Πώς θα 'ταν

Κι αναρωτιέμαι πώς θα ταν η ζωή αν ήσουν εδώ...
Θα πηγαίναμε μαζί σινεμά;
Τι ώρα θα 'ταν η ταινία;
Κι αν ήταν βαρετή;
Θα με έπαιρνε ο ύπνος πάνω στον δεξί σου ώμο;
Και τελικά θα πήγαινα στα γενέθλια του συγκατοίκου μου;
Θα σου τηλεφωνούσα να σου ευχηθώ καλή προβολή μόνο για να ακούσω τη φωνή σου;
Και όταν θα τελείωνε η ταινία θα πήγαινες σπίτι σου ή σπίτι μου;
Ή και κάπου αλλού;
Και όταν θα έβλεπες την ταινία εγώ τι θα σκεφτόμουν;
Μήπως στενοχωριέται που δεν είμαι εκεί;
Μήπως του λείπω;
Αλλά σίγουρα θα με καταλάβαινες.
Και πάλι μάλλον μόνη για ύπνο θα πήγαινα.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

Το αττικόν φως μέσα μου

Πόσο αγαπώ την Αθήνα.
Τα στενά της Πλάκας, τις ανηφόρες του Παγκρατίου, τη Βασιλίσσης Σοφίας από το Ιπποκράτειο μέχρι το Δρομέα του Βαρώτσου στην πλατεία του Χίλτον.
Το Μετς.
Το τρόλλευ το 2.
Την επιστροφή στο σπίτι μέσα στη νύχτα και τη γυρόπιτα από τη λύσσα του περπατήματος.

Την πόλη που γεννήθηκα και ερωτεύτηκα βαριά.
Αργά.
Και όταν πήγα μακριά.

Να σε γυρίσω αγάπη μου στις ομορφιές τς Αθήνας.
Τα φαρμακεία ακριβά κι οι μνήμες ξεχειλίζουν.

It wasn't only Lou Reed

For the musicians who died in 2013, in memoriam
http://apps.npr.org/music-memoriam-2013/

I'd like to turn it around now (by thinking positive), imagine how many of such great spirits are still alive, creating the music of their souls. Let's discover them..!

δε μου μένει τίποτα να κάνω, τίποτα να πω

Έχω χάσει τις μέρες.
Πέρασαν οι μέρες.
Πού πήγαν οι μέρες;
Τι γίναν οι μέρες;
Έγιναν συναισθήματα.
Έτσι ο χρόνος μεταμορφώθηκε, γι' αυτό δεν τον ένιωσα.
Τελικά δεν έχασα τις μέρες. Τις κέρδισα. Κέρδισα το χρόνο.
Αλλά όχι την απόσταση.

(Just because it doesn't sound too awful in English, too, here it comes)

Nothing left to say or do

I lost the days.
They have passed.
Where have they gone?
What have they become?
Feelings.
This is how time transformed, this is why I didn't feel it.
Actually, I haven't lost the days. I won them. I beat time.
But not the distance.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

"with research I rediscovered love" and my new bug

This post should have been written a while ago, when I had my first results (I don't have any second ones by now,  I just mean when they were fresh and I could have been enthusiastic). I thought of this phrase ("with research I rediscovered love") but everything was so sad. So, I postponed it until I feel better. Now the post is gonna come out strong and happy, I want it to.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

When I saw my beautiful matrix (the first step for getting the results) I was happy for a moment, until I realised it was not so beautiful after all. There was still a bug in there, which took me another week to fix, but I did it. And my supervisor said she was sure that the final matrix will be just as beautiful. And here it is:

So here we are, when do we open the champaign for the results? My other supervisor recommended the champaign, although I had no idea of brain anatomy. So there it is. I love it. Hard work gave me very good, clean results. :) I rediscovered love in small black bubbles on brain sketches, although I thought I could not be enthusiastic about anything again. These bubbles are so interesting, so full of mystery and open to interpretation, really exciting. I can look at them for ages. Really. Don't laugh.

