Νόμιζα πως ήμουν ελεύθερη.
Ηθελα, έλεγα, την ελευθερία μου,
το πολυτιμότερο για μένα αγαθό τώρα.
Και ανακάλυψα κάτι νέο.
Η απόλυτη ελευθερία σημαίνει απόλυτη μοναξιά.
Κάθε σχέση, φιλική, οικογενειακή, ερωτική συνεπάγεται περιορισμό αυτής της απόλυτης ελευθερίας, υπό τη στέγη της αγάπης των δύο συμπλεκόμενων.
Είναι απίστευτο για μένα.
Νιώθω πως ανακαλύπτω τον κόσμο από την αρχή.
Ένας φίλος είναι αγάπη και προσφορά ανιδιοτελής (όσο ανιδιοτελής μπορεί να είναι, κατά τον Μπουκάι)
Ένας φίλος συνεπάγεται υποχρεώσεις, τις οποίες αν ονομάζεις υποχρεώσεις ντροπή σου.
Θα πρέπει να εκπηγάζουν αυθόρμητα.
"Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου".
Το είχα γράψει με μεγάλα πράσινα γράμματα στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου,
δίπλα στο προσκέφαλο, να το βλέπω πριν κοιμηθώ και μόλις σηκωθώ.
Από τότε που βάφτηκε το δωμάτιο, χάθηκε το μήνυμα και σαμπως να χάθηκε και από μένα.
Ο ευατός μου θα πρεπε να μου το θυμίζει.
Ανακαλύπτω ξανά την αξία, τη σημασία και την ουσία της φιλίας.
Νόμιζα πως ήμουν καλή φίλη,
όμως, από τότε που έπεσα στην παγίδα της (απόλυτης) ελευθερίας,
σαλάτα τα έχω κάνει σε όλα.
Τυπική σχέση με τους γονείς,
ερωτική σχέση στον απόπατο,
τώρα αρχίζω να καταστρέφω και τις φιλίες μου.
Κάθε σχέση με τους γύρω σου σε γεμίζει χαρά,
όμως όχι χωρίς αντάλλαγμα τον περιορισμό της "απόλυτης" ελευθερίας σου.
Αλλά, στάσου,
καθετί απόλυτο δεν είναι αρνητικό;;
Μήπως τελικά η πραγματική ελευθερία είναι η ισορροπία στις σχέσεις σου;
Ισορροπία όμως σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου,
τα όριά σου,
να ξέρεις πόσο μπορείς να προσφέρεις και σε ποιόν
και πόσο μπορείς να αντέξεις και από ποιόν.
Πολύ παραπάνω από το δικό μου επίπεδο αυτογνωσίας.
Help!!
Who am I??
Για τον Β. και την Π.
