Keep giving love

In this world of freedom and fear it's up to the bravest of us to keep giving love.

Who is lucky enough to experience it?

Who is smart enough to embrace it?

Who is brave enough to let it blossom?

Step one: experience it.
It's easy.
You just enjoy the presence of others and learn from them.
Be interested in what they have to say and their way of seeing the world.

Step two: embrace it.
It's intriguing.
You travel, you spend more time with the people who make you happy.
Share memories, experiences, start bonding. You become vunerable.

Step three: let it blossom.
It's terrifying.
Accept to give your energy, time, feelings and emotions.
Let it grow inside you, it's a conscious decision this one.

Will you be brave and curious enough to see where it can bring you?
 If you want to know in advance, you're mistaken from the start. This is the wrong starting point.
Accept the unknown adventure of love. For each person is a unique path.
A narrow path at first, maybe even steep, and you don't know what comes next.
Maybe it's going downhill and you can sing and dance your way in it.
Maybe it starts easy and it keeps being easy and not challenging, or not challenging enough.
Maybe it even starts as an asphalt road, continues as a hiking path and ends on a dried river bank. Dead end.
How the fuck do you want to know in advance?
Accept the risk, you're just a human.
And for that you can and should love.

(Wishing he would have sung this for me, the soundtrack of this time is:

"And you'll either love me or you hate me
'Cause I can see you've got no time for the in-between
But the reflection in your eyes gonna look so much better")

"A dreamer wearing sensible shoes" processing...

Όταν γράφω επεξεργάζομαι.
Την συμπεριφορά μου, τη δράση και αντίδραση.
Αξιολογώ καταστάσεις και βρίσκω θέσεις σε πράγματα που είναι μέσα στο κεφάλι μου.

Πραγματιστής. Ρεαλιστής.
Κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει.

Ιδεαλίστρια. Ρομαντική.
Κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει.

Άραγε υπάρχει δρόμος για εμάς τις ρομαντικές ψυχές ή θα συνεχίσουμε να ζούμε στον κόσμο μας;
Μου είπε ένας φίλος, "Κατερίνα, πρέπει να συντονιστείς λίγο με τον κόσμο".
Μα είναι τόσο όμορφος ο δικός μου κόσμος!
Είναι τόσο όμορφα τα όνειρα, τα ιδανικά,
κι ας είναι από τον χρόνο δανεικά.

Τελικά ο πόλεμος δεν είναι έξω, είναι μέσα μου πρώτιστα.
Κι είναι δύσκολος ο πούστης όταν μπερδεύεται ο έρωτας μέσα του.

 Τα λέει η Jill Barber καλά.
"Oh, but I am just a dreamer wearing sensible shoes
And I still dream in colour even though I sing the blues
And I want to be like lovers in an old romantic song
Where the music fades away before the love it can go wrong"

Έτσι κι εγώ. Πρώτη χαραμάδα, πληγώνει και συνεχίζει ακάθεκτη.

Couscous salads and evening outings

(Written in mid October)

The time between mid September and end of October is full of work, couscous salads and interesting evenings.
Music, theatre, poetry and "Black mirror".
Keeping myself busy until the days of escape and relax.
Beautiful night London provides the best opportunities for amazing evenings.
I saw Coco and the Fellas on a Sunday evening and danced like crazy with some lunatic actors.

A long walk in Putney Heath or Central London, interesting discussions on human, God and interpersonal relations keep my mind going.
I lay down in the evenings imagining that moment at the station and comparing it with the moment of short awkwardness of the 4 hands ("τόση αμηχανία για τέσσερα χέρια"). Let this be beautiful again, like your face in the black and white pictures you send me.
Two great weirds.

November again

I will count my years in Novembers.
It is not because of my name day, neither because of the falling leaves as the end of an era.
There is a mystical quality in this month for me, as if, when my parents concieved me in Kalavrita, November 1985, a circle started and always gets updated every November.
And this year's update has been pretty amazing, I must say.

 This November started in beautiful autumny Austria with long strolls in cities, parks and museums. A dream-like atmosphere and intense bonding moments.
I couldn't imagine such greatness and fullfillment and yet it came to me.

A couple of break days in London and busy preparations for conference followed.
A conference participation that I hadn't anticipated and was least ready to go, as I was expecting to be at a fellowship interview.
But all went well, as long as I lowered my expectations of what I would present.
At the same time, given the lost chance of the fellowship, I was offered a position I couldn't turn down.
Senior post doc; I suppose it's just a title to make me feel better, it could show a bit in the income, but no tremendous changes from where I am now in this respect.
The changes, which I consider an upgrade, are the toys I would be allowed to play with, so many methods available in the MPI! And, of course, the PI, an established professor in the field.
I am as happy as I could be landing my foot in JFK and reading the email with the offer.
I go to the conference with an air of success and determination about the quality of my work.
RE-CO-GNI-TION. Α-ΝΑ-ΓΝΩ-ΡΙ-ΣΗ. This is what I told my family and friends.

At the same time, I had an invitation for a lecture in my old department in Athens, where I did my undergrads in Linguistics. It is amazing how things turn out. I am so happy to be coming back after a couple of years of hard work abroad. Even if it's just for a short contribution.

The new tomorrow, I am looking forward to.

But first! I'm gonna have a wee (thank you Amanda, for this association). No, I meant I need to wrap up the work at Imperial. Analysis and writing up. I'll give my best and let go after.

Τόσο πολλά σε τόσο λίγο χρόνο

Η ζωή τρέχει με υπερ-ρυθμούς.
Αυτές τις μέρες έφυγε ένα άγχος αλλά δεν γίνεται να φύγει τελείως όλο το άγχος.
Το ΣΚ που πέρασε έκανα 3 πράγματα ταυτόχρονα: έγραφα αίτηση για πρότζεκτ, φιλοξενούσα μια φίλη και οργάνωνα ένα workshop χορού στην Ελβετία.
Παραλίγο να τα φτύσω τελείως.
Αλλά τουλάχιστον με κάλεσαν να διδάξω στο workshop! Και ιδιαίτερα τα μαθήματα που επιθυμούσα, με παιδάκια, και δημιουργικό χορό!
Κατέθεσα και την αίτηση στην ώρα της. Δεν κοιμήθηκα και πολύ αλλά όλα πήγαν καλά τελικά.
Ευτυχώς η φίλη μου είχε πολλή κατανόηση.
Θέλω να τα γράψω, να τα καταγράψω, να τα θυμάμαι να μην τα ξανακάνω.
Πολλή κούραση.

I've grown again

Ah, MMM summer school.
Every year, new experiences, new people, new feelings.
This year was the Children experience.
I did my chrildren's grades I-III and enjoyed them very much.
It was fascinating to see how Chantal and Sarah taught not only exercises but also lessons for life.
Teaching the awareness of the environment, the society, the history, all through movement and all in one class.
What a treat for the children.
I want to offer that treat, moi aussi.

The dark blue, I dream of you

Λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα:

Όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω,
μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο,
όλα σταματούν κι όλα τρέχουν συγχρόνως,
ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος;
Όσο σε μαθαίνω χάνω τις λέξεις,
γίνομαι ένα σώμα με χίλιες ορέξεις,
τόσα ραντεβού σε μια καφετέρια,
τόση αμηχανία για τέσσερα χέρια.

Και με την ίδια μουσική για υπόβαθρο, θέλω να πω:

Κάθε νύχτα

με μια φωτογραφία

Μπλε μάτια

για καληνύχτα

Κάθε πρωί

με μια φωτογραφία

Μπλε μάτια

για καλημέρα

Θέλω χρόνο,

μαζί σου

Και χώρο,

μαζί σου

Μόνο μαζί σου.

Όλα μέσα μου έχουν μπει σε παύση μέχρι το Σεπτέμβριο, περιμένω αναπολώντας την αμηχανία των χεριών.

 

The new and the old generation

It's been so long since last time I captured some time in writing.
I don't want to write and report everything, but I do want to document my strongest emotional experiences.


A little boy took my hand and helped me pull my suitcase. It was in a street in northern Germany. His father ran and held his other hand, making sure we crossed the street safely. The little boy was 1,5 years old and he was most probably the reason why I stopped receiving birthday wishes from his father for the last 1,5 years. I knew something had changed, but I hadn't put everything together. The little boy was my first love's son. And he liked me. And he was a miniature of him. And he ripped my heart off, by taking my hand, helping me, sharing my ice-cream and showing me his skills on climbing. I just realised what I might be needing in my life, the unconditional love of a child. It's not that he would have made me happier than I am. I don't regret anything, I would have left at some point anyway. We are now miles apart in mind and soul. But the bond of someone having loved you so much and having loved them back is so hopeful, gives me courage and strength. She was a sweetheart as well, the mother of the little one and wife of the older one. They looked so happy. It felt to me that he was born to be a dad, to care about others and especially his child. He is a remarkable person and I feel lucky to have been loved and have loved him. We didn't do anything wrong. We just weren't meant for each other.

Like a scene from a movie this experience kept my head and heart busy for two days. But this feeling was too little compared to the pure pain I felt and still feel after Saturday, the 3rd of June.

"Grandma left." This is what my mother wrote in WhatsApp. "Don't you worry." Insane. How can she just write this. I assume it was her shock and her need to communicate it and get it out of her as soon as possible. "A part of me died." I told my friends. And I am wondering how can a part of me die and I can still be alive to feel the pain? I try to hold on to the sweetest of memories. Even her stubborness feels sweet and I miss it now. How can she be there one day, standing, smiling,  encouraging me, and the next day mom says she's gone. I didn't recognise her at the funeral. That body's face was empty, my grandma's face was always glowing when she saw me. I still am nor sure where she's gone, since what we burried that day, I cannot believe it was her. I couldn't touch her, I didn't want to feel she was cold. I just touched her fluffy haid and put my head on her new wooden bed for 2 seconds. My head was so heavy, it still is, it feels like it's going to blow when I think of her. Although I may be recovering very slowly, I still am so sad. How can I recover from my own death? I don't want to be reborn, I want to share with her my successes, my failures. I wish I could have said goodbye. I didn't know it the last time she kissed me that it would be the last time. I need time. Time with friends, time alone, time to work, time to dance, time to process and reflect. I cannot move on so fast, my world needs to slow down.

