μετά από ένα μισό, αφού ο Γιόνα έφαγε το μισό ούτως ή άλλως μισητό γεύμα πτήσης,
προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ για το πόσο με θλίβει η απουσία της Έιμι.
Ακόμα, ναι.
Όταν πέθανε είχα σοκαριστεί.
Και τώρα, με αφορμή το ντοκιμαντέρ για την ιστορία της,
με έπνιξαν δάκρυα για την αδικία
την απώλεια της μοναδικής της ύπαρξης.
Θρηνώ για την απουσία της από τη μουσική.
Βαθιά αισθαντική, θλιμμένη και προσωπική.
Δεν την κρίνω για τις πράξεις της.
Μακάρι να ήξερε πόσο σημαντική ήταν.
Όπως είπε και ο Τόνι Μπένετ:
"Αν μπορούσα να της δώσω μία συμβουλή, θα ήταν,
είσαι πολύ σημαντική, πρόσεχε τον εαυτό σου
και η ζωή θα σου δείξει το δρόμο".
Μα η κατάθλιψη, το βαθύ μαύρο πηγάδι που κουβαλούσε μαζί της, την κατάπιε.
Δεν βρήκε βέβαια και τις ιδανικές συνθήκες,
με φθαρμένο ανδρικό πρότυπο,
τραγικά πολλή δημοσιότητα και σκληρότητα του τύπου,
ένα παιδί που ζητούσε την αγάπη και οι άνθρωποι που ήταν δίπλα της, την εκμεταλλευόντουσαν.
Στον ήδη ασταθή και αδύναμο χαρακτήρα προστέθηκαν οι διαφυγές από την πραγματικότητα.
Τη βραδυά που κέρδισε το Γκράμι είπε στην καλύτερή της φίλη ότι όλα είναι βαρετά χωρίς ναρκωτικά.
Η Έιμι διέφυγε.
Κι εγώ έμεινα με την απορία σε ποιά μονοπάτια θα την οδηγούσαν τα επόμενα βήματά της,
σαν μια άλλη Έλλα ή Λαίδη Ντι,
πόσο υπέροχη θα ήταν στα 50 της,
χωρίς πλαστική προσώπου με μια διαπεραστική λαμπερή μελαγχολία στο βλέμμα.
Μου λείπεις Έιμι.
No comments:
Post a Comment