Another thought has been bugging me the last weeks. I realised it stronger when I told the taxi driver that I study languages and didn't want to go into detail. Why would I do that? For two reasons: 1) I didn't think I would be able to explain it in a way he could understand (no positioning in whose fault this might be), 2) I didn't feel comfortable talking about my research and basically showing off. It usually scares people away. (except some smart, well read ones, who ask me maybe something about Chomsky or so)

So the bug goes like this: when I am in the office and thinking my stuff through, I sometimes think that I know so little and there is soooo soooo much I want to know and have to read on, so I end up feeling small and stupid. But then, I go out in the world and talk to my friends, or to my choir mates or to the taxi driver and think, oh my goodness, it is almost hybris to talk to them about my research, because to them all this is too complicated. Get my problem? 

I get bored from their discussions and feel bad about it. And then I try to match, to fit in, and this is how I end up saying that I study languages in a masters degree (which of course I already have since 2011), and might go back to Greece to be a teacher. What a fuzz.

Started writing

Today I started writing the thesis...
Documenting the stimuli is fun, I have to turn my mind around and try to understand my stimuli once again, but this time, explain them like I haven't heard about them before. Interesting...

Short break for ice-cream then back to writing and understanding again from scratch. I have learned from Pirita that it's better to write down something when you have it pretty fresh and clear. Relatively fresh and completely clear is the picture I have for my stimuli now.

Let's just hope I'll stick to writing up stuff early enough :)

ένα στα ελληνικά, περί του ηλίου και της άνοιξης

Ξυπνάω το πρωί, παίρνω πρωινό χαλαρά, Γερμανική συνήθεια που έμαθα να απολαμβάνω, και σκέφτομαι έχω καιρό να γράψω στο μπλογκ.

Κάθε βράδυ ονειρεύομαι τους γονείς μου και την Κρήτη. Τον ήλιο τον δυνατό, όχι αυτόν τον ισχνό που καμιά φορά θυμάται να βγαίνει πίσω από τα σύννεφα. Ονειρεύομαι και το Καψουράκι και την Εύα να με επισκέπτονται στο Μάρμπουργκ αλλά να τρέχουμε με τις βαλίτσες σε όλη την πόλη χωρίς να βρίσκουμε το σπίτι μου...

Και έχω να σας πω πάλι για τον καιρό εδώ και τις συνήθειες του κόσμου που με κάνουν να γελώ. Με το που ανεβαίνει η θερμοκρασία πάνω από 10 βαθμούς βάζουν κοντομάνικα, μερικοί σανδάλια, έλεος... Και το καλύτερο είναι τα βράδυα που πέφτει η θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς, κάθονται έξω στα καφέ και στις βεράντες. Και ενώ συνήθως το χειμώνα αν δεν χιονίζει, μπορείς να κάτσεις έξω και να σκεπαστείς με μια κουβέρτα προσφορά του καταστήματος, την άνοιξη (που έχει στην καλύτερη περίπτωση το βράδυ 13-15 βαθμούς) δεν προσφέρονται κουβερτούλες! Είναι αρκετά ζεστά θεωρείται... Αυτό εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Μπιλ, πάμε στο πι τσι κέι για ακαδημαϊκή καριέρα;;

"words were never so useful"

Dear all,

my first pleasing results are there. Causality makes a difference in the ratings :D and in the right direction :) what am I saying to you.
Basically, people rated a Subject as more subject-like, depending on the question about how this subject willingly participated in the act, for verbs like kiss, hug, push, throw than for verbs like see, watch, hear, admire.
Example: John kissed Mary VS John saw Mary.
In the "kissed" case John was more volitionally involved. And this is statistically significant. How cool is that? Juhuuuuuuu!!!

So, singing this song http://www.youtube.com/watch?v=DXSgDgowSJo I am magically starting to believe again in the mighty power of language and our brains...!!

Love life for these moments!