And writing this down helped me, even though it was painful. I have reached yet another catharsis.

Harsh

Χθες το βράδυ.
Δεν θυμάμαι γιατί, δε θυμάμαι τι σκεφτόμουν όταν αποκοιμήθηκα.
Αλλά ήρθε επίσκεψη η γλυκιά σου η φωνή, το νησί μέσα στον ωκεανό της θλίψης.
Από τότε.
Ξανασκέφτομαι τα ίδια μονοπάτια.
Προχωράω με δάκρυα στα μάτια.
Προχωράω.
Προχωράς κι εσύ.
Κι η ζωή θα δείξει ποιός θα βρει ποιόν.
Και πόσες διαδρομές θα ακολουθήσουμε αναζητώντας ο ένας τον άλλο.

Και όλα αυτά γιατί κάποιος μου είπε ότι είμαι σκληρή.
Πώς να μην γίνω.
Πες μου πώς να μην γίνω σκληρή μετά από τόσα χρόνια.

Double agent is back home

What is home, I realised again.
Arriving in Brixton after long hours of travelling, first greeted by beggars at the tube station.
The feeling you know you are at home is when you first smile when you arrive on a Thursday evening and you hear the trumpet solo outside the legendary local pub.
Cold was shaving any part of my skin exposed to the air.
Got inside the house and it seemed even colder than outside.
I am feeling well. At ease.
Home is the place you can exist and when you go out of the house you feel you own the place and the place owns you.
When you long to go to the butchers to buy meat and wish happy new year.
When you go to the clothes shop, the owner remembers you and says: "Tme flies, where have you been?"
When you come back and feel inspired for another positive post, despite your low heamatocrit and vitamin d defficiency. Depression can kiss my ass today.
So, there you go, any place can become your home and it's up to you.
I am a dreamer and so much is possible.
Looking forward to the new adventures of 2017.
Truthfully and with all my brains and heart.

P.S. When I was on vcation, I had started writing a post about how I feel like a double agent, don't know what to call home and my needs are different depending on where I am. But, as I realised, I do have the same needs anywhere, it's just the independence and the freedom to choose my own path that makes me feel more myself.

No more chestnuts

No more chestnuts.
No more such friends.
I have plenty of friends, I'm full of friends. Exhaustively full.
Next time I won't have sex with someone I clearly don't see as a friend. No, thank you.
Generally and also given my recent experience, men work like this:

Approach, take chances, possibly score. Mission accomplished. Go for next one. 

It's as if they're driven by the animal need to plant their seed in as many partners as possible. A need to survive.
Screw what M. said about the men's crucial search for their mother. I tell you what works.
Men plant their seed and woman become mothers. That's all.
Obviously I'm too affected by culture to want a man for other things than that. 

But I have decided on one thing. Before I sleep with the next one, I'm gonna tell him that we are not just friends and we'll never be just friends. In fact, I never saw him as a friend and why should I do it after we have sex. 

And if he walks away then good. Perfect, actually. Make space for the next try. Don't waste my time.
And no matter how immature I may be or how motherly I behave, how much I care and give and take and ruin, the process is what matters. I can say, I have been trying all along. I am true and I have feelings.
So no more bloody chestnuts. No more of these weird friends who either want something from you or you want something from them and you cannot just enjoy life with.

Death and our rippling

Two Sundays ago in Sunday Assembly the topic was death.
In the beginning, I was surprised that in a social gathering which celebrates life we would talk about death.
When I was there, though, the connection between life and death became much clearer.
Death is your kind pal, standing next to you all the time, asking you this question:
"Are you doing what you want to do in your life?"
or maybe even "Are you enjoying this?",
with the background thought that this is not going to last for ever.
So, he (why not she, actually?) is helping you to make the best of your life.

One of my favourite bands has summarised this in two lines:
"As soon as you're born you start dying
So you might as well have a good time. " (Cake,  from "Sheep go to heaven, goats go to hell")

The other thought that helped me stare death in the face with less fear was the idea of rippling. Ru Callender, creator of Green Funerals in Devon and Cornwall, said that our legacy consists of our acts and our interaction with other people. Also, even after we die, our legacy will be rippling over the people we had interacted with. Meaning, it would still be affecting people and we would continue to exist as influence, just as a wave continues to exist for as far as it travels. If the sea is big, the wave continues rippling further and further and for a long time.

The thought of rippling helped me cope with the certainty of my parents death in the future, which is one of my greatest fears. I have seen my father change and become more like my grandpa (his father) after the latter one died. So, my grandpa is rippling over my father. He is also rippling over me, when I cite him "Άφρικα εγεννήκαμε" (meaning We have become Africa and referring to the south wind on Crete and to the moving of tectonic plates that bring Crete closer to Africa). In this sense, when my parents die, I will most probably keep their words, their actions, their influence and I will still be interacting with my memories of them. These memories will guide my actions and in this way my parents will be rippling over me. The more I miss them, the more I can make them ripple over me. Now, that's a reassuring thought. Really. I told Ru how thankful I was to him for planting this thought in my mind and he thanked me for sharing.

In my mind I also connected the idea of rippling with the "Yellow - Rippling Arm Exercise" in Margaret Morris Movement. Now the rippling of the hands and arms in this exercise have a new meaning for me; I am thinking of Barbara, of Wiltrud, of Margaret Morris herself, that are rippling on me, no matter alive or dead, shaping not only my dance movement but most importantly my psyche.

"They can't take that away from me" on a Monday morning

Ξύπνησα μέσα στη Δευτέρα από τον συγκάτοικό μου να ρωτάει αν θέλω πρωινό.
Περίμενε, ναι, θέλω, τι έγινε, ξύπνησα, όνειρο ήταν;
Σηκώνομαι και αποφασίζω πως ήταν όνειρο το Σαββατοκύριακο και ως όνειρο θα το αντιμετωπίσω.
Στο πρωινό μιλήσαμε για τους μουσουλμάνους και για το πόσο γρήγορα αναπαράγονται.
Συμφωνήσαμε ότι σε κάποια χρόνια θα αποτελούν την πλειονότητα.
Και μετά γενίκευσε ο συγκάτοικος σε κάτι ρατσιστικό και τον παρακάλεσα να μην γίνει ρατσιστής.
Συμφωνούμε στις παρατηρήσεις αλλά όχι στα συμπεράσματα.
I still believe in humans, του είπα.
Και συμπλήρωσα τραγουδιστά "No, they can't take that away from me".

Αφού έφυγε έμεινα μόνη με τα φαντάσματα του Σαββατοκύριακου συνειδητοποίησα ότι το Σαββατοκύριακο ως όνειρο δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. Δικό μου όνειρο και τέλειο.

Η Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα, από τις πιο χαρούμενες της ζωής μου, να το σημειώσω, Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016. Και τρελή να με πουν σαν τις πρωταγωνίστριες της ταινίας La pazza gioia, το όνειρο δεν μπορούν να μου το πάρουν. Και ποιός ξέρει, μπορεί να το ξαναζήσω.

Oh God it's already September

I haven't written in the blog in a while. The reason is the most exciting things that keep happening and me not having the time to reflect. But let's take things from where I left them.

In July I was "measuring like a daemon" as my boss said. I was kind of proud of this. But it also got me exhausted and hurt. I was stressing a lot and putting all this stress and effort on my poor knees when going to work in the morning. So I ended up hurting my knees quite a lot. I was too harsh on them. Ann told me to rest, take baths, leave the bike for the week before summer school. And as a good kid I listened to my teacher. Thanks to taking care of them, my knees went through the "White Colour" exam unharmed. And I managed to get "Highly Commended" grade, which I must say, I am quite proud of. :)

Then summer school came. So stressful. Training for basic teachers diploma. Anatomy in French and English mixed. "Le grand dorsal ouai ouai", I was sometimes too frustrated to ask for a translation. But then Amanda was rephrasing and wouldn't even realise how much that would help me. The last day, when she had almost given up mentally, I made up by asking and rephrasing in English. I am so happy that I met Amanda and that we took the teacher training course together. It would have been unbearable without her. All the rest of the training went well. Most importantly, I learned that when I am relaxed and believe in myself I can perform and create amazing things. I learned that in the assessment with Janet. I am grateful to all my teachers for their support and understanding. So when I start a class I will keep calm and strong and I am sure that many beautiful things will happen naturally.

I welcomed August in England but very soon flew over to Greece for the most efficient vacation ever. The percentage of spending time with family versus friends was ideal. I saw everybody who is important to me. I did MMM in the sunset on the beach, I greeted the sun in the morning and the stars in the night. I counted countless falling stars, but made no wishes. I have enjoyed the freedom of appreciating nature and not projecting myself to it. I bathed naked in the southern seas of Crete, played with the waves and laughed extensively. I even drunk salted water unwillingly, which I think it made me strong in the long term [tongue out smiley]. The evening cantata was a pure highlight, strolling down the beach singing an amazing variety of hits, from Cretan to Ionian and old Rembetiko songs and the sea tickling our feet.

