Έκλεισε το κεφάλαιο της ζωής στην Αθήνα.
Τέσσερα όμορφα (είναι λίγο), υπέροχα, μαγευτικά, τρελά, θεότρελα χρόνια.
Μα και τις λύπες πώς να τις ξεχάσω.
Μη δεν τις αγάπησα κι αυτές;
Το Στάδιο το αποχαιρέτησα μια βραδυά..Του είπα γειά σου φίλε μου στις στιγμές της κούρασης, της θλίψης, του κενού, της ανίας, της χαράς, της προσμονής..
Κλαίω που πέρασε ο καιρός.
Μα χαίρομαι που γέμισα ζωή, φίλους πολλούς αγαπημένους.
Κλαίω που μου λείπετε ήδη.
Μα χαίρομαι το μέλλον που υπόσχεται.
Κλαίω που δε με χωράει το παλιό μου δωμάτιο.
Μα ελπίζω στη δύναμή μου.
(Αντλώ δύναμη από το ότι μπορώ να αντλήσω δύναμη.
Με μπλέκεις, μυαλό.
Μα αφού έτσι είναι.
Άσε με να ζήσω.
Ζήσε.)
"Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
ReplyDeleteτα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους....
(...)
Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας..."
it's true my friend..
ReplyDeleteχαίρομαι που έρχονται οι μέρες για να ξαναβρεθούμε, τα χέρια να περάσουμε στους ώμους και να τραγουδήσουμε!!!