Inspired from encoding the stimuli

We in experimental psycho-/neurolinguistics have to create something measurable (experiment) to describe something not measurable (linguistic reality). In this way, an experiment needs to quantify linguistic reality. So we need to find a way to create a complicated experiment which will be simulating/measuring a simplified reality. We need to make decisions which are very difficult to make, because they want to capture linguistic reality in the experimental material. These are the challenges we are facing every day. And we torture our minds trying to find a meaningful solution for these challenges.
Exactly there my thought problem emerges.
These challenges we have created ourselves, because we want to test reality. Test reality: oxymoron.

Basically the problem can be summarized in one sentence. Our testing methods are far to far away from reality and the ways to fill this gap might not even exist.

A rather negative thought from an otherwise positive person. Whatever. If you don't get it and care to get it, ask me. I think this could be the start of an extremely interesting discussion.

from http://xkcd.com/1163/

I need a dollar, dollar

mi dear friends it is a new non-snowy day in grey Marburg and I am at work.

should be working but I just thought I'll write some stupid lines and share my story.

I wanted to write last week about the snow and how it goes on my nerves because I cannot ride my bicycle, but I cannot write in Greek from the computer at work, so ksenerosa.

Remember I told you that the stress period was near? Well, it's there.

Ethikantrag, the pre-tests will most probably be ready to run in March, so we should start the fMRI experiment ideally in April?!? Juhuuu!! Excited and afraid. But happy in any case!

And a little song for you 'cause it has a nice beat, earphones on and loud..!!

Do I get to be a doctor in the end?

My father said go go into the clinical stuff, you will get better financed there. 

My grandma asked me: "Paedaki mou giatros tha geneis?" (My child are you going to be a doctor?) HA, did you get the double meaning? Sadly it doesn't work for Greek. So my grandma meant medical doctor. 

And I am wondering, do I get to be a medical doctor? Wouldn't that be cool? No, I would be more the scientist Dr., hiding behind the medical doctor, telling him what to do, just because I would know. (The leap is actually bigger, between what I study and what could be useful for treatment. But this we don't tell the committee.)

In the ethics application I need to describe why we want to test patients and what would be the potential outcomes. Hmm. Hmm, hmm. Das alles bitte auf Deutsch. So I need to learn to spell Schizophrenie in German, too. Got it right, but only when really focusing. I promised my big boss supervisor I would do the analyses of the results for the patients, too. Boahhhhh, what did I think of when I said I will do it. 

PhD phase - hanging belly - 10th month

After Evis recommendation I have decided to turn this blog into my thoughts and views on my PhD life. I am not sure in which language I will do that, though. But at least some people might get to know that they are not alone.

Sitting in the office and wishing I had data to analyze.
There is this time of boredom, I could be doing a million other things and use my time in a meaningful way, e.g. reading about fMRI, neuroscience, mirror neurons or at least some theoretical linguistic background.
And now I realize, I still have to read about the patients. I am supposed to study schizophrenic patients, too. And at least this time I got to spell schizophrenic correct on the first try! How do humans process language in natural contexts like story comprehension? What do schizophrenic (almost right this time, had to correct it) patients do differently and what cues do they neglect using?
Ok, and although I could be doing all that, I am not. Cause I feel there's nothing going on. And I can sense it, a stress period is coming, is coming, is coming, but it's not there yet. So, bored. And my supervisor is away, so no additional motivation, no specific tasks to get out of the way, just DULL. dull dull dull.

τόταλι οφ τιούντ

πόσο ξένη μου φαίνεσαι ελληνική μου γλώσσα
πόσο δύσκολο να γράφω στη γλώσσα μου ξανά
κι ακόμη είναι νωρίς
άλλαξε ο κόσμος μου, άλλαξαν κι οι γλώσσες μου,
τα σενάρια,
ακόμη και η γλώσσα που μιλώ στα όνειρά μου έχει αλλάξει
πληγώνομαι να ξεχνάω
"Δεν είναι πως μας ξέχασες, απλά άλλα πράγματα είναι σημαντικά για σένα τώρα", μου είπε η D.
totally off-tuned from Greece, ich hab den 25. März nicht gefeiert, im Ostern war ich gar nicht in der Kirche, Spielabend τη Μεγάλη Παρασκευή..
Συνεχίζει να με ξαφνιάζει η αλλαγή,
να τη συνηθίσω;
θα τη συνηθίσω;
Πάντως θα συνεχίσω να βλέπω "Μίλα μου βρώμικα",
να ακούω Εν Λευκώ τα πρωινά,
είναι το μόνο link με την αγαπημένη μου..

