκτιμάς τον πόνο;
Και ποιά μονοπάτια, ποιές μνήμες κατάφερες να μου ξυπνήσεις;
Κάτι προσπέρασε βιαστικά την επιφάνεια και βούτηξε κατευθείαν στον πυρήνα, στο αληθινό μου είναι.
Πόσο λίγες νότες επαναλαμβανόμενες και πόσο πολλές θύμησες μοναδικές.
Μπορώ να μείνω στο εδώ και τώρα, στην ελευθερία του πετάγματος;
Και τελικά το παγωτό τελείωσε.
Κι δυστυχώς έφυγα γιατί με περίμεναν,
αλλά κράτησα τη βαθιά κάθαρση και ευδαιμονία.
No comments:
Post a Comment