My 30th birthday began on that beach, continued at home with my parents and a small heart-shaped chocolate cake. In the same evening, I went to my favourite bar in my home town, with two true friends, had my favourite cocktail. And then we ate at Goody's like 12-year-olds. Only special occasions deserve Goody's meals! Then in the weekend there was the big party with relatives, cousins and friends in my village. The food was so good and I had so much of it. I had fasolakia every day for the last 4 days on Crete. And I was never tired of them. I was tanking olive oil and taste of home to last for the whole winter in London.

Then as always I was deeply hurt to leave Crete but had a good feeling of going to Athens. I said what I wanted to say, did what I wanted to do. I am crystal clear to myself and satisfied with this. The ball is on the other side of the terrain. I was glad to see my "good news" friends along with Bill. The warm evening in Athens broke my heart, I couldn't help not dreaming of a life in Athens with further warm evenings and cool drinks. And air condition. And bedsheets. And love.

I left Athens sad but relieved and with a sense of duty for my work. The conference in London started the same day, but I was still struggling to return back to work mentally. And by the time the conference finished, work was already overwhelming. New ideas and a lot of encouragement form my boss. He is the best boss. Now we "just" need to get a new project funded so that I can realise my research ideas. And the research career will take off.

Alright, this update is a good enough approximation of how I felt about the most efficient vacation ever. It had everything I needed. And gave me strength and hope. All the very best.

(Later I found the song that summarises this summer's feeling in Elytis's poetry)

Ωδή στο αγόρι με τα μάτια τα μελιά

Ω κούρε που κοίτεσαι στο τραγανό ντιβάνι της καρδιάς μου
Πέτα το βλέμμα σου στην άβυσσο
Και πάρε με σε ταξίδι γλυκό
Να ξεχάσω τι αγαπώ και τι μισώ
Να μάθω να απολαμβάνω το λεπτό, την ώρα.

Ω κούρε όμορφε με το μεταξένιο δέρμα
την πληγές μου γιάτρεψε με το απαλό σου άγγιγμα
Στην πόλη αυτή που μ' έγδαρε και με δηλητηρίασε
τα γλυκά σου χείλη χάρισέ μου ξανά
Να μάθω να αφήνομαι απλά, βαθιά.

Ω κούρε με το καθάριο βλέμμα
θωρώ ευθεία στην ψυχή σου
και γίνομαι ξανά παιδί.

A poppy in my hands

The poppy in Anns garden filled my palms today. So big, so gorgeous.
Except the dazzling red, the colour that striked me was the dark matt purple of the seeds inside.
And the glowing black drawn petals inside the actual petals.
Such outstanding beauty!

Ann said we can now do the Smooth Step and think of the poppy.
I felt my hands move like opening petals and my legs grounded in the earth like the stable but also flexible poppy stalk.
So inspiring!

I so hope I can inspire people like Ann and the poppy did for me today.
Such greatness and gratefullness.

Wear sunscreen in London

Most people in London have forgotten how to have fun.
They are used to buying things, buying food, buying clothes, buying fun, buying drugs.
Drugs is an effortless way to have fun.

Why should that be cool?
I never considered laziness cool or sexy.
Why can't people just let loose and trust the others?
Why can't they open and let go of their fears?
So feared and miserable, yeah, continue doing drugs.

So, just not to end this post with a negative note, and to give an alternative approach to what I see in London:

Wear sunscreen!!

Thin border line

Listening to my favorite radio station playing this song:

 I came to some insights.

It's this thin and fusy border between braveness and masochism that keeps confusing me.
"Strong like me!" would Clayton say about me.
I would say yeah, yest strong like me and kind of careless like me.
Strong, I can take it. So let's hit and be hit.
And just a bit of sufferring is good, makes me feel alive.
Else, life is too boring.

In any case, the underlying principle (apart from being bored) is the least possible restriction of my freedom to express myself and live my life as I want. (oh, so much I, me, my and myself in one sentence..)
At the same time it is difficult to combine it with my need for warthm and cosyness.
I miss my friends. They would be a big hug and a shoulder to fall asleep on.
Then no unnecessary bonding would happen. Or maybe not.
But I cannot test it anyway, so no point in thinking about it.

My brother told me recently that a good practice is, when you talk to others, to try to forget what you want from them. I tried it yesterday and it was so liberating. But it is more difficult with the ones you want more of. I will keep trying though, cause it is most probably liberating for the other person, too. You would not impose any type of underlying pressure. And freedom is precious.

but you left a trace in my heart

Marburg.
Packing is sad. Wherever you are going. Packing is sad.
It forces you to think what to take and what to leave.
To leave behind, to give to people, to throw it in the rubbish bin.
One can take it positively, that they get rid of a lot of shit they have been accumulating through the years.
I find it hard to sort out. This might be useful sometime, and this, and this. Oh no, I can't get rid of this one. By no means.
Uh.
In the last drawer in my office I had, besides dry danish bread and two drops of virgin olive oil, all the Lingulelen songs. My eye fell on one line of our greatest hit "Kill all phoneticians":
"A trace can't keep want and to apart,
but you left a trace in my heart"
You left a trace in my heart Marburg.
And especially Lingulelen.
But I cannot hold back to sweet memories if they are hurting now.
Let's just pack them in and when I can sort them out again in London, I can write another melancholic post about how I am not going to re-live those glorious moments again.

Marburg, February 2016

Περί (ιδανικού) θανάτου

Σήμερα τον ένιωσα για πρώτη φορά.
Τον φόβο, τον τρόμο του θανάτου.
Συνέβη όταν διάβαζα για τον εγκέφαλο του Albert Einstein, ο οποίος πέθανε στα 75 του. (Όταν πήγαινα σχολείο μαθαίναμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας στην Ελλάδα είναι 75 έτη.)
Αφορμή για το φόβο μου ήταν το γεγονός ότι η αυτοψία του Αινστάιν στο νοσοκομείο του Princeton έχει χαθεί εδώ και πάνω από 18 χρόνια.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο άρχισα να προσθέτω ερμηνείες σε αυτό το τυχαίο γεγονός.
Μήπως ο Αινστάιν να πέθανε εθελουσίως στα 75 του για να δείξει ότι αυτή είναι η ιδανική ηλικία θάνατου;
Οπότε άρχισα τις συγκρίσεις.
Αν η ιδανική ηλικία θανάτου είναι τα 75 χρόνια, τότε ο παππούς μου έζησε 17 χρόνια παραπάνω.
Αν λοιπόν πεθάνω ιδανικά στα 75, αυτό σημαίνει ότι έχω ήδη ζήσει τα 2/5 της ζωής μου.
Τότε είναι που τρόμαξα. Τότε ένιωσα ότι υπάρχει ένα ρολόι που χρονομετρά ανάποδα μέχρι τα 75 μου.
Σκέφτηκα πως το μετά (το θάνατο) δεν είναι συνειδητή επιλογή.
Για την ακρίβεια δεν είναι καν επιλογή. Είναι σαν αυτά τα "μαθήματα υποχρεωτικής επιλογής" που είχαμε στη σχολή.
Θα το πάρεις, γιατί είναι στο πρόγραμμα, άσχετο ποιό από τα επόμενα θα είναι:
θάνατος χωρίς μεταθανάτια ζωή,
θάνατος με ορθόδοξη μεταθανάτια ζωή,
καθολική (ή προτεσταντική) μεταθανάτια ζωή,
ισλαμοπαράδεισο,
ινδουιστική ανακύκλωση ψυχών.*

Η πρώτη μου διέξοδος ήταν να κάνω κάτι στη ζωή μου μεγάλο, να προσφέρω κάτι που να αξίζει, στην επιστήμη.
Όχι απλώς να αναπαράγω ανθρώπους και σχέσεις (χωρίς κριτική σε όλον τον υπέροχο κόσμο που προτιμά αυτήν την επιλογή), αλλά να δημιουργήσω κάτι με στόχο την ουσία και την υστεροφημία.
Ίσως έτσι να νιώσω ότι αυτά τα 75 χρόνια που μου αναλογούν δεν έχουν περάσει άσκοπα.
Αργότερα, μελαγχολώντας που πιθανότατα να μην φτάσω σε τέτοια επίπεδα υστεροφημίας, σκέφτηκα πεθαίνοντας να βοηθήσω κόσμο που έχει ανάγκη τα όργανά μου.
Η δωρεά οργάνων ως "μια κάποια λύσις" με ανακούφισε αρκετά, ωστόσο δεν με ικανοποίησε απόλυτα.

Πάντως από όλο αυτό το ταξίδι του νου, έμαθα πώς είναι αυτός ο ύψιστος φόβος, που δεν είχα νιώσει ποτέ ως τώρα, ατρόμητη όπως πάντα.


Λονδίνο, 14 Μαρτίου 2016


* Η λίστα είναι ενδεικτική, αλλά σίγουρα η όποια επιλογή θα περιλαμβάνει θάνατο. Με σεβασμό προς όλες τις θρησκείες.

different bed every night

It might sound more adventurous than it actually is.
But I am sleeping (or not) in a different bed every night.
Flying around like a bird, here and there. So right now, in this quiet room in Brixton, my life feels like this:
https://www.youtube.com/watch?v=ntM59FkTpME

υπάρχουν μέρες

Υπάρχουν μέρες σαν τη σημερινή που νιώθω βαριά κι ασήκωτη.
Που κάθε στιγμή το κρεβάτι μου με καλεί σε μια συνουσία ύπνου.
Που θυμάμαι παλιές αγάπες και πληγώνομαι ξανά όσο δυνατή κι αν είμαι.
Μέρες σαν αυτήν είμαι αδύναμη μέσα στη δύναμή μου,
θέλω μια παρέα απλή, χωρίς προσμονές και ανταποδώσεις.
Θέλω να με πάρει ο ύπνος.
Κι όμως, βγαίνω έξω στο κρύο.
Τα πόδια μου δεν θέλουν να κινηθούν,
βλέπω ένα κίτρινο φύλλο με κόκκινες αρτηρίες και νιώθω τόσο κοντά του,
τόσο όμοια. Το παίρνω μαζί μου και προσέχω μην το χάσω στο δρόμο.
Κι όταν φτάνω στο γραφείο αποκοιμιέμαι στην καρέκλα.
Ο ύπνος είναι τόσο καλός σύντροφος.
Τόσο απλός και ζεστός και απλόχερος.
Τόσο ανακουφιστικός.