wondering

how many times can a heart handle to be broken
how many times do you allow, do you let, do you choose your heart to be broken
again and again
how many scars do you have when moving on

Περί ελευθερίας

Νόμιζα πως ήμουν ελεύθερη.
Ηθελα, έλεγα, την ελευθερία μου,
το πολυτιμότερο για μένα αγαθό τώρα.
Και ανακάλυψα κάτι νέο.

Η απόλυτη ελευθερία σημαίνει απόλυτη μοναξιά.

Κάθε σχέση, φιλική, οικογενειακή, ερωτική συνεπάγεται περιορισμό αυτής της απόλυτης ελευθερίας, υπό τη στέγη της αγάπης των δύο συμπλεκόμενων.

Είναι απίστευτο για μένα.
Νιώθω πως ανακαλύπτω τον κόσμο από την αρχή.

Ένας φίλος είναι αγάπη και προσφορά ανιδιοτελής (όσο ανιδιοτελής μπορεί να είναι, κατά τον Μπουκάι)
Ένας φίλος συνεπάγεται υποχρεώσεις, τις οποίες αν ονομάζεις υποχρεώσεις ντροπή σου.
Θα πρέπει να εκπηγάζουν αυθόρμητα.

"Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου".
Το είχα γράψει με μεγάλα πράσινα γράμματα στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου,
δίπλα στο προσκέφαλο, να το βλέπω πριν κοιμηθώ και μόλις σηκωθώ.
Από τότε που βάφτηκε το δωμάτιο, χάθηκε το μήνυμα και σαμπως να χάθηκε και από μένα.
Ο ευατός μου θα πρεπε να μου το θυμίζει.

Ανακαλύπτω ξανά την αξία, τη σημασία και την ουσία της φιλίας.
Νόμιζα πως ήμουν καλή φίλη,
όμως, από τότε που έπεσα στην παγίδα της (απόλυτης) ελευθερίας,
σαλάτα τα έχω κάνει σε όλα.
Τυπική σχέση με τους γονείς,
ερωτική σχέση στον απόπατο,
τώρα αρχίζω να καταστρέφω και τις φιλίες μου.

Κάθε σχέση με τους γύρω σου σε γεμίζει χαρά,
όμως όχι χωρίς αντάλλαγμα τον περιορισμό της "απόλυτης" ελευθερίας σου.
Αλλά, στάσου,
καθετί απόλυτο δεν είναι αρνητικό;;
Μήπως τελικά η πραγματική ελευθερία είναι η ισορροπία στις σχέσεις σου;
Ισορροπία όμως σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου,
τα όριά σου,
να ξέρεις πόσο μπορείς να προσφέρεις και σε ποιόν
και πόσο μπορείς να αντέξεις και από ποιόν.

Πολύ παραπάνω από το δικό μου επίπεδο αυτογνωσίας.
Help!!
Who am I??

Για τον Β. και την Π.

Στο Περού

"Στο Περού μ' εξωτικές μορφές
να πας
κι ας μ' αγαπάς.
Προέχει ο αγών για τη ζωή.
Μου 'χες πει για σένα πάω,
μ' αν το θες μένω εδώ.

Δεν θέλω
εμπόδιο να σου μπω
δεν θέλω
να νιώσεις μίσος για τα χρόνια
που έχασες μαζί μου.
Φύγε,
μακριά όσο δεν πάει
κι όταν ξαναγυρίσεις
ξέρεις που θα με βρεις.
Για μένα είσαι συ, το ξέρω.

Και εγώ;
Μια πτήση κι ένα τρένο μακριά,
ίδια απόσταση μα ένας ωκεανός στη μέση.
Θ' αντέξει, ό,τι είναι γραφτό ν' αντέξει.

