Περίμενε, ναι, θέλω, τι έγινε, ξύπνησα, όνειρο ήταν;
Σηκώνομαι και αποφασίζω πως ήταν όνειρο το Σαββατοκύριακο και ως όνειρο θα το αντιμετωπίσω.
Στο πρωινό μιλήσαμε για τους μουσουλμάνους και για το πόσο γρήγορα αναπαράγονται.
Συμφωνήσαμε ότι σε κάποια χρόνια θα αποτελούν την πλειονότητα.
Και μετά γενίκευσε ο συγκάτοικος σε κάτι ρατσιστικό και τον παρακάλεσα να μην γίνει ρατσιστής.
Συμφωνούμε στις παρατηρήσεις αλλά όχι στα συμπεράσματα.
I still believe in humans, του είπα.
Και συμπλήρωσα τραγουδιστά "No, they can't take that away from me".
Αφού έφυγε έμεινα μόνη με τα φαντάσματα του Σαββατοκύριακου συνειδητοποίησα ότι το Σαββατοκύριακο ως όνειρο δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. Δικό μου όνειρο και τέλειο.
Η Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα, από τις πιο χαρούμενες της ζωής μου, να το σημειώσω, Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016. Και τρελή να με πουν σαν τις πρωταγωνίστριες της ταινίας La pazza gioia, το όνειρο δεν μπορούν να μου το πάρουν. Και ποιός ξέρει, μπορεί να το ξαναζήσω.
No comments:
Post a Comment