Ή ίσως όλα αυτά να γίνονται επειδή δεν έχω πιει καφέ.
Έναν απλό long black.

October revisited

All my years I thought that October is the most boring month between the end of the summer (since September can be thought as summer because of the warm temperatures) and the pre-Christmas time. There always was this month in between in which I wasn't sure what it's supposed to be useful for.
But this October was different. Being at the phase where I don't know what's awaiting me after the PhD and longing for finishing even though the chaos was supposed to follow. October 1st found me in south Crete enjoying tasty milkshakes for breakfast and the warm calm sea all day. Mom was happy playing board games with me, she didn't need anything else. But I couldn't rest. My mind was working on the new proposal and on the next papers. Then I was sad and glad to leave, you know this awkward feeling of leaving the beloved ones behind but also longing to go back to your creative life and especially work.

Back home I finished the new proposal and sent it for evaluation. Then conference one Marburg, conference two Chicago. Job offer! Eyes and heart opened to new possibilities. Then back home. A man for a day. Janosh was a revelation. Smart and handsome, but so unhappy. Why did I pick him? I did like him. "Don't you wanna be happy?", asked Diane. And it hit me. Don't I want to be happy? Maybe that's why I always pick the wrong guys or discard the right ones. But that will be the topic of another post, when I will have worked that out.
After that workshop, the results of the evaluation came out and I had to defend my project proposal. I was surprisingly calm and confident that this project makes absolute sense. I'm not sure what happened to me this October. A new, scientifically confident me arose. I am kind of proud and afraid of myself at the same time. I don't want to grow my ego to the sky. But sometimes I feel I'm on fire. I can answer questions and talk about topics, review papers and theses. I guess this is the start of feeling like an academic.
Anyway let's get back to the October timeline. The (felt) longest trip to Adelaide followed. With Maria and 17K sleeping beauty. And then in Adelaide, driving uphill to the uni the first morning, gathering shells at the beach the next day. So this October ended at the beach, just as it started. A different beach at the other side of the world and with different background feelings. The insecurity has been replaced by confidence and the closed eyes to the sun are now open and brave to embrace it. Not that I would see so much sun in London, but you know how I mean it.
So, looking back, this October was not the usual weird month between the end of summer and the preparation for Christmas. It was absolutely dazzling! Hail to October 2015! May there be more of those!

"I would like to hire you" (a.k.a. ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ)

"I would like to hire you",
a melody in my ears.
My father maybe would have wished that somebody had told me "I would like to marry you"
but I was never so euphoric professionally.
The first time I was offered a job. And what an opportunity!
I was on fire for the next two days.
I had so warm feet that I had to present my poster barefoot.
And it felt good. Natural. In my scene.
Being acknowledged by competent people in their field.
Feeling the mutual respect and open-mindedness for new, progressive research.
Being inspired and inspiring.
Best conference ever.
I cannot believe it, I will soon be living in London. (If everything goes as planned.)
I have never been to London.
Maybe because for some weird reason I have been saving it for the absolute experience.
"You will be happy there" he told me and I trust him.
The boy with the good heart and the blues.
This professional success gives me strength to finish the current step.
To give my best, write up in this short time, submit and be gone.
To travel and prepare the defense.
To defend and be gone for real.

And then the big fest begins.
Methods, algorithms, coding.
Fighting with my nature and struggling to gain useful skills.
I am afraid and excited at the same time.
It's going to be awesome.
I'll keep you posted.

P.S. The photo of that morning.

For Amy

 

Στην πτήση για Σικάγο,
μετά από ένα μισό, αφού ο Γιόνα έφαγε το μισό ούτως ή άλλως μισητό γεύμα πτήσης,
προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ για το πόσο με θλίβει η απουσία της Έιμι.
Ακόμα, ναι.
Όταν πέθανε είχα σοκαριστεί.
Και τώρα, με αφορμή το ντοκιμαντέρ για την ιστορία της,
με έπνιξαν δάκρυα για την αδικία
την απώλεια της μοναδικής της ύπαρξης.
Θρηνώ για την απουσία της από τη μουσική.
Βαθιά αισθαντική, θλιμμένη και προσωπική.
Δεν την κρίνω για τις πράξεις της.
Μακάρι να ήξερε πόσο σημαντική ήταν.
Όπως είπε και ο Τόνι Μπένετ:
"Αν μπορούσα να της δώσω μία συμβουλή, θα ήταν,
είσαι πολύ σημαντική, πρόσεχε τον εαυτό σου
και η ζωή θα σου δείξει το δρόμο".
Μα η κατάθλιψη, το βαθύ μαύρο πηγάδι που κουβαλούσε μαζί της, την κατάπιε.
Δεν βρήκε βέβαια και τις ιδανικές συνθήκες,
με φθαρμένο ανδρικό πρότυπο,
τραγικά πολλή δημοσιότητα και σκληρότητα του τύπου,
ένα παιδί που ζητούσε την αγάπη και οι άνθρωποι που ήταν δίπλα της, την εκμεταλλευόντουσαν.
Στον ήδη ασταθή και αδύναμο χαρακτήρα προστέθηκαν οι διαφυγές από την πραγματικότητα.
Τη βραδυά που κέρδισε το Γκράμι είπε στην καλύτερή της φίλη ότι όλα είναι βαρετά χωρίς ναρκωτικά.
Η Έιμι διέφυγε.
Κι εγώ έμεινα με την απορία σε ποιά μονοπάτια θα την οδηγούσαν τα επόμενα βήματά της,
σαν μια άλλη Έλλα ή Λαίδη Ντι,
πόσο υπέροχη θα ήταν στα 50 της,
χωρίς πλαστική προσώπου με μια διαπεραστική λαμπερή μελαγχολία στο βλέμμα.
Μου λείπεις Έιμι.

Είδα πάλι τον Ψαραντώνη

 
Το ταξίδι στην Κρήτη έχει πετύχει όταν επιτευχθούν τα εξής:
με φιλήσει η γιαγιά απανωτά και ρουφηχτά φύρω στις 30 φορές κάθε φορά που με βλέπει,
πάω στο οροπέδιο και αναπνεύσω αυτόν τον αέρα π' "αλλάζει επαέ πάνω",
βουτήξω στη θάλασσα του Λιβυκού,
σπάσω τα νεύρα των γονιών που πλέον σπάνε πολύ δύσκολα γιατί τους λείπω,
φάω φασολάκια δροσερά και γαλακτομπούρεκο από το ΓΚΛΟΡΙΑ,
δω τον Ψαραντώνη στο δρόμο,
ψωνίσω τα αγαπημένα μου ρούχα,
κουρευτώ στο αγαπημένο μου κομμωτήριο
και βουρκώσω όταν αποχαιρετώ το κρητικό πέλαγος από το αεροπλάνο.
Τσεκ σε όλα.

Με γεμάτες μπαταρίες και άλλον αέρα γράφω το δεύτερό μου πέιπερ στο αεροπλάνο.
Και η χαρά μου που πέρασα τόσο όμορφα δεν περιγράφεται.
Ευχαριστώ και στέλνω την αγάπη μου.

His poison of compassion

Deep cut.
Revolting heart, lost, not knowing how to feel.
Little somatosensory input.
Minimal vaginal input.
It hurts.
You hurt me.
Do it again.
Cause tomorrow I'll feel it all,
the sweet pain of emptiness.
And my breath getting heavier when I think of you.
But no contact.
Why do I know your brother, your father, your sister, your mother?
I want you to be faceless.
Emotionless.
But full of compassion.
To sooth my loneliness.
To make my eyes glow again.
Or not.
But full of compassion.

P.S. For M. who is reckless.

Απουσία συναισθήματος, παρουσία λυρισμού

Κάτι μου λείπει σήμερα.
Άδεια σκέψη, καμία ζωή και θά θελα να μπορώ.
Μα κουράζομαι εύκολα, δεν επιμένω πια, δεν υπομένω πολλά.
Μηνύματα άστοχα και αναπολήσεις σε ιστορίες γραμμάτων αρχαίων.
Φέτος ξέχασα πολλά γενέθλια.
Και πόνεσα στα δικά μου που με ξέχασαν.
Κοστίζει ξαφνικά όταν κάποιος έστελνε πάντα και τώρα κόπηκε.
Δε μιλώ για τους γονείς, ούτε για τον αδερφό.
Μιλώ για κάποιον που αγάπησα πολύ, πόνεσα πολύ, απογοήτευσα πολύ.
Έτυχε σήμερα να σκεφτώ τα παλιά, τα αρχαία, από φόβο για τα ερχόμενα.
Αν υπάρξουν.
Αχ αυτή η λυρική διάθεση.

Κι αν πάω στα νότια θα ξυπνάω καλύτερα το πρωί, θα χαίρομαι τη δροσιά του πρωινού;
Σε αντίθεση με την τωρινή παγωνιά.
Θα ναι μια ωραία αλλαγή από τον αγγλοσαξονικό μου γλωσσικό κόσμο.
Αλλά κυρίως από τον κυνισμό που νιώθω να εκπέμπει το περιβάλλον εδώ.
Αν συμβεί.
Θα σκάσω απόψε από λυρισμό.

