Νοέμβριος, πτήση 277 για Αδελαϊδα

Ο Νοέμβριος είναι ο αγαπημένος μου μήνας,
παρά το ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι το καλοκαίρι.
Στην Αυστραλία το Νοέμβριο έχει καλοκαίρι.
Στον ύπνο της δεύτερης μεγάλης πτήσης και ενώ μωρά φωνάζουν,
ελλινάκια, ινδάκια, φιλιπινεζάκια όλα μαζί με εμπάθεια το ένα για το άλλο,
σκέφτηκα ότι αυτός ο Νοέμβριος είναι ο πιο συγκινητικός Νοέμβριος από τη σύλληψή μου και έπειτα.
Συγκινητικός γιατί νιώθω πολλά, διαφορετικά και ανάμεικτα συναισθήματα μέσα σε έναν μήνα.
Ο Νοέμβριος με βρήκε στον Καναδά στο εθνικό πάρκο να ενθουσιάζομαι με σκιουράκια,
να παγώνω στη θέα ενός απέραντου τοπίου ελάτων,
να συνειδητοποιώ ότι έχω κουραστεί να αποχαιρετώ τους αγαπημένους μου.
Και πάνω από όλα να συνειδητοποιώ ποιοί είναι οι πραγματικά αγαπημένοι μου, στων οποίων τη σκέψη χαμογελώ.
Τα μεγάλα μάτια της μαμάς, το δοντάκι που προεξέχει του μπαμπά, το δάχτυλα των ποδιών του αδερφού,
τη χαρά στα μάτια του παππού μαζί με τα σφιχτά επαναλαμβανόμενα φιλιά της πιο απίθανης γιαγιάς,
την αγκαλιά της καλύτερης φίλης, το γέλιο της καλύτερης παρέας
και οι λαβές του πιο έξυπνου και καλόκαρδου ταυτόχρονα αγοριού.
Μάλλον η κούραση θα φταίει για τα δάκρυα,
τη ζωή σου να κανα μου λένε.
Κι όμως περνάω τα καλύτερα χρόνια, το ξέρω και το πιστεύω.
Μακάρι να μην ήταν τόσο δύσκολα.
Μακάρι να σταματούσαν επιτέλους αυτά τα δάκρυα να τρέχουν,
δεν θέλω να ανησυχήσει ούτε η Ελληνίδα δίπλα μου
ούτε η αεροσυνοδός που μόλις με σέρβιρε το 4ο και ελπίζω τελευταίο αηδιαστικό γεύμα πτήσης,
ακόμα χωνεύω τα δύο προηγούμενα πρωινά.
Τελικά όντως τα γεύματα είναι και μια δικαιολογία για να μας απασχολούν στα αεροπλάνα.
22 Νοεμβρίου. Σε ένα μήνα θα γυρίζω σπίτι.