Πάσχα στις ανθισμένες λεμονιές

Φόρεσα την πράσινή μου φορεσιά και πέταξα να βρω τη μάνα μου με την πλατιά ποδιά γεμάτη αγάπη.
"Τρελή! Τρελή!", η μαμά.
"Αα Χα Χα Χα Χα!" "Ααααα Χα Χα Χα Χα!", ο μπαμπάς.
"Μώρ' εσύ! Δεν ήσουνε σε 'να χωριό στη Γερμανία εχτές;", η γιαγιά.
"Όμορφη μου φαίνεσαι, εφώτισες τον κόσμο μου" συνεχίζει η αγαπημένη μου.
Και μπαίνει κι ο μπαμπάς χοροπηδώντας: "ήρθε το παιδί μου, ήρθε το παιδί μου!"
Και ο αδερφός! "Έλα ρε, και έλεγα να μην κατεβώ το Πάσχα φέτος, α ρε, μπράβο" και άκουγα το χαμόγελο μέσα στη χαρούμενη φωνή του.
Επιτέλους μια φορά που μου πέτυχε η έκλπηξη!
 
Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και μύρισα τα άνθη του κίτρου.
Πορτοκαλιές, λεμονιές στους κήπους της γειτονιάς.
Το απόγευμα παρακολουθούσα με τη γιαγιά τη λειτουργία μέσα από το βιβλιαράκι ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ. Όπως τότε όταν πήγαινα σχολείο που πηγαίναμε στην εκκλησία την Μεγάλη εβδομάδα.
Το βράδυ βγήκα και μύριζα στο δρόμο τα θαλασσινά στα κάρβουνα.
Ο νότος μου έπαιρνε τα μαλλιά και τα μυαλά.
Και τ' αυτιά! Με ξυπνάει τη νύχτα.
"Άφρικα εγενήκαμε!" θα έλεγε ο παππούς. Και μετά θα ρωτούσε αν πήγα στο Άαχεν να βρω το μαθητή του το δεσπότη.

Η Λαμπρή είναι πιο λαμπερή με τους δικούς μου.