Αυτό:

Όσο κρατάει ένα παγωτό (a.k.a. μια κραυγή απ' την ανατολή)

Μια κραυγή από την ανατολή με αφύπνισε χτες.
Πάνω σε μια χάρτινη τσάντα γεμάτη κόκκους καφέ σημείωσα:

Όσο κρατάει ένα παγωτό.
Μια κραυγή από την Ανατολή
μια βαθιά φωνή και μια σαντουρομελωδία επαναλαμβανόμενη.
Κάθεσαι και αποκαλύπτεις την ψυχή σου
εν μέσω ανίδεων και φωνακλάδων,
εν μέσω τρελών, ζητιάνων και σαλτιμπάγκων,
εν μέσω παιδιών που ήδη έχουν μάθει να κρίνουν.
Τραγούδα ξανά σε παρακαλώ.
Κάνε με να ταξιδέψω σε μεσογειακά πελάγη
και να αφήσω τους εδώ φίλους μου να ψωνίζουν σουηδικά μικροαντικείμενα.
Ποιά είναι η ιστορία σου και πώς έμαθες να εκτιμάς τον πόνο;
Και ποιά μονοπάτια, ποιές μνήμες κατάφερες να μου ξυπνήσεις;
Κάτι προσπέρασε βιαστικά την επιφάνεια και βούτηξε κατευθείαν στον πυρήνα, στο αληθινό μου είναι.
Πόσο λίγες νότες επαναλαμβανόμενες και πόσο πολλές θύμησες μοναδικές.
Μπορώ να μείνω στο εδώ και τώρα, στην ελευθερία του πετάγματος;
Και τελικά το παγωτό τελείωσε.
Κι δυστυχώς έφυγα γιατί με περίμεναν,
αλλά κράτησα τη βαθιά κάθαρση και  ευδαιμονία.

Write this down

I am writing it down. The plan for growing MM big and healthy.
Ready to offer to people all its goods.
Excited to be a part of this.

Evolving through experience (MMM summer school)

This week has been one of the best times in my life. So much strength and balance, so many authentic and beautiful moments.
On the MMM (Margaret Morris Movement) book the description of this movement is:
Recreational, Athletic, Creative, Therapeutic.
I clearly felt all these aspects in the extreme.
In Greek there is a perfect word that captures (almost all) these meanings: κάθαρσις (catharsis, first used by Aristotle in his definition of tragedy).

The wonderful French seaside and English countryside were the first stops of our trip.
Smelling the sea, eating juicy cherries and admiring colorful English-style gardens were my first strong impressions.

Then the summer school began.
Entering the gym full of expectations and excitement.
Appreciating the instructions of different teachers.
Imagining my invisible dance angel lifting my thorax before each exercise.
Pushing my ankle to keep the absolute balance (and hurting it by pushing too hard -- my fault, but the balance was so good!). 
Diving into myself and letting my body take the lead during creative dancing.
Meeting like-minded people and dreaming big.
Sharing the excitement and interesting new ideas.
Freeing myself from plans for the future and fears of not succeeding.
Warming up for the exam and feeling sure about myself and my strengths.
Letting the tears flow like a river during a strong choreography.
Standing on stage calm and ready to perform.

I feel stronger than before.
This experience brought me one step closer to myself and happiness.
Thank you MMM summer school!
Can't wait to come back next year!

Πόσο τυχερή είμαι

Μέσω Γερμανίας και Βελγίου φτάνουμε σε μια θάλασσα αλλιώτικη, το χρώμα γκρι-γαλάζιο-μπεζ της σκόνης, όλα μαζί. Και ακοίγω την πόρτα, κατεβαίνω και μυρίζω θάλασσα, ακούω γλάρους, ανασαίνω βαθιά. Γεύομαι ζουμερά καλοκαιρινά φρούτα με φόντο τη θάλασσα σαν πίνακα του Μονέ. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση πόσο καλά το έχει αποτυπώσει ο Μονέ, που μόλις το είδα το τοπίο, νόμισα ότι το ξέρω από κάπου, είχα την αίσθηση ότι το έχω ξαναδεί.

Ο πορθμός της Μάγχης. Ένα όνειρο που ήταν καλά κρυμμένο μέχρι να συμβεί. Πετούσα από χαρά στο κατάστρωμα, με μάτια γεμάτα περιέργεια, ανυπομονησία και τρελή χαρά. Και εμφανίζονται από μακριά the white cliffs of Dover, βγαλμένα από χαζο-ρομαντική τανία εποχής, τέλεια!!

Χαζεύω το φως της πανσελήνου στη θάλασσα της Μάγχης από το παράθυρο της σοφίτας. Στην αγγλική εξοχή. Ακούγοντας την Julie London στη μελωδία του blue moon. Αξία ανεκτίμητη.

Είμαι κατακουρασμένη αλλά δεν θέλω να πάω για ύπνο γιατί αυτή η στιγμή είναι πανυπέροχη, μοναδική, για τέτοιες στιγμές ζω.

Τόσο τυχερή είμαι.

it's so easy to cry now

I find it so easy to cry these days.
So easy.
On the telephone, on skype, in the street, in the office, at home.
Tears run and run but not much gets done.
Πολλοί οι δρόμοι της επιτυχίας και κανένας δικός μου.
Χαμένη σε ένα δάσος με παχιά σκιά μες στο κατακαλόκαιρο.
Είναι τόσα πράγματα που με απασχολούν.

Το διδακτορικό και αν τα καταφέρω να τελειώσω.
Να φύγω.
Όσο πιο σύντομα γίνεται από αυτόν τον τόπο που με πιέζει.
Προχωράω μέχρι τώρα με γνώμονα τι με ευχαριστεί να κάνω στη δουλειά μου.
Όμως σιγά σιγά φτάνω στο λαιμό του μπουκαλιού.
Είτε άλλη χώρα και πάλι από την αρχή.
Είτε Plan B. Τώρα. Όχι αργότερα.

Ο μπαμπάς μου και τα προβλήματα στη δουλειά του.
Η αδικία που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του.
Μετά από τόσα χρόνια κόπου και πάθους.
Πάλι βούρκωσα.
Αυτή η αδικία με γεμίζει με θλίψη.
Πόσο άδικη και σκληρή είναι η πραγματικότητα.

Ισορροπία.
Θα έπρεπε να έχω έναν τρόπο να εξισορροπώ παρά τις δυσκολίες.
Τον ψάχνω ακόμα.
Και πονώ μέχρι να τον ανακαλύψω.
Και αν κλονιστώ θα ξέρετε το λόγο.
(If I snap, you'll know why.)
I recently received this comic strip with the title "Don't snap."
Perfectly fitting to the my current context.

I spend my days

Work is the only thing I do and to do at the moment.
Something creative with brains.
Days pass by but the tunnel instead of being more straightforward, it strains its poison in my psyche.
Mood of the day is Mr. Moods' "I spend my days".

 

And all my worries get postponed to the next moment.

centre of thruth

beautiful she

together with this music...

and a dreamy dancing moment in the middle of the night, let's dance like fairies...
Full of love and true tiny sparkling moments.

Από το όνειρο με τον παππού

Είδα σήμερα για τρίτη φορά τον παππού όνειρο, από τότε που πέθανε.

Ήμασταν σε ένα τραπέζι, στην αρχή ήμουν εγώ με τη γιαγιά μόνο, μετά πήγα και έφερα τον παππού. Ήταν πολύ αδύνατος και αδύναμος. Φορούσε καφέ ρούχα και καφέ αθλητικά παππούτσια. Παρόλο που ήταν αδύναμος, το βήμα του ήταν σταθερό και γρήγορο, γιατί δεν ήθελε να δείξει την αδυναμία του, ως περήφανος άνδρας που ήταν. Τον έφερα λοιπόν στο τραπέζι, η γιαγιά μου, νέα, μας περίμενε με ανυπομονησία. Μόλις την είδε προχώρησε με γρήγορα και σταθερά βήματα, έφτασε κοντά στην καρέκλα και καθώς τον βοηθούσε η γιαγιά μου να καθίσει άρχισε να τρέμει. Μετά κάθισα κι εγώ, στην κεφαλή του τραπεζιού. Ο παππούς καθόταν στα δεξιά μου, η γιαγιά στα αριστερά μου. Ο παππούς είχε σκύψει και μιλούσε στη γιαγιά κι εγώ του χάιδευα την πλάτη γιατί δεν ήξερα πώς αλλιώς να τον παρηγορήσω για την αδυναμία του. Δεν μιλούσα.
Και τότε η γιαγιά μου είπε: "Με τον καιρό, και τη σιωπή, θα αγαπάς με πράξεις." Και ξύπνησα διαφωτισμένη πως η σιωπή είναι πολλές φορές αρετή.

Το απόγευμα στο γραφείο θυμήθηκα το όνειρο και έγραψα νέους στίχους:

Με τον καιρό
και τη σιωπή
θα αγαπάς με πράξεις.

Μη μου μιλάς
κι υπόσχεσαι
πως δήθεν δεν θα αλλάξεις.

Θα σου χαϊδεύω γλυκά την πλάτη
Θα σε παινεύω στο κρεβάτι
άντεξέ με μόνο
κι αγάπα με με τον καιρό
και τη σιωπή
με πράξεις.

Θα προχωράς
κι εγώ μαζί
κι οι δυο μαζί με πράξεις.

Κι όταν γερνάς
και φθείρεσαι
προς το καλό θ' αλλάξεις.

Θα σου χαϊδεύω γλυκά την πλάτη
Θα σε παινεύω στο κρεβάτι
άντεξέ με μόνο
κι αγάπα με με τον καιρό
και τη σιωπή
με πράξεις.

Το δωρίζω στο υπέροχο ζευγάρι της Κατίνας και του Ζαχαρία, που, μπορεί να μην τα έλεγαν όλα, αλλά μείναν μαζί για πολύ, δεμένοι με πράξεις.
Μου λείπετε.