Δεν θέλω
εμπόδιο να σου μπω
δεν θέλω
να νιώσεις μίσος για τα χρόνια
που έχασες μαζί μου.
Φύγε,
μακριά όσο δεν πάει
κι όταν ξαναγυρίσεις
ξέρεις που θα με βρεις.
Για μένα είσαι συ, το ξέρω."

ΚΔΚ

Σαν φρούτο ώριμο που ετοιμαζόταν για καιρό έπεσε το τραγούδι του.
Κάτι τέτοιες ώρες μου λείπει η κιθάρα μου.
Θα 'ταν μια αγκαλιά
Θα του 'βρισκα και μια μελωδία.
Μα πρέπει να περιμένεις μικρό μου τραγουδάκι..

Το καλοκαίρι περιμένοντας θα περάσει

Φέτος είμαι από τους πολύ λίγους που θέλουν να περάσει γρήγορα το καλοκαίρι.
Μαράζω σιγά σιγά σαν φυτό που ενώ "υπό κανονικές συνθήκες" καρποφορεί
μόνο ισχνά βγάζει τώρα άνθη
δύναμη δεν έχει για τα φρούτα
Το ποτίζουν
μα λείπει το αλάτι.
Η παρέα του;
Πώς ν' ανθίσει μόνο του το φυτό;
Οι γονείς δίπλα,
μα του τρων το χώμα και το λίπασμα.
Κι ένα φυτό δεν μπορεί να φύγει.
Ευτυχώς που είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Περιμένοντας θα περάσει ένα αδιάφορο καλοκαίρι.
Βαρετή ζωή, χωρίς σκοπό,
ουσία, φίλους.
Πώς να νιώσεις;
Πες μου εσύ γιατί εγώ μόνο νιώθω.

Μπορεί να περάσει γρήγορα ο Ιούλιος και ο Αύγουστος;
Μπορούν να αργήσουν να περάσουν τα επόμενα δύο χρόνια;
Όσο επιλέγω ανωριμότητα θα την έχω;
Μήπως θα αναγκαστώ για να ωριμάσω;
Θα σκάσω θαρρώ.
Μην απορείς που δεν με παίρνει ο ύπνος τις νύχτες.
Δε φταίει η ζέστη.
Οι σκέψεις δίνουν το γρήγορο ρυθμό στην καρδιά, το άγχος θριαμβεύει και η Βανίλια αρχίζει να πικραίνει ξανά..
(και χώνεται με τη μούρη στο καρπούζι να ξεχαστεί!)

"Words"

a letter and a letter on a string..
do-do-do-dot
do-do-do-dot
find them, you can use them,
say them, you can hear them,
write them, you can read them,
love them, fear theeem,
WORDS
a letter and a letter on a string!!
μια βραδυά με τραγούδι, αδέξιο, σωστό, σταθερό, ασταθές,
με παρτιτούρα ή χωρίς,
με δάσκαλο και μαθητή,
δεν θέλω τίποτα,
κανένα δώρο κανένα υλικό κανένα βραχιόλι δεν με κάνει χαρούμενη.
Nα τραγουδώ, χορωδία,
πάντρεμα φωνών και διαθέσεων
λες μόνο τη δική σου μελωδία, της φωνής σου,
κι όταν τη μάθεις καλά αφήνεσαι να ακούσεις και τις υπόλοιπες στη μείξη τους
φανταστικό!!
πανέμορφο!!
πλήρωση, ηρεμία αλλά και ενθουσιασμός
όπου και να πάω η χορωδία θα ναι επιλογή
η βραδυά αυτή ήταν μια αναδρομή αγαπημένη στα μουσικά μου χρόνια..
ξεπήδησε από μέσα μου μια πηγή χαράς!!

keep them..!!
Words, a letter and a letter on a string..