Έχω σκουλήκους κι ονειροπολώ.

Που θα πάει,
θα φύγω από τη χώρα αυτή που παγώνει τη νύχτα το Μάιο,
που βράχει καταρρακτωδώς τη μέρα σαν να είναι Νοέμβριος.
Είπαμε, είναι ο Νοέμβριος ο αγαπημένος μου μήνας, αλλά όχι κι έτσι.
Έχω πιει πολύ καφέ και τσάι και δεν μπορώ να δουλέψω.
Όπως θα έλεγε και ο παππούς, ο κώλος μου έχει σκουλήκους.
Παρόλα αυτά μένω στο γραφείο, μπας και τραβηχτεί κάτι από τα μαλλιά μέχρι να πάω στο χορό.
Καλά, κι όταν θα φύγω, όπου και να πάω, θα 'ναι μεγάλο πανηγύρι της ψυχής.
Θα φορέσω πράσινα και κόκκινα, θα βάλω γόβες και τιάρα, θα ξεφορτωθώ το ρολόι μου.
Θα βάλω σανδάλια, καπέλο και γυαλιά ηλίου.
Ίσως και το χειμώνα.
Μαύρη πέτρα θα ρίξω πίσω.
Όμορφη πόλη, γραφική, μικρή, με ιστορία, καλό πανεπιστήμιο.
Μαύρη.
Πέτρα.

Who's gonna save my soul

A groove to think, to move slowly, to dance on the tip of your toes.
At night.
In the candle lights reflections on the window.

για τη γιαγιά

Κάθομαι στο γραφείο και δουλεύω ακούγοντας μουσική..
Και μια στιγμή ακούω τη φωνή μιας γιαγιάς, της γιαγιάς των Λεμονοστιφέλ.
"Θα με βγάλεις φωτογραφία, κάτσε να σουλουπωθώ, Κάτσε..."
"Ψυχή μου, αγάπη μου, μου λείπεις,
φάε ένα γάλα, φάε το πρωινό σου,
μην ξενυχτάς, μην κάνεις καταχρήσεις"

Και σκέφτομαι τη δική μου τη γιαγιούλα που είναι στο κρεβάτι υποχρεωτικά.
Για τρεις εβδομάδες μετά από εγχείρηση.
Η αεικίνητη γιαγιά μου στο κρεβάτι.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Ούτε και το δικό της όπως φαίνεται.
Η μάνα μου μου είπε ότι "κάνει κακιά άρρωστη".
Ε ναι, δεν είναι της υπομονής και της νωθρότητας, τι να κάνουμε.

Μια αιωνιότητα είναι τρεις εβδομάδες όταν έχεις το χαρακτήρα της γιαγιάς.
Η αγαπημένη μου!!

Υ. Γ. Ναι βρε, και τη μανούλα μου την αγαπώ, αλλά αυτή "κάνει καλύτερη άρρωστη"...!!! Μακράν!!! Υπομονή και επιμονή.

What are you waiting for?

It is a way of self-projection and self-satisfaction.
Masturbation on a mental and psychical level.
The blog, of course.
Instead of posting to the blog I (and you, instead of reading this post) should go out and find this satisfaction in whatever you really do. In the real life, not in the virtual. 'Cause that satisfaction is so much more intense and makes you so happy.
Don't poison your brain with short reward loops.
What are you waiting for?

I miss.

Πάσχα στις ανθισμένες λεμονιές

Φόρεσα την πράσινή μου φορεσιά και πέταξα να βρω τη μάνα μου με την πλατιά ποδιά γεμάτη αγάπη.
"Τρελή! Τρελή!", η μαμά.
"Αα Χα Χα Χα Χα!" "Ααααα Χα Χα Χα Χα!", ο μπαμπάς.
"Μώρ' εσύ! Δεν ήσουνε σε 'να χωριό στη Γερμανία εχτές;", η γιαγιά.
"Όμορφη μου φαίνεσαι, εφώτισες τον κόσμο μου" συνεχίζει η αγαπημένη μου.
Και μπαίνει κι ο μπαμπάς χοροπηδώντας: "ήρθε το παιδί μου, ήρθε το παιδί μου!"
Και ο αδερφός! "Έλα ρε, και έλεγα να μην κατεβώ το Πάσχα φέτος, α ρε, μπράβο" και άκουγα το χαμόγελο μέσα στη χαρούμενη φωνή του.
Επιτέλους μια φορά που μου πέτυχε η έκλπηξη!
 
Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και μύρισα τα άνθη του κίτρου.
Πορτοκαλιές, λεμονιές στους κήπους της γειτονιάς.
Το απόγευμα παρακολουθούσα με τη γιαγιά τη λειτουργία μέσα από το βιβλιαράκι ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ. Όπως τότε όταν πήγαινα σχολείο που πηγαίναμε στην εκκλησία την Μεγάλη εβδομάδα.
Το βράδυ βγήκα και μύριζα στο δρόμο τα θαλασσινά στα κάρβουνα.
Ο νότος μου έπαιρνε τα μαλλιά και τα μυαλά.
Και τ' αυτιά! Με ξυπνάει τη νύχτα.
"Άφρικα εγενήκαμε!" θα έλεγε ο παππούς. Και μετά θα ρωτούσε αν πήγα στο Άαχεν να βρω το μαθητή του το δεσπότη.

Η Λαμπρή είναι πιο λαμπερή με τους δικούς μου.

Απόψε αποχαιρετάμε τον παππούκα.

Ένας άνθρωπος καλός, δυνατός και γενναιόδωρος έφυγε εχθές από τη ζωή.
Μια γεμάτη ζωή, στα 92 του χρόνια.
Μακάρι να τον φτάσουμε κι εμείς.

Θέλω να πω κάποια πράγματα για τον παππού μου, αφού δεν μπορώ να είμαι εκεί να τον αποχαιρετήσω από κοντά.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις με τον παππού είναι να με πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Μια φορά ο αδερφός μου είχε βάλει ανάποδα τα παππούτσια του (το αριστερό παππούτσι στο δεξί πόδι και το δεξί παππούτσι στο αριστερό πόδι). Και προχωρούσαμε, προχωρούσαμε μέχρι που λέω του παππού, κοίτα! Κι ο παππούς προς τον αδερφό μου: "ίντα 'καμες μωρέ εκειά!" Κι όση ώρα ο παππούς άλλαζε στοργικά τα παππούτσια του μικρού εγώ αναρωτιόμουν πως γίνεται να βάλει το λάθος παππούτσι και να μην το καταλάβει, δεν το ένιωθε στο πόδι του;;;!!!

Μια άλλη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία με τον παππού είναι στο χωριό. Αύγουστος, ο καιρός που "βγάνομε τσι καινούργιες  πατάτες". Το παιχνίδι μας με την Έμμυ ήταν να κάνουμε πικ νικ στο περιβόλι πίσω από το σπίτι της γιαγιάς της. Ο παππούς ήρθε να μας βοηθήσει να ετοιμάσουμε το πικ νικ. Θα φτιάχναμε οφτές πατάτες. "Τα καλύτερα κάρβουνα για τσι οφτές πατάτες βρίσκονται στη φύση" μου λέει ο παππούς. "Ξέρεις τι είναι αυτά;" είπε δείχνοντας με ένα κλαδί σε κάτι εντελώς ξεραμένα στρογγυλά απορρίματα γαιδάρου. "Σκατά;" λέω εγώ το παιδάκι. "Καβαλίνες!!" μου λέει. Μου έδιεξε τότε πώς φτιάχνουμε ένα βουναλάκι από καβαλίνες και μέσα βάζουμε τις πατάτες τυλιγμένες στο αλουμινόχαρτο. Ήμουν πολύ περήφανη όταν τρώγαμε αυτές τις πατάτες (μάλλον σπούντα), ψημένες στο χώμα με καβαλίνες, σε ευχαριστώ παππού για αυτό το μάθημα!

Την ίδια εποχή στο χωριό ωρίμαζαν τα καρύδια. Είχε μια "καρά" (καρυδιά) ο γείτονας που τα κλαδιά της έφταναν μέχρι το πίσω μπαλκόνι του χωριού. Θυμάμαι τα μαλακά χέρια του παππού (δάσκαλος, "ευγενές" επάγγελμα) να μαζεύουν τα καρύδια που έπεφταν στο μπαλκόνι και να μου τα καθαρίζει το σούρουπο που έλαμπε ο ήλιος στην πίσω μεριά του σπιτιού. Δεν ξέρω αν έχετε φάει ωμά καρύδια, αλλά αφού τα σπάσεις και βγάλεις τον καρπό, πρέπει να τον ξεφλουδίσεις. Αν δεν βγάλεις το φλούδι, είναι πικρά. Κι ο παππούς μου τα ξεφλούδιζε με μεγάλη προσοχή πριν μου τα δώσει.

Και τώρα θέλω να πω δυο λόγια για τις πιο πρόσφατες αναμνήσεις μου με τον παππού "στον κάμπο". Όποτε ο παππούς ήταν στο χωριό, εκτός από τις καθιερωμένες βόλτες στου Χαρουπά και στην Ένωση για τα ψώνια του σπιτιού, είχε μια εμμονή με τον "κάμπο".

Πριν λίγα χρόνια είχα ανέβει στο χωριό μόνη μου για να τους δω και ο παππούς με είχε σταυρώσει "να πάμε να ποτίσομε" στο "Μοθονιό" και στο "Σπήλιο" (περιβόλια με μηλιές). Πάλι καλοκαίρι, ο παππούς πάντα μαυρισμένος (μαύριζε πολύ ωραία, η αλήθεια να λέγεται), με το ψάθινο καπέλο του και ντυμένος ως κύριος του κάμπου. Τον πάω λοιπόν με το αμάξι στο Μοθονιό, κατεβαίνουμε και παίρνουμε δρόμο μέσα από τους θάμνους για το περιβόλι. Λίγο πριν μπούμε στο περιβόλι μας, είχε μια βάγκα (βάγκα ρε παιδί μου πώς το λένε) και κάτι αγκάθες δίπλα. Έπρεπε λοιπόν να "δώσομε έναν πήδο" (να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα) για να περάσουμε τη βάγκα. Ο παππούς δεν τον υπολόγισε καλά τον πήδο και κατέληξε να γλιστρήσει, πάει να πιαστεί από ένα θάμνο, σπάει το κλαδί και πέφτει φαρδύς πλατύς στο περιβόλι (ευτυχώς όχι στη βάγκα, γιατί εκεί μπορεί να είχε χτυπήσει το κεφάλι του). Και λέει "Ωωωπαλάκια!". Τον βοηθάω να σηκωθεί και μου βγαίνει ένα τρυφερό "Έλα παληκαράκι μου". Μετά από κάμποσες βόλτες πήγαινε-έλα στη στέρνα και στις μηλιές ήταν ευχαριστημένος.  Στο αμάξι του λέω "πάμε τώρα σπίτι;" και μου λέει, "ντα ίντα, εξέχασες το Σπήλιο;" Πέφτω, σηκώνομαι και επιμένω. Αυτό κράτησα εκείνη τη μέρα από τον παππού. Στα 85 του.

Αναπαύσου εν ειρήνη. Θα σ' αγαπώ πολύ, όσο ζω. Θα σε τιμώ με τις πράξεις μου και το ήθος μου.

Επιτέλους ξανασιγοτραγουδώ

Η δυσκολία των καιρών και της κατάστασης έχει αρχίσει να γίνεται υποφερτή. Τα πράγματα δείχνουν να μπαίνουν σε μια σειρά και τα θέλω μου να απενοχοποιούνται από κονφορμισμούς. Μέσα από δυνατές συζητήσεις, νευρικά γέλια, παλιά και γνώριμα πρόσωπα, ελπίδες για επιτυχίες κρατιέμαι θετική. Είχα ξεκινήσει να συνηθίζω στη μιζέρια και να αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτή, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το να κλαίω μαζί με τους φίλους μου (σε αντίθεση με το να κλαίω μόνη μου) με έκανε να κοιτάζω προς τα πάνω μέσα σε αυτό το πηγάδι που έχω πέσει. Μπορεί όταν έκλαιγα μόνη να έγραφα τους καλύτερους στίχους που έχω γράψει μέχρι τώρα αλλά παγιδευόμουν στη θλίψη. Μάλλον προτιμώ να βγω από το σκοτάδι μου παρά να το εκμεταλλευτώ δημιουργικά.
Η αφορμή για το σημερινό πόστ είναι ότι σιγοτραγουδούσα όταν έπλενα τα πιάτα. Πολύ χάρηκα, μετά από πολύ καιρό που ήμουν σιωπηλή και βυθσμένη σε σκέψεις. Ξαναβρίσκω σιγά σιγά τον αγαπημένο μου εαυτό.

Μεγαλώνω ωριμάζοντας και μαθαίνοντας όλο και περισσότερο τι αναζητώ. Μ' αρέσει αυτό γιατί όταν ξέρω τι θέλω, ξέρω ταυτόχρονα και τι δεν θέλω ή τι δεν αξίζω. Και μπορεί αυτά τα θέλω για κάποιο διάστημα να προσωποποιούνται, αλλά όταν διίστανται τα πρόσωπα και τα θέλω, τότε υπερισχύουν θέλω. Και θα συνεχίσω να αναζητώ. Γιατί
για μια αγάπη ζούμε,
για ένα ιδανικό,
κι αν δεν το προσπαθούμε,
δεν έχουμε σκοπό.

Και το τραγούδι της Νανάς το χαρίζω από τώρα στο όνειρο στο οποίο τα θέλω μου θα ξαναπροσωποποιηθούν.

Time is not a friend

February 11th, 2014.
It was cold. Where she would be going, it was even colder.
But she hoped to meet that warm heart to compensate for her emptiness.
The icy wind hit her face like a pointy metal palm.
But his hand was warm and his eyes were kind.
Their enthusiasm was obvious.
Bright eyes, big smiles, intense hugs.

February 11th, 2015.
She sits on the floor, just finished her dancing class.
Pleasantly tired, she admires her reflection on the mirror.
It's cold outside.
Dancing is redemptive, a perfect antidote to cold and pain.
She wishes she could dance more, sweat more, cry more.
Then maybe this revolting feeling would at last wash away.

Τ' ακούς;.. Ναρθείς!

Την ίδια περίπου εποχή πριν 3 χρόνια. Και πάλι επίκαιρο.

Mαζεύω τα πεσμένα στάχια να σου στείλω λίγo ψωμί,
μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό τι έμεινε απ' τον ήλιο
να σου το στείλω να ντυθείς. 'Εμαθα πως κρυώνεις.
Την πράσινή σου φορεσιά να την φορέσεις την Λαμπρή!
Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά.Θα βγούν τα περιστέρια,
κ' η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη!
Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δένδρο θέλεις
Μ' ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης
βγαίνουνε στην καρδιά μου!
Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως.Τ' ακούς;.. Ναρθείς!

Νικηφόρος Βρεττάκος

My perception

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Θέλει αρετή και τόλμη η αγάπη.
Ναι, και η αγάπη, το ίδιο.

Με περιορισμένη ελευθερία παρά τα φαινόμενα,
κάνε τη ζήλεια γεναιοδωρία,
την απογοήτευση διαίσθηση,
τον πόνο δύναμη,
τη θλίψη έκφραση,
τον κόμπο σκάλα να ανέβεις,
το δάκρυ απαραίτητο αλάτι της ζωής.

Back to everyday life.
Dreams are done.
From now on only plans,
'cause they're dreams with deadlines.

This can't go without sharing the song which is on repeat these days.
Gotta love the vocals.

Νοέμβριος, πτήση 277 για Αδελαϊδα

Ο Νοέμβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας,
παρά το ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι το καλοκαίρι.
Στην Αυστραλία το Νοέμβριο έχει καλοκαίρι.
Στον ύπνο της δεύτερης μεγάλης πτήσης και ενώ μωρά φωνάζουν,
ελλινάκια, ινδάκια, φιλιπινεζάκια όλα μαζί με εμπάθεια το ένα για το άλλο,
σκέφτηκα ότι αυτός ο Νοέμβριος είναι ο πιο συγκινητικός Νοέμβριος από τη σύλληψή μου και έπειτα.
Συγκινητικός γιατί νιώθω πολλά, διαφορετικά και ανάμεικτα συναισθήματα μέσα σε έναν μήνα.
Ο Νοέμβριος με βρήκε στον Καναδά στο εθνικό πάρκο να ενθουσιάζομαι με σκιουράκια,
να παγώνω στη θέα ενός απέραντου τοπίου ελάτων,
να συνειδητοποιώ ότι έχω κουραστεί να αποχαιρετώ τους αγαπημένους μου.
Και πάνω από όλα να συνειδητοποιώ ποιοί είναι οι πραγματικά αγαπημένοι μου, στων οποίων τη σκέψη χαμογελώ.
Τα μεγάλα μάτια της μαμάς, το δοντάκι που προεξέχει του μπαμπά, το δάχτυλα των ποδιών του αδερφού,
τη χαρά στα μάτια του παππού μαζί με τα σφιχτά επαναλαμβανόμενα φιλιά της πιο απίθανης γιαγιάς,
την αγκαλιά της καλύτερης φίλης, το γέλιο της καλύτερης παρέας
και οι λαβές του πιο έξυπνου και καλόκαρδου ταυτόχρονα αγοριού.
Μάλλον η κούραση θα φταίει για τα δάκρυα,
τη ζωή σου να κανα μου λένε.
Κι όμως περνάω τα καλύτερα χρόνια, το ξέρω και το πιστεύω.
Μακάρι να μην ήταν τόσο δύσκολα.
Μακάρι να σταματούσαν επιτέλους αυτά τα δάκρυα να τρέχουν,
δεν θέλω να ανησυχήσει ούτε η Ελληνίδα δίπλα μου
ούτε η αεροσυνοδός που μόλις με σέρβιρε το 4ο και ελπίζω τελευταίο αηδιαστικό γεύμα πτήσης,
ακόμα χωνεύω τα δύο προηγούμενα πρωινά.
Τελικά όντως τα γεύματα είναι και μια δικαιολογία για να μας απασχολούν στα αεροπλάνα.
22 Νοεμβρίου. Σε ένα μήνα θα γυρίζω σπίτι.