Μια πρόταση για σύγχρονη ποίηση

"Για μια στιγμή σώπασε το δωμάτιο
Κόπηκε το ρεύμα
Σβήσαν οι τηλεοράσεις
Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία
Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες
Και οι υπολογιστές δεν χωρούσαν πια την απελπισία μας
Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους
Ήταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη
Που ήθελα να ακούσω την καρδιά μου
Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο
Ήταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί από τα κόσμια
Ίσως κι απ'τα εγκόσμια
Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου
Κι είπα

Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης
Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία
Ματαιότης και λιτότης
Μα πάνω απ' όλα ηλιθιότης"

Ποίημα από την νεοεκδοθείσα συλλογή του Παναγιώτη Αρβανίτη "Μια στάλα κατράμι σ' ένα βαρέλι μέλι" (εκδόσεις Γαβρηιλίδης)

Για την υπεράσπιση: Δεν είμαι ο τύπος που κάνει διαφήμιση, ούτε χάρες, απλώς νομίζω ότι κάτι έχει να πει για την εποχή. Η κρίση δική σας!!

Το κορίτσι στο μάθημα

Κοιτάζει προς τον "πομπό της γνώσης", σημειώνει, προσέχει, αγχώνεται,
συνεχίζει με θάρρος και πείσμα να γράφει
σημαντικά και ασήμαντα.
Ξάφνου να σου ξανά τα μυγάκια στις πατούσες
και σ' όλο της το σώμα
Τινάζεται ελαφρά στρίβοντας το κεφάλι
και τότε
το βλέμμα της πέφτει στο "αττικόν φως" που λούζει τα ντουβάρια του κυλικείου
Έξω κάθονται πίνοντας τον καφέ τους συμφοιτητές.
Αλλά το κεφάλι της ασυναίσθητα στρέφεται ψηλότερα, στον ουρανό,
"Αισθάνεται" μια πεταλούδα
Που φεύγει για το πιο άγριο λιβάδι,
Για το πιο δροσερό βουνό
Και φτάνει στην Αφρική --πώς τα κατάφερε--, στη Χονολουλού
Αρπάζει ένα μπαμπού και σαν άλλος ένας Ευρωπαίος εξερευνητής προχωρά στα άγρια δάση του Αμαζονίου,
Ιθαγενείς η παρέα της,
συνεννοείται άψογα, επικοινωνεί σε όλες τις γλώσσες
και σε καμία αν δεν θέλει.
Πολύ ψηλά κρατούσε το κεφάλι και κάποια στιγμή την πόνεσε λίγο.
Τρίβει με το μικρό ζεστό της χέρι το πίσω μέρος του λαιμού,
αλλά μουτζουρώνεται με το στιλό.
Τι είναι αυτό στο χέρι μου; Α, ναι, είμαι στη σχολή. Πού πήγαν όλοι;



Στην αγαπημένη μου Β.

Μέρος δεύτερο

Επιλογή που πληγώνει κι εσένα τον ίδιο
"το μισό μου εαυτό πάλι θ' αφήσω πίσω" άκουσα σ' ένα τραγούδι.
Και πράγματι, κάθε φορά που μου 'ρχονται δάκρυα
κι αναρωτιέμαι γιατί
είναι που μου λείπει εκείνος
ο μισός μου εαυτός που είναι μαζί σου
μακριά.
Διπλώνομαι τότε στα δύο
και σκέφτομαι τη γούβα,
αυτή τη γουβίτσα του ώμου σου που με φιλοξενούσε πάντα γλυκά
στο μονό σου κρεβάτι.
Πόσο βαθιά μέσα μου μπορεί να είσαι;

Κάθε φορά θ' αφήνω πίσω το μισό μου εαυτό;
Και πόση θα μένει από μένα;
Αναπληρώνοντας το μισό που μου λείπει
Αλλάζω κάθε φορά
Αλλάζω σιγά σιγά
Για ν' αφήσω πάλι κάπου το νέο μου μισό και να ξανααλλάξω.