Στο τρένο

Τα τρένα έχουν κάτι μελαγχολικό
προχωράς και αλλάζουν τα τοπία,
Μέχρι και οι τυπικές ανακοινώσεις αλλάζουν προφορά αναλόγως που βρίσκεσαι:
στο Tübingen λένε το άηχο ες και μιλούν αργά στα μικρόφωνα,
πηγαίνοντας προς Φρανκφούρτη και πιο βόρεια προς Μάρμπουργκ
το ες γίνεται πιο ηχηρό και ο κόσμος κινείται πιο γρήγορα.
Ακούω Βασιλική Καρακώστα, την ξαναανακάλυψα ψάχνοντας στη μουσική μου γιατί στο τρένο δεν έχω ίντερνετ.
(έχει και τα καλά του, αλλιώς θα άκουγα πάλι την κασέτα για την Αθήνα από το Κασετόφωνο)
"Μην ξεχνάς", ο ρυθμός του τραγουδιού κάνει το τρένο να γλιστράει μελωδικά στις ράγες,
έστω και αν βουίζουν οι τροχοί κάτω από το κάθισμά μου.
"Όταν ξυπνάς σε άδειο κρεβάτι", μούσκεμα από εφιάλτη και το σκοτάδι της νύχτας είναι ισχνό
"όταν ο κόσμος για σένα είναι ξένος κι εσύ ένας ξένος γι' αυτόν"
όταν το μυαλό σου είναι ακόμα σε μια παραλία στον καυτό ήλιο με το μαγιό δεμένο στο κεφάλι για τη δροσιά
"Μην ξεχνάς πως κάποιο βράδυ μες στο βαθύ σκοτάδι σε βρίσκει εκείνος που ζητάς, μην ξεχνάς."
Δεν ξεχνώ, εννοείται.
Αλλά συνεχίζω να θαυμάζω το πράσινο του τοπίου, γιατί αυτό που έχουμε είναι το καλύτερο, Μπιλ, ναι;
Κοίτα να δεις που ενώ ξεκίνησε μελαγχολικά το κείμενο, μου έφτιαξε τη διάθεση.
Για να αποτυπώσω αυτή τη στιγμή στο τρένο.
Στην περιφέρεια του πεδίου όρασής μου οι ράγες που τρέχουν,
πού και πού περνάει κανένα κόκκινο τρένο της ντόιτσε μπαν,
Καρακώστα στα ακουστικά,
η δερμάτινη τσάντα της μαμάς στα δεξιά μου,
η πλάτη του μπροστινού καθίσματος,
από το πλάι της ξεπροβάλλει και καθρεφτίζεται στο τζάμι μια ξανθιά γεμανίδα με ένα πετρόλ πιαστράκι στα μαλλιά
διαγωνίως δεξιά διακρίνεται μέσα από τα καθίσματα ένας Ινδός,
στην ποδιά μου το χιπστερόμακο. (πάει του το χάλασα του Γιώργου)
Ζωάρα.

Dreaming again

The future doesn't exist.
That's what my doctor said once to make me calm down from the anxiety I had about the future.
I tend to make plans and imagine everything in detail, these details are what give me pleasure.
How I would get home from the office and open the door to the terrace. I would look up and have to close my eyes cause the sun would be so strong. Right in my eyes. Oh, how I dream of this.
And then I would breathe in. one, two, three, four, five, six, seven, eight. And out. one, two, three, four.
I would take a shower cause I would have bathed in sweat on the way home.
And then I would think about what to cook. I wouldn't have to be careful with my olive oil, so that I make sure I have enough until summer. That'll be so nice.
I miss home.

breathe!

A couple of months ago in my office in the psychiatry clinic.

Working working working.

Went fast to the WC, came fast out, went again to my desk and continued working furiously.

Wait, was it Lina* I saw in the room opposite the loos? Na. You are too focused on work and see familiar faces. (Indeed this happens to me when I am extremely tired, but that's the topic of another post.)

So, no, I decided it wasn't her.

A couple of weeks ago in my office in the psychiatry clinic.

Working working working.

Went fast to the WC, came fast out.

I see Lina, she wants to go to the loos, too. She says hi and asks what I am doing there. I say "I work here, my office is the first door after the glass door" (very precise because I was shocked and wanted to be very informational in order to suppress the emotional). And then I dared to ask "what are you doing here?"

She says it in the most natural way. "I had burnout. I am now doing ergotherapy, painting a bit in order to relax."
... Then I felt her story so mine. I took it personally, too personally. I admire this friend, her courage, her competence, her ambition and hard work. And actually felt I am similar to her. And now she's burnout. I could have been at her place. ...

Back to reality. I managed to hug her once more and wish her all the best with the therapy. Tell her that I miss her and that we should meet sometime again. She said, "a bit later", when she's completely fine. Or at least "much better".

And then I went to my desk and couldn't calm down to get to my work. I couldn't breathe normally. I couldn't find any paper, except some pink post-it sheets. Here is what I wrote as if I was talking to my friend:

"Yes, you are smart.

Yes you contribute to knowledge.

Ambition is healthy but learn to remember you are just a human.

Sleep, eat, love and enjoy breathing.

I just don't accept you not being able to breath normally.

NOW OPEN YOUR WINDOW AND TAKE A DEEP BREATH.

Of course you then sit and continue writing/ thinking/ coding but you can breathe again normally.

What's with this pressuring society.

Just say no and breathe.

Because yes we are smart but we are even smarter when we manage not to collapse. To breathe."

For the strongest us. I believe in us.

*Lina: the name is of course changed. ;)

Time of re-creation

I wonder I wonder
where will I be in a year from now
and what will I know about my future.

This is the time of creation.
Creation of analyses, publications, discussions, research and most of all,
the time for inspirations and new ideas.
So it is actually a time for re-creation.
In an excitingly global context.

I was not satisfied with the idea I had about going into communication.
I had this fear it might be boring after a while.
So, inspired from Gabriella Vigliocco's talk about the way we should approach language in the brain,
I got courage to dream big.
I want to investigate language in communication in experimental setup.
Big words, trying the impossible.
Because experimental is experimental and communication is real, thus not experimental.
But why not?
We need difficult tasks, something impossible to start with.
Then chop chop chop, chop it in meaningful parts, this is what I am good at, putting ideas into organized boxes (quantifying).
It's going to be great.
I will keep you posted ;)

Μες στο μουσείο (μοντέρνας τέχνης)

Κι οι καλλιτέχνες τόσοι κόσμοι. 
Διαφορετικοί και εκπληκτικοί. 
Κάθε πίνακας, κάθε γλυπτό, κάθε κατασκευή μια γωνία της ευφυούς τρέλας του καλλιτέχνη. Λες ε, δε γίνεται, πρέπει να είναι σαλεμενος ο άνθρωπος να συλλάβει κάτι τέτοιο. 
Με ανακουφίζει αυτή η τρέλα. Ό, τι η φιλοσοφία για το μυαλό, τούτο η τέχνη για την καρδιά. Μ' αρέσει κι η λογική αλλά το συναίσθημα με ελευθερώνει.

Das Lied in mir

Σαν να 'παιζε το κρύο με το μέσα μου.

Έχω πολλά να επεξεργαστώ.

Αντανάκλαση του ήλιου πάνω στη θάλασσα που τυφλώνει.

Αντανακλαση του ήλιου πάνω στο χιόνι που τυφλώνει.

Αντανάκλαση των σκέψεων πάνω στα συναισθήματα που τυφλώνουν.

Το πρόσωπό μου σαν καμμένο από τον ήλιο.

Το σώμα πάγωσε αλλά το πρόσωπο καίει.

Δεν είναι η μιζέρια, είναι η αμηχανία του χειρισμού.

Αχ κι αυτές οι φωτογραφίες.

Όσο μεγαλώνω φοβάμαι και περισσότερο.

Έχω πολλά να επεξεργαστώ.

Και δεν μπορώ να τα έχω όλα.

Αναχώρηση

Πάμε.
Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.

τα διάφορα όνειρά μου και το ποπάκι τους

Εκεί που έπλενα σήμερα τα πιάτα...
αφού [το χρονικό] μου υπενθύμισε ο συγκάτοικος ότι σε 10 μέρες πετάω (όχι οτι το είχα ξεχάσει, απλώς ήμουν από τον ύπνο) T -11 και δεν το κατάλαβα, αφού εμείς λέμε 10 και σήμερα
και
αφού [πάλι το χρονικό] είχα ψάξει στο ίντερνετ για post doc σε Ευρώπη, Αμερική (βόρεια και νότια) και Αυστραλία
και
αφού [εδώ το χρονικό και αιτιολογικό] μίλησα με τον μπαμπά μου στο skype και του είπα για την εταιρία επικοινωνιών στη Φλόριδα και εκείνος μου έλεγε για πολυεθνικές και διαφημιστικές στην Αθήνα
και
αφού [το αιτιολογικό] ονειρευόμουν γενικά το μέλλον μου σε διάφορες γωνιές του πλανήτη (έχω γίνει πολύ ονειροπόλα από τότε που θέλω να φύγω από το Marburg)
μου ρθε μελωδία και στίχοι μαζί,
σε στιλ ποπάκι της δεκαετίας του '90
κάλλιστα θα μπορούσαν να το λένε οι Backstreet Boys:
follow your dreams
and follow your heart
it doesn't matter if it could hurt
cos if you follow your dreams
you stay true to yourself
if you follow your dreams
even pain can be sweet

Σε σχεικό μουντ από άλλη μουσική κατεύθυνση το νέο μου κόλλημα.
Να 'ναι καλά το κορίτσι μου στο Κιάτο.

WebRep

currentVote

noRating

noWeight

a lovely slow Sunday morning

I got confused when my flatmate came in the kitchen and said: Let's wake her up, she wants to study, we are good flatmates.
he: "Deine WG wundert sich wann Du duschen gehst"
me: "Hallo!"
she: "Gleich"
he: "Ich hab sie als Verstärkung aus der Küche mitgeschleppt"
me: "Hallo!"
she: "I'm watching a bad Guy Richie film"
me: "I know how you feel, I watched 2 episodes of a boring greek series to wake up smoothly"
he: "Why don't you watch winter sports?"
And then I had it.
We actually did the same thing in three different ways.
Waking up slowly, starting a Sunday the way it is supposed to start, by lying long enough in bed and feeling bad for yourself for not being creative.
Enough.
This is how it is supposed to be.
I accept it.
Have a wonderful sadly slow Sunday!

P.S. a song that goes with this Stimmung...
http://www.youtube.com/watch?v=zZqffXwc0VU

WebRep

currentVote

noRating

noWeight