Τι θα πάρετε παρακαλώ;

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που τη νιώθεις κρίσιμη.
Λες, εδώ είμαστε.
Ωπ, ΣΤΟΠ, σκέψου και κυρίως make up your mind, αποφάσισε τι θέλεις.
Κι εκεί είναι που νιώθεις μικρός, αδύναμος, ευάλωτος και τόσο μα τόσο μπερδεμένος..
Είναι η ώρα που αναμετριούνται μεταξύ τους οι μεγαλύτεροι φόβοι σου.
Ποιός νικάει, δεν ξέρεις.
Κι αν προσπαθήσεις να το ορίσεις, φτάνει η ώρα που κι ο ίδιος παραδέχεσαι
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Αποφασίζεις λοιπόν για την στιγμή μόνο,
ανάλογα πώς νιώθεις εκείνη τη ΣΤΙΓΜΗ..
Όμως, η Στιγμή σου, δεν είναι αρκετή για τους ανθρώπους που σε αγαπούν
η Στιγμή σου δεν είναι αρκετή ούτε για σένα, γιατί λες, πότε επιτέλους θα ωριμάσω;
Χμμμ..
Θα ωριμάσω.
Ωραίο είναι σε μέλλοντα, υπόσχεται πολλά για το παρόν.
Θα πάρω μια ανωριμότητα.
Ευχαριστώ.


Για τον φίλο μου Μ.

Το πέρασμα

Έκλεισε το κεφάλαιο της ζωής στην Αθήνα.
Τέσσερα όμορφα (είναι λίγο), υπέροχα, μαγευτικά, τρελά, θεότρελα χρόνια.
Μα και τις λύπες πώς να τις ξεχάσω.
Μη δεν τις αγάπησα κι αυτές;
Το Στάδιο το αποχαιρέτησα μια βραδυά..Του είπα γειά σου φίλε μου στις στιγμές της κούρασης, της θλίψης, του κενού, της ανίας, της χαράς, της προσμονής..
Κλαίω που πέρασε ο καιρός.
Μα χαίρομαι που γέμισα ζωή, φίλους πολλούς αγαπημένους.
Κλαίω που μου λείπετε ήδη.
Μα χαίρομαι το μέλλον που υπόσχεται.
Κλαίω που δε με χωράει το παλιό μου δωμάτιο.
Μα ελπίζω στη δύναμή μου.
(Αντλώ δύναμη από το ότι μπορώ να αντλήσω δύναμη.
Με μπλέκεις, μυαλό.
Μα αφού έτσι είναι.
Άσε με να ζήσω.
Ζήσε.)

Στον Π.

κοιμόταν στο σπίτι του
μόνο στο σπίτι του
όταν διάβαζε πήγαινε αλλού
έβγαζε τσιγάρο και ξεκινούσε
ο κόσμος γύρω του χανόταν
ενώ εκείνος βυθιζόταν στη γνώση
για να τη νιώσει
αυτό ήταν για κείνον
να νιώθει
κι όταν ήταν η ώρα του να φύγει
θα πήγαινε σπίτι του
να κοιμηθεί.

3.3.09

Με αφορμή τη Φλόρα

τι αξία έχει η ζωή του ενός μπροστά στο ρου της ιστορίας;
άνθρωποι πέθαναν, έδωσαν τη ζωή τους για σκοπό ανώτερο ή κατώτερο από έναν έρωτα, μια τύχη, μια στιγμή, μια ευκαιρία..
Κι όταν από μακριά κοιτάς πίσω λες, μεγάλοι άνθρωποι, μεγαλείο ψυχής, πώς ένοιωσαν, πώς δώρισαν στον κόσμο το πεπρωμένο τους..





[στην εικόνα είναι η Φλόρα Τριστάν, Γαλλίδα συγγραφέας που οραματίστηκε ένα καλύτερο μέλλον για τους εργάτες και για τις γυναίκες και πάλεψε γι` αυτό.]

Φαεινή σκέψη..

Κανείς δεν είναι τέλειος.
Και γι` αυτό υπάρχει η αγάπη.

για αρχή..

ο κόσμος ορίζει τα όρια της γλώσσας ή η γλώσσα τα όρια του κόσμου μου;